Pech & plezier!


Vandaag ging ik achter mijn pc zitten om op mijn website www.burobinnenkant.nl de tips van de maand te maken. Dat was lekker op tijd, tenslotte is het morgen pas 1 augustus.

Mijn bedoeling was om dat eerst te doen, dan te gaan zwemmen. Dat was er al een tijd niet van gekomen omdat ik met die chronische blaasontsteking het niet goed aandurfde. Maar nu moest ik het maar weer proberen. Daarna zou ik mij bezig gaan houden met uitkiezen of loten van de winnares van het zomer-cadeau-advies dat ik in mijn rondbrief had aangeboden. Ik had al veel mails gelezen en het leek me sowieso een moeilijke klus, want er zijn prachtige verhalen voorbij gekomen van mensen die ik het advies van harte gunde. En wie kies je dan? En waarom? Maar ik zou vanmiddag moed verzamelen en de knoop doorhakken. Hoopte ik...

Je kunt begrijpen uit de formulering dat het niet helemáál volgens bedoeling verliep.
Eerst wel, trouwens. De fijn-wonen tip had ik al snel af, toen de opruim-tip. Die had ik vlot bedacht en toen ik nog even wat aan het spelen was met een wit-regeltje meer of minder, de foto links of rechts, merkte ik dat het lang duurde om de wijzigingen 'bij te werken'. Wat raar, zo langzaam ging dat normaal niet. Uiteindelijk was het goed. Maar toen ik naar beneden scrolde bleek dat bijna alle eerder gemaakte tips van de maand waren verdwenen. Spoorloos. Ik kon ze ook niet terughalen en zag ook niet hoe ik dat in vredesnaam gedaan had... Ik kreeg er hartkloppingen van, maar ja, gewoon rustig blijven... Wie weet kon Wim of Sandra - die me af en toe helpt met de site - ze wel terug toveren. 

Eerst dan maar zwemmen. Alle spullen gepakt en op de fiets. Kom ik bij het zwembad, staan daar wel heel weinig fietsen. Ben ik daar op de enige dag in het jaar dat ze onderhoud plegen aan het zwembad, en sta voor een dichte deur. Kijk dan raak ik definitief uit mijn hum, dit schiet niet op zo. En het begint ook al weer zo heet te worden... mopper mopper...

Ik ben weer thuis en Wim komt ook terug van een vergadering. Hij maakt koffie en zegt: 'Zullen we vanavond naar de film gaan?' Er blijkt een leuke te draaien in het filmhuis, en we hebben vanwege het 100-jarig bestaan ook al gratis kaartjes gekregen. Dat kikkert me op.

En dan komt de post. 
En dan krijg ik toch zo iets liefs.
En ik weet niet eens van wie.
Daar raakt een mens toch zo weer van in de plus! 


Leuke zelfgemaakte enveloppe:
Let op de postzegels van de prinsesjes...


En dan deze zelfgemaakte kaart met zo'n lieve tekst.
Hele lieve lezeres uit de Betuwe, hartelijk bedankt!
Dit was echt een schot in de roos!

Zometeen maar die winnares kiezen!
Dat kan ik best.
Morgen gewoon zwemmen en
die tips komen ook vast weer terecht!




Ik heb me tranen gelachen...





Ik heb me tranen gelachen.
Wil jij dat ook?

Gewoon even 2 minuten naar dit filmpje kijken.
En je dag is helemaal goed!

Veel plezier!

PS Ik zou het zo leuk vinden als iedereen dit ging nadoen.
Dus het is misschien nog leerzaam ook!
Alhoewel het resultaat niet echt geweldig is...





De bloemetjes buiten zetten...




Vandaag kregen Wim en ik 
een prachtig boeket bloemen 
voor onze 59e verjaardag.
Heel lief natuurlijk, maar
we moeten er wel NU van genieten 
want met deze zomerwarmte / hitte
staan ze waarschijnlijk niet heel lang.

En de bloemen die buiten staan hebben 
het ook al niet makkelijk met alle droogte.
Terwijl dat normaal zo heerlijk is van de zomer:
al die overal uitbundig bloeiende bloemen.
We vieren onze verjaardag nu niet uitgebreid.
Het is hier al weer 30 graden en is me echt te warm.

Dit komende jaar is het laatste vijftiger-jaar voor ons.
Volgend jaar hopen we op dezelfde dag allebei 60 jaar te worden.
Daar moet ik nog wel aan wennen, het klinkt al best 'senior'.
En - hoorde ik - dan kunnen we ook een 60+ kaart nemen 
van de ns, compleet met vrije reizen en keuzedagen!

