Daar ga ik met mijn positieve bedoelingen!


De laatste dagen heb ik steeds vrolijke blogjes gepost, maar in het echte leven gaat het er hier niet zo vrolijk aan toe.

Een update: Een week geleden kregen we goed nieuws: Geen uitzaaiingen geen chemo.
Wel bleken twee plekjes op mijn borst het gevolg van een foutje bij de operatie, namelijk onbedoelde brandwondjes. Die er wat ontstoken uitzagen. Hadden ze het gelijk verteld dan had ik er voor gezorgd dat het steeds ontsmet en afgedekt was gebleven. Maar er waren instructies geweest: Laat pleisters zitten tot ze er vanaf rommelen. En dan hoeft er niets meer op.

Ik had uit eigen beweging wel nieuwe pleisters geplakt, maar de wondjes zaten strak onder de bh band en hebben best wat te verduren gehad.
Ook deed de chirurg toen hij hechtingen uit een van de twee operatiewonden haalde ook op deze wond geen pleister. Helaas zeg ik achteraf, wand die avond thuis bleek deze wond te zijn gaan bloeden en er kwam ook veel vocht uit. Dat hebben we steeds netjes verschoond. We vroegen ons af of dat wel normaal was. Maar oke, we deden ons best. Het zou er wel bij horen.

Mijn oksel ging meer pijn doen. Het af te voeren vocht moest zijn nieuwe weg vinden en de stuwing gaf een schurend en naar gevoel. Daar kreeg ik een hartvormig kussentje voor om mijn oksel vrij van mijn lijf te houden. Dat hielp wel iets.

Maar vanaf donderdag leek het of mijn borst roder werd. En vrijdag was het niet meer te ontkennen: rode, gloeiende, pijnlijke borst. Weer het ziekenhuis gebeld: Ik kon diezelfde middag komen. Bij de wondpoli werd direct de dienstdoende chirurg gehaald. Wondinfectie in de borst. De rode plek werd afgetekend en ik kreeg antibiotica mee. En mocht het uit de hand lopen of ik hoge koorts krijgen dan moest ik naar de eerste hulp. Niet naar de huisarts.

Eerst was ik gewoon opgelucht dat ik aan bel had getrokken en dat er iets aan gedaan kon worden.

Na de eerste twee pillen ging ik vrijdagavond naar bed.
Maar in bed raakte ik in paniek.
Ik durfde niet te gaan slapen.

En ik wist ook waar die angst vandaan kwam.

Toen onze jongste dochter is geboren kreeg ik in het ziekenhuis kraamvrouwenkoorts. Dat was eerst trouwens niet duidelijk, maar na twee dagen boven de 40 graden koorts en een hartslag van 200 kwam ik in quarantaine te liggen. Ik was heel erg ziek en raakte op een gegeven moment in shock. Daardoor zakte ik weg, mijn bloeddruk daalde tot heel laag en er was paniek.
Er werd voortdurend bloed geprikt en de infusen met antibiotica werden aangesloten. Wim werd opgeroepen naar het ziekenhuis. Ik zou net naar de ic gebracht worden toen de medicijnen aansloegen en het beeld omsloeg. Later hoorde ik dat het heel ernstig was geweest. Met de bacterie in mijn bloedbaan zou die in mijn hart aangekomen zelfs fataal kunnen zijn geweest.
De internist die me s avonds op kwam zoeken dacht dat hij in de verkeerde kamer was toen hij mij rechtop zat zitten met mijn baby in de armen. Hij herkende me niet van die middag toen ik voor pampus lag... Een hemolitische streptokok A en C of A en B, daar wil ik vanaf zijn.

En nu had ik dus weer een bacterie, maar ik wist niet welke. Ik wist ook niet hoe ik de wondinfectie had opgelopen. Mijn arme borst was rood, vurig, warm gloeiend en gespannen. Mijn oksel deed pijn. Hoe moest nu al dat vocht weg?? Met die stuwing in mijn lymfeklieren?? En zou het geen ziekenhuisbacterie zijn? En had die keelpijn er iets mee te maken? En die borst zit echt vlak bij mijn hart.... Ik was bang dat ik net als dertig jaar geleden weer weg zou zakken en de nacht niet door zou komen.

Ik had zelf wel in de gaten dat de ervaring van toen een trauma was waar ik nu last van had.
Maar ook ireeele angst voelt heel angstig.
En dan duurt de nacht lang. Heel lang.

De antibiotica gaf me natuurlijk ook gerommel in mijn buik en ik voelde me gewoon ook ziek. Maar vooral bang. Eigenlijk was ik voor die ontsteking veel banger dan voor de borstkanker. Ik heb gehuild, ik heb getrild van de spanning, ik was misselijk en langzaam zakte het iets af toen het iets lichter werd en ik heb zelfs van 5 tot 6 geslapen.

