Zes maanden na mijn operatie.

Vandaag is het precies een half jaar geleden dat ik een borstbesparende operatie kreeg vanwege borstkanker. Dat was ook op vrijdag de dertiende maar dan in september. 
Tijd om eens even terug te kijken.

Waar ik het liefste aan terug denk als ik denk aan die operatie dag is de tijd dat ik op mijn kamer lag te wachten tot ik opgehaald zou worden voor de OK. Ik had al een rustgevend pilletje gehad en Wim las mij voor. Zo lief en fijn. Ik hoefde verder nergens aan te denken en alleen maar te luisteren naar zijn stem. En zo waren we samen - in het moment - in dat boek.

Ik mocht diezelfde dag weer naar huis en werd nadien vooral opgeslokt door alle medische zaken. Ik kreeg een keelontsteking, buikgriep en migraine en had mijn handen vol aan mijzelf. Mijn emoties schoten alle kanten op. Op de 24e september kregen we de uitslagen. Gelukkig bleek alles goed behandelbaar. Het kon allemaal veel erger.

Er waren verschillende mogelijkheden voor nabehandeling. Maar de chirurg, oncoloog/internist en de radioloog hadden allemaal net even een andere benadering. Ik zocht contact met lotgenoten en begreep dat elke borstkanker toch ook net weer anders was. En ik merkte dat ik me als patient toch op mijzelf teruggeworpen voelde. Er was niet een 'eigen' dokter als vaste begeleider om alles mee te bespreken. Dat vond ik nog vervelender toen er een wondinfectie optrad en ik drie zware antibiotica kuren kreeg waar mijn weerstand niet beter van werd. En ik telkens een andere dokter voor me kreeg. Maar ja, dat was wat het was. En ik was evengoed blij dat ik goed geholpen werd.

De bestralingen volgden, mijn weerstand - of wat er nog van over was - smolt weg. Maar ook aan die bestralingen kwam een eind. Dat zat er op. Fijn, maar ik bleef intens vermoeid achter.

Vanaf 13 november begon ik met de anti-hormoonkuur en kon ik ondanks de bijwerkingen daar weer van beginnen met mijn herstel. Wat me het meeste tegenviel was dat ik heel prikkelgevoelig werd. Ook leuke dingen kostten me veel meer energie dan eerder. En ongeduldig als ik ben, vond ik dat het veel te langzaam vooruit ging.  

De laatste weken voel ik mijn energie weer wat terugkomen. Al slaap ik niet altijd even goed, en dat is een understatement. Ik moet steevast rust nemen na inspanning en ook na leuke dingen. We beginnen weer wat mensen uit te nodigen om te komen eten of koffie drinken. Ik ben elke week weer een paar uur bij onze kleinkinderen om mee te helpen om voor ze te zorgen.

En ik ben ook weer wat aan het werk. Dat is wel bijzonder: bijna de hele periode bleef het angstwekkend stil op werkgebied en net toen ik dacht wel weer wat te kunnen begon de telefoon weer wat te rinkelen. Dus dat is fijn.

Ik ben nog elke tien dagen bij de litteken- en oedeemtherapeute, dus dat houdt me wel bezig. Ik neem elke dag een hormoonpilletje, ik ga naar mijn controles bij de radioloog en de chirurg en ik kom ook nog maandelijks (en daar ben ik heel blij mee) bij de psycholoog.

De laatste keer bij deze psycholoog kwam ik eindelijk meer toe aan wat deze periode van ziek zijn nu emotioneel met me gedaan heeft. Dus niet alleen het omgaan met de medische kant, maar ook met mijn gevoelens.  

'Hoe voelt het om kanker te hebben (gehad)?' vroeg de psychologe mij. 
'Dat voelt onzeker en 'alleen en op mijzelf teruggeworpen' en ook verdrietig over het verlies van mijn oude vertrouwde zelf en mijn vitaliteit.'

'En waar voel je dat dan in je lijf?' 
'Dat voelt als verdriet met een brok in mijn keel. Mijn tranen zitten ook veel losser dan vroeger.'

'Ga eens naar binnen, met je ogen dicht. Waar heb je dan nu behoefte aan?' 
'Het liefst zat ik nu als een klein meisje - op schoot bij mijn moeder - die voor alles zou zorgen.' 

'Bij wie zou ik die troost en dat vertrouwen - als volwassene - dan nu kunnen vinden?' 
'Dat wist ik toen plotsklaps: bij de kleinkindjes. Als ik Marijntje op schoot heb en hij lacht naar me of als Sammie haar armpjes naar me uitsteekt omdat ze graag wil dat ik haar oppak. 
Het is of ik via een rare omweg mijzelf als klein meisje troost als ik hen knuffel en streel.'

Dat klinkt misschien wel sentimenteel maar dat doorvoelen van wat er van binnen leeft is wat mij nu het meeste heeft geholpen. Sinds die sessie bij de psycholoog voel ik me meer ontspannen en zacht. Het gaat echt veel beter met me.

Pas las ik dit gedicht van Merel Morre, die het schreef voor een vriendin met borstkanker. 

Elke keer dat ik het lees schiet ik vol. Dat zou mooi zijn he? Als je het ziek zijn een dagje kon overdragen...  En ook al weet ik dat het niet kan, het voelt zo lief!!

Als laatste wil ik graag zeggen hoe dankbaar ik ben voor alle lieve berichten, kaartjes, wensen en woorden die me werkelijk hebben overspoeld sinds ik mijn ziek zijn hier op het blog heb gedeeld. 

Jullie weten niet half hoe dat helpt. 
Het is werkelijk balsem voor de ziel. Als pure liefde. 
Heel hartelijk bedankt.