Maar dat is voor vijftigers als wij zijn nog niet aan de orde. 
Eerst die volgende verjaardag maar eens zien te halen. 
En pas na het uitbundig vieren daarvan is het tijd 
voor alle senioren actiekortingen en voordeeltjes, 
waarmee zijn we natuurlijk wel van plan zijn 
om volop de bloemetjes buiten te zetten... 



Trouw




29 juli
onze trouwdag,
nu al 31 jaar samen.

Het voelt een beetje als deze twee bomen:
we staan naast elkaar, hand in hand!


Regen!


Vanmorgen om 07.55 heeft het hier 
een minuut of 7 heel zachtjes geregend.
Ik moest er bijna van huilen.



Net vielen ook weer een paar druppels. 
Op ons balkon zie je ze dat ze zijn gevallen. 
- Die gele vlakte was vroeger een groen gazonnetje... - 

Nog niet genoeg om plassen op de straat te krijgen, 
maar het asfalt is echt al wel vochtig te noemen. 


Uit mijn doen...




Toegegeven, dit plaatje is niet inspirerend: 
de troosteloze omgeving niet, 
de hoeveelheid zooi die er ligt,
nergens schaduw of groen,
het idee van een vuilnisbak: jiech!!!

Maar toch word ik ook wel weer vrolijk
van iemand die er het beste van weet te maken.

Dat lukt mij niet hoor.
Ik kan er niks van: Omgaan met die hitte!!

Tot een uur of twaalf / een gaat het nog.
Voor hebben we wat schaduw en wat wind.
Maar dan, tot een uur of zeven in de avond,
ben ik niet gezellig, uit mijn doen en mopperig.

Gisteren poetste ik mijn tanden 
en onze tandpasta was warm, zo raar...

Morgen gaan we volgens de verwachtingen
maar liefst 12 graden in temperatuur zakken
en mijn humeur krijgt er dan vast 12 punten bij!!


Onze zolder wordt steeds leger!






En het opruimen gaat gestaag verder:
De lp's zijn na rijp beraad toch naar de kringloopwinkel,
de cassettebandjes zijn  - op een paar persoonlijke opnames na - 
klaar om weg te doen, gisterenmiddag werd een boxkleed opgehaald
 en vanavond kwam er iemand onverwacht het splinternieuwe 
douchestoeltje - dat al langer op marktplaats stond - ophalen.

De mensen die er op hadden geboden wonen in Heerlen, 
maar schoonouders, die morgen naar Limburg reizen,
wonen hier vlakbij in Brummen, 7 km verderop.
De koop werd gesloten en een half uurtje later 
werd het stoeltje opgehaald en contant afgerekend.
Boter bij de vis. 

Onze zolder wordt steeds leger!


Verjaardagswens!



 Wim en ik zijn maandag jarig. 
We worden 59 en zijn van 59!
 Hoe leuk is dat?

Ik heb niet veel wensen 
voor mijn verjaardag:







De regen mag ook eerder....



D-mannose




Ik heb van verschillende vrouwen een mailtje gekregen over wat ik zou kunnen doen aan mijn blaasontsteking. Lees maar:

'Je kan het geloven of niet, ik kwam van de blaasontsteking af zonder antibiotica. Ik vertel het je, misschien heb je er wat aan. Sommige supplementen zit cranberry in, maar in dit geval als je al een ontsteking hebt is bovengenoemd supplement met berendruif  en cranberry erin fantastisch. D-mannose is een natuurlijke antibiotica, de bacterie in je blaas hecht zich aan de D-mannose en die plas je dan uit.'

'En wat betreft je gestel, ik las een paar keer over blaasontsteking. Na heel lang geen last te hebben gehad steekt het bij mij ook weer de kop op, kan ook door de overgang komen las ik. Nu kwam ik het volgende stofje tegen D-mannose. Had er nog nooit van gehoord, het bindt de bacteriën die de blaasontsteking veroorzaken aan zich, zodat je ze beter uit de blaas krijgt/plast. Na een eerste antibioticakuur dacht ik dat ik weer aan de beurt was. Ben toen hier mee begonnen, twee weken drie keer per dag 2 tabletten en nu op onderhoud 2 tabletten per dag. En tot op heden, nergens (meer) last van. Wilde je het in ieder geval laten weten.'