Zaterdagmiddag was ik er helemaal klaar mee, met angstig zijn en de borst voelde iets zachter. Ik ben zelfs een paar uurtjes mee geweest naar onze dochter en schoonzoon vanwege zijn verjaardag. Ik heb heerlijk met onze kleindochter geknuffeld en ik dan voel ik me altijd beter.

Zondag leken de medicijnen wel wat verder aan te slaan. Het was minder gloeiend en rood. Maar vannacht was het weer hommeles. Het knapt volgens mij niet genoeg op. Ik heb gelezen dat in dit soort gevallen de wond ook wel wordt opengemaakt om dan meerdere malen per dag te worden gespoeld. Daar zie ik ook weer tegenop. Maar afijn vanmiddag ga ik weer voor controle. Ik hoor het wel.

Vanmorgen heb ik eerst een afspraak  met de KNO arts om te controleren of mijn keel nog beschadigingen heeft van de beademingsbuis. Ook geen feest.

Woensdag zou de intake zijn voor de bestraling. Maar ik neem aan dat er voorlopig niet bestraald wordt met een ontsteking in de borst. Balen. Allemaal vervelend. Maar het ergste voor mij is de spanning en angst in mijn lijf. Daar ga ik met mijn positieve bedoelingen!

Dan moest ik toch maar psychologische hulp of behandeling aanvragen. Denk ik.
Ik weet niet precies waar ik daar weer de moed voor vandaan moet halen. Maar zo wil ik ook niet doormodderen. Ik wil weer vertrouwen kunnen hebben in mijn lijf.

Dan maar met hulp!!
Wish me luck!


Binnenkort! Tweedaagse CURSUS VOOR MANNEN




Binnenkort! 
Tweedaagse CURSUS VOOR MANNEN 
Alleen toegankelijk voor mannen! Let op vanwege de complexiteit en moeilijkheidsgraad van de lessen, zal deze cursus maximaal 8 cursisten accepteren. 

De cursus is verdeeld over twee dagen en zal de volgende onderwerpen omvatten:

Dag 1

- HOE GEEF IK DE PLANTEN WATER?  
Stappenplan en diavoorstelling

- TOILETROLLEN: GROEIEN ZE ZELF WEER AAN? 
Groepsdiscussie

- VERSCHILLEN TUSSEN DE WASMAND EN DE VLOER.
Oefening met verschillende soorten wasmand (visualiteitstraining)

- IS HET GENETISCH GEZIEN MOGELIJK STIL TE ZITTEN ALS UW VROUW FILE PARKEERT?
Rij simulator

- DE AFSTANDSBEDIENING
De afstandsbediening loslaten: hulplijn en diverse praatgroepen

- HOE KAN JE DINGEN VINDEN? 
Training in het zoeken op de goede plek, in plaats van schreeuwend het hele huis overhoop te halen: open forum

DAG 2

- LEGE MELKPAKKEN 
Koelkast of prullenbak? Groepsdiscussie en rollenspel

- BLOEMEN MEEBRENGEN VOOR DE VROUW IS NIET SCHADELIJK VOOR JE GEZONDHEID Powerpoint presentatie

- ECHTE MANNEN VRAGEN DE WEG ALS ZE VERDWAALD ZIJN 
Waargebeurd verhaal van de man die het eens probeerde

- DE VAAT/SERVIESGOED: VLIEGEN ZE ZELF NAAR HET AANRECHT/AFWASMACHINE? 
Debat met enkele experts

- BASISVERSCHILLEN TUSSEN MOEDER EN PARTNER 
Praktijkles en rollenspel

- HET IDEALE WINKELMAATJE ZIJN 
Ontspanningsoefeningen, meditatie en ademhalingstechniek

- LOSLATEN: ERMEE LEREN LEVEN DAT JE ALS MAN TOCH NOOIT GELIJK HEBT 
Persoonlijke begeleiding mogelijk

Mail dit zo snel mogelijk door des te meer mannen kunnen deelnemen.



Herfstfoto's en een herfstlied



Wat een cadeautje, deze prachtige herfstfoto's:



Vanmorgen hoorde ik op de radio dit lied:
Herfst · Bas Marée

Ik vond het heel mooi, vooral deze regels:

Er is niemand die me 's avonds instopt zoals jij
én niemand die zo troostend fluistert: 'Alles gaat voorbij!'

Even luisteren?


Lekker weer naar de HEMA



Vanmorgen om half tien zaten de Hema meisjes
- inmiddels allemaal 60 jarige dames -
als vanouds te ontbijten bij de Hema.