Gelukkig was ik zelf ook al op deze cranberry / D-mannose supplementen uitgekomen. Nadat ik eerder al een antibiotica kuur had gekregen, die niet afdoende bleek te helpen. En waar ik me zelfs zieker van leek te gaan voelen. Ik ben nadien al drie keer naar de huisarts geweest om de urine te laten controleren omdat ik zoveel pijn had. Echt niet normaal meer. Met name de plasbuis en dan niet tijdens, maar vooral voor of na het plassen. Er werd gezegd dat de plasbuis geïrriteerd en verkrampt is. En ondanks dat de plas schoon was kon ik toch een chronische blaasontsteking aan het ontwikkelen zijn. Ik ben toen op aanraden van onze huisarts de capsules gaan gebruiken met cranberry en D-mannose. Een soort wondermiddel dat de blaaswand glad houdt, zodat bacteriën zich niet aan die blaaswand kunnen hechten en tegelijk de aanwezige bacteriën bindt en die je dan gewoon uit plast. Het lijkt me nu goed te helpen. Ik gebruik nu nog vier capsules op een dag, eerder zes. Daarnaast drink ik veel water en blaas/nier kruidenthee. Het gaat nu langzaam beter. Ik durf er nog niet mee te stoppen, maar het schijnt ook geen kwaad te kunnen en geen bijwerkingen te hebben. 

Dat maakt dat ik een heel programma van voedingssupplementen heb. 
Na de antibiotica kuur heb ik ook een serie probiotica genomen, maar daar ben ik toen die op was mee gestopt. Naast dat ik zo gezond mogelijk probeer te eten neem ik:

's morgens bij het ontbijt:
2 cranberry d-mannose capsules,
2 spirulina tabletten
1 magnesium tablet
1 rodegistrijst capsule 
1 visolie vitD vitA capsule
1 mulitivitamine pil

's avonds bij de maaltijd:
2 cranberry d-mannose capsules
2 spirulina tabletten
1 magnesium tablet.
1 vit C tablet

Ik vind het nogal wat. Maar gezien alle eerdere klachten hou ik dit maar een tijdje vol. En het is heel fijn als ik bevestiging krijg van bloglezeressen die er ook goede ervaringen mee hebben. Misschien dat anderen er ook baat bij hebben. Vandaar deze info.

PS Ik heb geen aandelen bij de Binorm of een andere gezondheidswinkel. 


De Oplaad Lade!




Kijk dit had ik al eerder bedacht en er zelfs 
al een naam voor verzonnen: 'De Oplaad Lade'!
Superhandig en tegelijk mooi opgeruimd. 

Alleen vergeten er een patent voor aan te vragen. 
Zo jammer!!!



Menselijkheid!





Barack Obama roept op tot menselijkheid 
ongeacht kleur, geloof, sekse en geaardheid.

Behandel mensen zoals jezelf behandeld wilt worden.
Herken al wat je gemeenschappelijk hebt in elkaar.


Ter gelegenheid van het leven van Nelson Mandela:



Gisteren hoefde ik niets!


'Vandaag hoef ik niets!' Dat verzuchtte ik toen ik wakker werd. Na mijn ontbijt pleegde ik een paar telefoontjes. Ik maakte een afspraak met een adviserend arts, mailde met de verzekering wanneer die afspraak was en belde met De Telefoongids die ten onrechte een aanmaning had gestuurd over een kwestie die zij nog niet hadden opgelost. Dat duurde even, en er was overleg nodig met collega's, maar het zou dan nu toch afgehandeld moeten zijn. 

Daarna heb ik mijn mail gelezen en geblogd. Toen belde ik een vriend van ons, Henk, met de vraag hoe het met zijn rug was. Hij loopt al een week met pijn en kan wel liggen en lopen, maar zitten is heel moeilijk, en bukken en opstaan nog veel moeilijker. Hij is net als wij beheerder van een My Wheels deel-auto. En ik wist dat hem als beheerder gevraagd was een ritje met 'zijn' auto te maken omdat die auto te lang had stil gestaan en de accu daardoor dreigde leeg te lopen. Dat wilde hij best doen, maar hij was bang er niet meer uit te kunnen komen met zijn zere rug. 
Ik vertelde dat Wim wel voor hem in de plaats wilde gaan rijden en voor de gezelligheid (en voor mijn ontspanning / afleiding want ik had weer iets gevonden om me zorgen over te gaan maken) ging ik met hem mee. Om tien uur fietsten we naar Henk waarna we met de auto via de snelweg naar Lochem reden en binnendoor weer terug. We parkeerden de auto, kochten lekkere koek bij biologische bakker en gingen koffie drinken bij Henk. Dat mondde uit in een gesprek over het leven en de liefde en toen moesten we nog opschieten om rond 1 uur thuis te zijn, want Wim had een bel-afspraak. Ik ging in ons voortuintje zitten met de krant en vertrok een uurtje later met een kop thee en twee crackers naar bed om daar dan wel niet te slapen maar toch te rusten.

Ik was begonnen in een nieuw boek: 'De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry' en kon helemaal niet stoppen met lezen. Om een uur of half vier kwam Wim overleggen. Hij ging stofzuigen en wat ging ik doen? Eigenlijk wilde ik het liefste blijven lezen - want ik hoefde tenslotte helemaal niets de hele dag - maar Wim vond dat ik toch maar iets moest gaan doen. Hier zou ik me straks niet lekkerder door gaan voelen. En dat klopt. Sinds ik aan het herstellen ben van mijn overspanning is afwisseling goed voor mijn energie. Dus ik begon met frisse tegenzin met het lappen van de ramen. Dat was geen overbodige luxe. Met alle spinnen uit de klimop die de oversteek naar het raam maken. Ik lapte en lapte en kreeg er net lol in, toen Wim me kwam zeggen dat het tijd was voor pauze. We zetten de tv aan voor het slot van de Tour. Ik nam er een half glaasje koude witte wijn bij en Wim een biertje. Na de Tour maakten we het laatste lapwerk af waarbij Wim nog even op het schuurtje klom voor de buitenkant van het bovenraam in de keuken. 

We kregen het over onze parasol. Het leek of het doek dat ik vorig jaar heb gemaakt wat begon te lubberen. Misschien zou hij een beetje krimpen als we hem zouden wassen. Zo gezegd, zo gedaan. Het eraf halen moest even met beleid, maar daarna deed de wasmachine het echte werk. 

Wim ging boodschappen doen en ik maakte een pastarecept uit het boek van Jamie Oliver dat ik pas uit de bieb had gehaald. Net toen Wim terug was kon ik opscheppen en we aten buiten onder een 'kale' parasol. Na het eten kleedden we de parasol weer aan met de natte doek. Het had niet veel geholpen, maar hij was wel weer helemaal schoon en fris, dat was ook wat waard en wie weet droogde hij wel weer helemaal strak op??? 

Wim ging in de tuin het een en ander gieteren en ik ging verder in mijn boek. Ik kreeg een heerlijke kop koffie en rond half negen scheurde ik mij los van mijn boek en ging achter de naaimachine zitten. Mijn dochter had een boxkleed gekregen dat ze helemaal leuk vond behalve de print in het midden. Donderdag had ik op de markt een leuk zacht tricot stofje gekocht dat ik er op wilde zetten. Het kostte me twee machinenaalden maar uiteindelijk is het gelukt. Ondertussen keek/luisterde ik naar 1 tegen 100 waar ik in dit geval de meeste vragen ook wist...

Tevreden ruimde ik alles op en ging nog even onder onze parasol met de lampjes zitten lezen. 
Best een actieve dag. Voor een dag waarop ik eigenlijk niets hoefde. Maar als Wim me niet had aangemoedigd was er waarschijnlijk niet veel gebeurd. Wat een geluk dat hij bijna de hele dag vrij was. En wat was het fijn dat de temperatuur zo heerlijk was met name in de avond. 

Ik probeer mijn weerstand tegen de komende hitte te temperen en het meer te nemen als het komt. Ik ben benieuwd hoe lang ik dat volhoud...



Take a break from the sun!




Ik wou dat de zon er eens eventjes tussen uitging.
Niet letterlijk natuurlijk, gewoon wat wolken en regen er tussen.

Het is zo superjammer om te zien dat alles hier zo verdroogt.
Alles in de natuur en in mij snakt naar regen en afkoeling.
En de zomer gaat er juist nog een schepje bovenop doen.

Ik merk dat ik het lastig vind om er goed mee om te gaan.
 Hoe doen jullie dat? Hoe houd je je goede humeur? 
Ik heb echt even advies en tips nodig.



Kinder werk/speel plek...






Een lage kast waar je als volwassene op kunt zitten 
kun je uitbreiden met een tafeldeel 
waar een kleintje aan kan zitten 
om te tekenen of te plakken of iets dergelijks.

Ook leuk voor in de woonkamer.



Mooie Scandinavische woonsfeer...





kwam ik zomaar tegen op Pinterest: 
Een zomerhuis ergens in Denemarken of Zweden:
- warm, zacht, natuurlijk, licht en rustgevend -



Elke dag een mengeling



Vanmorgen heb ik - blij - deze raamposter besteld van Plint. Ik kende het gedicht al wel, maar daarnet voelde het ineens goed om het in huis te hebben en op het raam te 'zuignappen'...