Daarna heb ik wat mooie aankopen gedaan: 
voor mijzelf een pak met enkelsokjes,
want die ik had gaan onder het lopen steeds uit....
en wat verrassingen - die ik hier nu niet ga benoemen -
voor het 10 dagen kraam kadootjes pakket
voor ons tweede kleinkindje dat we 
over een maand of 2 verwachten.

 Heerlijk om er weer wat op uit te gaan.
Nu wel moe, maar ik ga straks ook even plat.

PS En dan weer even alle mooie berichtjes en kaarten 
bekijken die ik van zoveel mensen ontvang.
Heel hartelijk dank. 
Ik word er heel blij van!


Blijven dansen!



Dit filmpje kwam weer voorbij op Facebook.

Drie jaar geleden werd dit zonder dat wij het wisten opgenomen door Henk in zijn keuken toen we bij hem thuis zijn nieuwe geluidsinstallatie kwamen bewonderen en we door J.J. Cale ineens de quickstep gingen dansen. 

Nou ja dansen... die danslessen waren toen ook al weer een tijd geleden.

We hadden vooral veel plezier!

Even kijken?
filmpje


Incasseren


Het woord: 'Incasseren'.
Dat is wat er bij me opkomt als ik naar de lege pagina van dit blogbericht zit te kijken.

Zo voelt het alsof elke dag veel te incasseren heb. Niet alleen slecht nieuws, maar ook gewoon alle indrukken, lieve meelevendheid, vooruitzichten, verwachtingen, teleurstellingen maar ook grote opluchting.

Mijn reactie op dit alles is inmiddels dat ik moe word, een soort uitgeput en over- overprikkeld. Dan ga ik naar bed en probeer ik de gedachten uit te laten razen en de zinnen te verzetten. Het zou heerlijk zijn als ik dan eens het klokje rond kon slapen, maar dat is al een jaar of wat geleden. Meestal slaap ik s nachts een uur of vijf. En dan word ik wakker. En blijf ik meestal ook wakker. Ik ben dan wel ontspannen en ook moe, maar niet slaperig.

Een update: Ik had twee wondjes op mijn borst die wat ontstoken leken en dit weekend kreeg ik steeds meer last van een vervelende pijn in mijn oksel. Ik werd er daarmee steeds herinnerd aan het uitslaggesprek van maandagmiddag. Het voedde mijn onzekerheid: Wat zou er met die oksel zijn? Misschien een verstopping van klierweefsel? Een ontsteking? Een nieuwe tumor? Ik had me een dag of negen niet al teveel bezig gehouden met de uitslagen, maar nu moest ik er dan toch steeds aan denken. Als er maar geen uitzaaiingen zouden zijn. En als wel, waar dan? En hoe zouden ze dat gaan onderzoeken? Dat leidde tot bizarre humor. Wim bracht me maandagmorgen ontbijt op bed want 'nu kan het nog!' en dat soort ongein. Afijn, het luchtte wel op.

Lang verhaal kort: De chirurg kon me vertellen dat de tumor er helemaal uit was, de snijvlakken waren schoon en ik had 98% van de genezing al te pakken. 
Zucht van verlichting!! 

Er was in mijn poortwachtersklier die er uit was gehaald weliswaar een micro metastase gevonden, maar dat beschouwen ze als bijna niets. Het is een cel die daar niet thuis hoort. Maar het is niet gezegd dat het een kankercel is en bovendien is hij er uit. PUNT.

Wat wel tegenviel is dat de tumor groter was dan verwacht. En samen met die verdachte cel ontkwam ik niet aan aanvullende behandeling in de vorm van anti-hormoontherapie. Mocht ik nu al van tevoren zeggen dat ik dat niet zou willen dan zou de bestraling behalve in het borstgebied uitgebreid worden naar de oksel. Nu zijn er vrouwen die niet veel merken van bestraling, maar anderen hebben een heel verhardde, verbrandde en verlidtekende huid en dat is in de oksel echt niet fijn. Dus ik had als snel bekeken dat ik dat niet wilde.

Mocht ik niet goed tegen de hormoontherapie kunnen dan zou ik nog op een ander merk kunnen overstappen of een andere dosering. Maar mocht ik na een jaar toch willen stoppen dan had ik al een groot deel van de bescherming tegen uitzaaiingen gehad en dat zou al winst zijn. Oke...
De een afspraak met de oncoloog hadden ze al ingepland voor de dinsdagmorgen 9 uur.

Toen vroeg ik naar de pijn in mijn oksel en de chirurg ging even kijken. Hij wist precies de pijnlijke plek aan te wijzen. Dat is stuwing omdat er een lymfeklier mist en de andere klieren het nog niet goed aankunnen. Dat zou vanzelf over moeten gaan.