Gisterenmiddag zat ik voor ons huis in de schaduw op ons bankje toen een mevrouw aan kwam lopen en zei: 'Ze hallo, mag ik even je storen, ik wil graag met je kennis maken.' Ze heette Dineke en is sinds een jaar onze overbuur. Ze vertelde dat ze onze naam al op vaker voorbij had horen komen en daarom de stoute schoenen had aangetrokken toen ze me voor het huis zag. Wim - net thuis - ging gelijk koffie zetten. We hadden een leuk gesprek. Ze komt net als Wim uit het onderwijs en is net als Wim toch een andere kant op gegroeid in haar werk. En nu met pensioen. Het was heel gezellig en open, net of we elkaar al jaren kennen. 

Even later kreeg ik een bericht van een oud-cursiste die mijn blog had gelezen en me wilde bemoedigen. Ze schreef onder andere: 'Herken nogal wat van jouw klachten. Dat gevoel in je keel gaat echt over. Ik heb er een paar jaar heel veel last van gehad. Het voelde alsof ik een sinaasappel in mijn keel had zitten, zat helemaal dichtgesnoerd. En dan word je ook weer bang voor dat gevoel en dan is de cirkel rond. Het heet een Globus keel, maar het hoeft niet te betekenen dat het bij jou ook jaren gaat duren. En je bent volgens mij heel goed bezig.'
Het is misschien gek, maar het is zo fijn om te horen dat ik niet de enige ben met zo'n keel. Gelukkig is het bij mij nu weer over, maar ik herken de benauwdheid gelijk die zij omschrijft. Het is heel beangstigend, niet voor niets schreef mijn huisarts me toen kalmerende middelen voor. Pas toen de KNO arts me geruststelde dat er niet echt iets in mijn keel zat kon de paniek langzaam wegzakken. En met de paniek verdween de 'globuskeel' of het 'brok in de keel gevoel'.

Zomaar twee fijne momenten om dankbaar voor te zijn op een middag dat het niet geweldig ging. Ik had last van de warmte en kwam nergens toe. 'S morgens had ik sinds een tijdje weer gezwommen, het was heerlijk, maar even daarna kreeg ik het gevoel dat ik me daarmee misschien weer een blaasontsteking op de hals gehaald had. En dat zet bij mij dan de angstmachine aan die lastig te stoppen is als ik vanwege de hitte geen puf heb om iets te doen om me af te leiden. Ik wilde zo graag dat het zou gaan regenen, maar geen drup te zien. 

Zo is er elke dag wel een mengeling van mooie ervaringen en ook van verontrustende gedachtes. De kunst is om het te registreren en te voelen en me tegelijk niet er door te laten meeslepen.

Gisterenavond zag ik een prachtige docu over Nelson Mandela op tv. Inspirerend en warm

En vanmorgen vroeg op You Tube een opname van Oprah Winfrey en Gary Zukov. Heel Amerikaans maar ook inspirerend. 

Hun belangrijkste boodschap:
We hebben altijd de keus om te kiezen vanuit liefde of angst.




Vergelijkend onderzoek...




Ik zit verliefd naar deze prachtige plaatjes te kijken!
En als ik mijn hoofd naar rechts draai zie ik onze 'tuin'....
Onze hortensia's zijn helemaal verdroogd, verbleekt en zielig.
Ons gazon is overleden. Het is niet meer. 
Het is een dorre gele kweek en stro bende. 
Meer kan ik er niet van maken.

Hier in de Achterhoek is het droger dan in het westen.
En warmer, zegt mijn dochter die in Den Haag woont.
Het heeft hier al heel lang niet meer geregend 
en de tuin met drinkwater sproeien is 'not done'.
Een vriendin heeft een terras met kuipplanten 
die ze wel water geeft, maar ze haalt het water uit de gracht.
En dan mag het...

Wim en ik vieren eind van de maand 
onze trouwdag en verjaardag.
Maar no way dat we dat feestje thuis geven.
De 'tuin' is gewoonweg te deprimerend.
Maar wat moeten we dan met ons partijtje? 

Mijn plan is nu om elke avond dat Wim vrij is
op pad te gaan voor een vergelijkend onderzoek 
om uit te zoeken welk terras het koelste is, 
met schaduw en een windje liefst aan de IJssel.
Daar proeven we dan een koud biertje of een glaasje wit.

Hoeven we gelijk even een paar uur
niet meer naar die woestijn thuis te kijken...

Een hele fijne dag gewenst
met hopelijk een paar druppels regen.



Ontspannen


Wat een lieve reacties kreeg ik gisteren op mijn verhaal. Persoonlijke berichtjes om me een hart onder de riem te steken: 'Het gaat echt over!' En met veel herkenning bij het verdriet om wat was en niet meer is en in het woord zorgmoe. Ook schrijft iemand: Je bent vaak een positief lichtpunt maar nu even niet. En dat mag ook.

Mensen vinden het dapper dat ik dit durft te delen. Dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, want de angst dat het als gezeur wordt afgedaan ligt aan de oppervlakte. Gelukkig krijg ik ook te horen dat het goed is dat ik het deel omdat mensen die zich herkennen, zich verbonden voelen. Zo hoor ik dat meer mensen moeite hebben met voelen wanneer hun 'grens' bereikt is.


Ik ben opnieuw aan het leren hoe ik kan ontspannen. Dat begint bij goed slapen. Het werkt het beste als ik echt op tijd naar bed ga en soms slaap ik dan ineens het klokje rond. Als het niet lukt om in te slapen - en dat gebeurt - is het de kunst om dat niet erg te vinden. Om te voorkomen dat ik ga liggen malen duik in een fijn boek. Dus ga ik naar de bieb om steeds een stapel fijne boeken te hebben. 


Ik weet inmiddels al dat het goed is om mijn dag in kleine stukjes in te delen. 
Steeds even afstand en pauze nemen en stilstaan bij hoe ik me voel. Dat gaat reuze tegen mijn karakter in. Ik ben iemand die graag in een vlaag - enthousiast - een grote klus aanpakt en pas achteraf merkt dat ik er tevreden maar ook (te) moe van ben. Ik zit te lang achter de pc en overbelast mijn nek en mijn arm. Ik kijk een hele serie op Netflix achter elkaar en krijg hoofdpijn van dat scherm. Ik begin op te ruimen en draaf door tot ik het niet leuk meer vindt. Ik brei een babyvestje en maak er dan ook gelijk drie. Plus een dekentje. Leuk, maar wel veel tegelijk!

Dus, het devies is om wel een lijstje te maken van dingen die ik graag wil doen, maar niet te lang achter elkaar met hetzelfde aan de gang te gaan. Op de klok kijken en afwisselen. Ook in activiteiten, eerst wat binnen doen en dan naar buiten, iets alleen en dan weer iets samen met anderen doen, iets creatiefs en later weer iets suffers als strijken, lekker zitten lezen, maar daarna ook weer wat bewegen.

Nu heb ik gemerkt dat als ik heel gespannen ben wandelen me heel goed helpt. 
En ik houd helemaal niet van wandelen. Maar op zo'n moment wel. Als ik al redelijk ontspannen ben ga ik graag zwemmen of fietsen. Of een boodschapje doen.


Verder helpt het heel erg als ik niet teveel 'moet' of  'hoef'. Ik ben tijdelijk van yoga afgegaan omdat ik dan strak op woensdag om 9.15 uur daar moest zijn. Gek, maar dat voelt dan als te veel druk. Als ik ga zwemmen kan dat elke werkdag tussen 10.30 en 13.00 uur en dan kan ik wat meer voelen wat een goed moment is.


Ook ben ik bezig met goede zelfzorg door me weer opnieuw te verdiepen in gezond eten. Niet zozeer om af te vallen alhoewel dat wel fijn zou zijn, gezien de 5 kilo die er weer bij zijn gekomen na mijn afvaluitdaging van 2016. Maar vooral om energieker te worden. Ik slik het een en ander aan supplementen om mijn weerstand weer op te bouwen. Dat is ook nodig omdat een simpele blaasontsteking (met een antibiotica kuur) me nu al een maand kost om echt over te gaan. Dus ik neem minder suiker, koolhydraten en alcohol en meer groente, noten, fruit, vis en - met mate - biologisch vlees en zuivel en ei. Ik lees er over, houd alles een beetje bij en maak er weer een projectje van. En moet dan weer oppassen dat ik niet te streng voor mijzelf ben.

Ik vind het fijn om af te spreken met vriendinnen, maar ook weer niet teveel, want ik ben snel overprikkeld. Dat klinkt ook weer suf, maar wakker liggen is echt niet mijn hobby.

Een huilbui is ook heerlijk op zijn tijd. En de slappe lach soms ook. 
Zoals die keer dat ik mijn psycholoog vertelde verdriet te hebben van het feit dat ik sommige dingen niet meer kan opbrengen. Geef eens een voorbeeld zei ze. 'Nou, als ik vroeger een verjaardagsfeestje gaf bakte ik alle taarten zelf, maakte een buffet van hier tot Tokio en iedereen kon blijven slapen. En nu moet ik daar niet meer aan denken.'

Toen sprak zij de inmiddels in onze familie legendarische woorden: 'Ja, maar hoe leuk is dat eigenlijk?' Ik stond met mijn mond vol tanden en kon er geen antwoord op verzinnen. 
Dus nu zeggen we dat vaak bij van alles: 'Hoe leuk is dat eigenlijk?' En dat is pas echt leuk....

   

Overspannen...


Een paar dagen terug schreef ik (eindelijk, ik heb het een tijd voor me gehouden) dat het niet zo goed gaat met mij.
Ik ben onrustig, angstig, gespannen en moe. Je kunt het allerlei namen geven. De psychologe zegt dat ik een angststoornis heb ontwikkeld, met een burn-out tot gevolg.
Voor mij voelt het als 'overspannen'.
Ik ben niet somber, het voelt ook niet als een depressie.
(Ik heb dat nooit gehad, maar zo inktzwart voelt het niet...)

Natuurlijk proberen we te achterhalen hoe het komt en ook hoe ik er weer vanaf kom.
Het zou heel goed iets met de overgang te maken kunnen hebben, zoals iemand in een reactie schreef. En dat in combinatie met het overlijden van mijn moeder en de jaren daarvoor toen ze veel (steeds meer) hulp nodig had en we haar ook nog hebben verhuisd naar een zorgwoning.

In die tijd overleed compleet onverwacht mijn zwager, wat voor mijn zusje en nichtje natuurlijk heel zwaar was, maar waar mijn moeder ook een tik van kreeg. Mijn broer en ik hebben met onze partners veel opgevangen in de zorg om onze moeder en zo langzamerhand begin ik te beseffen ik dat allemaal minder goed heb kunnen verwerken dan ik op dat moment kon overzien. Blijkbaar ben ik gewoon doorgegaan met alles wat ik dacht dat ik moest doen zonder mij te realiseren dat ik iets 'moest' met de angst en zorg om mijn moeder. Ik weet dat ik - toen ik aan de telefoon hoorde dat het weer achteruit ging met haar op de IC - daadwerkelijk zat te trillen in mijn stoel. En zelfs toen drong niet door dat het me allemaal teveel werd. Ik wist me geen raad.

In die tijd overleed ook een nichtje van mij, zo verdrietig. Ik viel van de trap en brak ik mijn enkel. Vijf zware maanden later stierf mijn moeder en in de zomer er op een goede vriendin. Wij hadden soms zorg om onze dochters en toen Wim ook nog gezondheidsklachten kreeg en we niet wisten wat het was, was bij mij de koek op. Ik kreeg pijnen. Vorig jaar mei begon ik te dokteren.
De huisarts dacht dat aan nierstenen. Ik kreeg bij de uroloog een echo, een scan en een blaasonderzoek. Allemaal goed. Later bij de internist een maag- en darmonderzoek. Er bleek een plekje op mijn lever te zitten, dat was dan later weer niets. Scans en echo's van de buik voor de galblaas en weet ik wat. Een blaasproef, steeds weer nieuwe bloedonderzoeken en ook nog een 24-uur-meting van mijn bloeddruk. En eigenlijk was er maandenlang niets te vinden. Ik kon me niet voorstellen dat je zoveel pijn kon hebben zonder een lichamelijke oorzaak.

Uiteindelijk met die soms hele hoge bloeddruk begon ik in te zien dat het vooral stress-klachten waren. Een ostheopaat hielp me van een beklemde zenuw in mijn rug af. Ik werd wat rustiger.
En toen ging het niet goed met een van onze dochters. Ze heeft een maand bij ons gewoond en we hebben voor haar kunnen zorgen. Op dat moment bleef ik daar rustig onder, maar toen ze wat was opgeknapt en weer naar huis vertrokken kwam bij mij de reactie. In die tijd kregen we ook het verdrietige en boosmakende bericht dat ons woonproject waar we zo lang aan hebben gewerkt zonder ons door zou gaan. En even later hoorden we dat we opa en oma zouden worden. Daar waren we heel blij mee, maar het was ook enerverend en emotioneel.

En toen ging mijn keel dicht zitten. Het gevoel dat je een graatje of een brok in de keel hebt wat je niet weggeslikt krijgt. De kno-arts heeft met een camera in mijn keel gekeken. Er was gelukkig niets ernstigs aan de hand. Dat betekent niet dat ik me dat gevoel inbeeldde, maar dat ik door de spanning letterlijk een brok in mijn keel had. Ik kreeg stemproblemen. Ik ben op yoga gegaan, waar ik tot mijn eigen verbazing een paar keer bijna niet meer kon stoppen met huilen. 

Toen ben ik verwezen naar een psychologe. Met haar heb ik heel veel geluk gehad. Wat een fijne begeleiding.
Ik kan het nu toegeven: ik ben oververmoeid, zorgmoe en heb weinig veerkracht en weerstand meer. Ik blijf het liefste thuis en kan geen drukte en prikkels verdragen.
En volgens haar hoort dat er allemaal bij: angst voor ziekte en pijn, hartkloppingen, innerlijke onrust, gespannen zijn als een veer, paniekaanvallen, wakker liggen.

Het gaat allemaal weer over. Zegt zij. Als ik maar ruimte geef aan mijn gevoel en niet teveel van mijzelf verwacht. En zo gaat het langzaam de goede kant op.

Helaas ben ik wel ongeduldig. Het duurt allemaal wel erg lang. En ik blijf het ook wel een soort van stom vinden dat ik hier in verzeild geraakt ben. Ik vind het eigenlijk niets voor mij. Ik ben liever vrolijk en levenslustig dan zo overprikkeld en angstig. Maar ja, het is wat het is.
 
Als ik mijn zegeningen tel zijn het er nogal wat, waar ik heel dankbaar voor ben:
Ik word oma!!! Het gaat goed met mijn man en kinderen. Mijn man is mijn rots in de branding. Onze dochters zijn heel lief en hier meer ervaren in dan ik en zij zeggen dat ik heel goed bezig ben. Ik heb fijn werk, ook al ligt dat nu even stil, maar ik ben qua werk niet onzeker over mijzelf. Ik heb hele goede begeleiding. Ik heb een kleine aov-verzekering. Ik heb inspiratiebronnen als Brene Brown en Byron Katie met boeken en filmpjes op You Tube. Ik blijf graag creatief bezig. Ik heb hele lieve vriendinnen die naar me luisteren, kaarsjes voor me opsteken of voor me bidden. Ik heb geen geldzorgen.

En ik leer langzaam weer op mijn lichaam te vertrouwen: Dat heeft veel te verduren gehad maar weet gewoon beter wat goed voor me is dan mijn 'hoofd en hart'... Enne, ik weet ietsje beter waar mensen het over hebben als ze het moeilijk hebben, zo heeft elk nadeel weer een voordeel...



Plannetjes...







Nostalgie in de keuken!




Nostalgie.
Leuk vind ik het pannenrekje (dat heb ik ook nog),
de broodtrommel zo'n zelfde in donkergroen gebruiken we elke dag, 
de koffie- thee en suikerbussen (hebben wij in het rood),
het granito aanrecht met de bruijnzeel kastjes,
de uitrekbare snijplank (hebben wij ook),
de aardappelemmer links (maar hebben we in de schuur)...



Het is eigenlijk wel mooi...



Dit is een foto van onze badkamerdeur waar maar liefst vier badjassen aan hangen. De twee linkse hebben Wim en ik ooit, al wel 10/15 jaar geleden gekocht bij de Bijenkorf. Hij een blauwe, ik een witte. Het zijn zware kwaliteit wafel katoenen badjassen, gekocht voor thuis, maar ook om in de sauna netjes voor de dag te kunnen komen.

Maar nu gaat het me om de twee rechtse badjassen. 
Of eigenlijk, de blauwe paisley is meer een ochtendjas. Die is van mijn vader geweest. Toen hij was overleden kreeg Wim zijn portemonnee en ik zijn ochtendjas. Lekker licht, voor mij eigenlijk te groot, want mijn vader was een lange man, dus Wim kon hem ook aan. Veel hebben we hem niet gedragen, maar mijn vader is in 1995 gestorven, dus die jas hangt hier al bijna 23 jaar geduldig aan de badkamerdeur. 

Sinds een jaar of twee hangt er een roze badjas naast. Die was van mijn moeder. Toen zij stierf heb ik die meegenomen en sindsdien draag ik haar echt elke dag. Zij is heel licht, zacht en ruim. Ik voel me er lekker in. 

Het is eigenlijk wel mooi dat ze hier nu weer naast elkaar samen aan een haakje hangen.