En wat dacht hij dan van die ontstoken plekjes? De chirurg viel van verbazing bijna van zijn stoel. Hij vroeg mij waar die plekjes van kwamen. Tja, ik wist het ook niet. Ik was zo uit de operatie gekomen. Hij bekeek het operatieverslag en zag er niets over staan.
'Ik bel de chirurg wel even. Ze is aan het opereren maar dan houden ze wel een telefoon bij haar oor.' Ik kreeg een tv-serie ER beeld voor me. Ik kon me voorstellen dat degene die nu op de operatietafel lag niet blij zou zijn bij de afleiding van de dienstdoende chirurg... Maar gelukkig kreeg hij geen gehoor. Hij zou het mysterie proberen op te lossen. Het waren kleine zweertjes, maar dat zou vast wel vanzelf overgaan. Hij heeft de hechtingen uit de andere wond gehaald en ik mocht gaan.

De opluchting overheerste natuurlijk! Geen uitzaaiingen. Geen chemo. 
Ik heb alle vrienden en familie ge-appt en Wim en ik namen er een slokje op.

Later bleek de operatiewond te zijn gaan bloeden en ik verloor steeds veel wondvocht. Ik heb hier een verzorgende in huis en die heeft de pleisters steeds netjes verschoond. Wim maakte ook de 'mysterie' wondjes zo goed mogelijk schoon.

De volgende morgen al vroeg naar de oncoloog. Een Vlaming die met een screeningsprogramma werkt en grappige opmerkingen maakte zoals: 'De chirurg doet en wij denken na!'

Hij had het mysterie van de wondjes in mijn dossier: Tijdens de operatie gebruiken ze een apparaat waarmee ze bloedvaten dichtschroeien. Dat is per ongeluk tegen mijn borst gelegd geweest. Ik protesteerde niet, want ik was onder narcose. Het waren dus twee brandwondjes op de tere borsthuid. Het voelde vooral vervelend omdat niemand er iets over gezegd heeft. Ik had het willen weten, dan had ik het goed/beter kunnen verzorgen. En het voelt een beetje als: 'Ik hoop niet dat er nog meer fout is gegaan'... En dat moet je dan maar weer incasseren....

Maar afijn over de hormoontherapie. De Belg legde het me uit.
Het zit zo: Ik ben nu 60 jaar. De gemiddelde kans van iedereen van nu 60 om 70 te worden is 91%. Van mensen met mijn soort kanker met een hormoon nabehandeling is die kans 86%.
Als ik de hormonen niet neem daalt mijn kans naar 83%. Dat is nog steeds een goede kans.
Maar 3 mensen van de 100 die ze kunnen redden van het terugkomen van de kanker verdedigt de behandeling van al die 100 mensen met de hormoontherapie.

Ik heb besloten dat ik het ga proberen. Al zijn de bijwerkingen legio: spier en gewrichtspijn, opvliegers, vermoeidheid, lichtgeraakt en chagrijnig zijn, angstig of somber worden, minder goed slapen, vaker plassen, droge of brandende slijmvliezen zoals tandvlees of vagina, afbrokkelende nagels, haaruitval, botverlies.
Maar het is helemaal niet gezegd dat ik die ook daadwerkelijk krijg. Vooral omdat ik de menopauze al achter de rug heb kan het meevallen. Er zijn ook nog weer anti-depressiva die kunnen helpen om sommige bijwerkingen op te heffen. Ook op bijwerkingen die niets met het gemoed te maken hebben.
De iets vergrootte kans op baarmoederhalskanker speelt bij mij niet. Ik heb al geen baarmoeder meer. Een geluk bij een ongeluk.
Normaal gesproken krijg ik die hormonen vijf jaar. Mogelijk op de helft van die periode wordt geswitcht naar een ander middel om alle ellende voor te zijn.

Eigenlijk wilde de oncoloog nu al met de therapie beginnen, maar na enig overleg hebben we afgesproken drie weken te wachten. Ook omdat de bestralingen nog moeten worden ingepland. En ik weet nog helemaal niet hoe belastend die voor mij zijn...

Ik heb gisteren na een gesprek met een lotgenote en een lief schoonzusje besloten om het maar weer dag voor dag te bekijken. Ik neem pijnstillers voor die hinderlijke oksel. En ik heb vanmorgen wat vriendinnen uitgenodigd voor de komende dagen. Gewoon wat leuke dingen doen helpt me het beste... denk ik...


Een betere win-win-win situatie!!



Superleuk nachtkastje!
Makkelijk zelf te maken, spotgoedkoop 
en je ruimt meteen wat van je boeken 
en van die oude witte verf op...

Een betere win-win-win situatie!!


Rondbrief perikelen...



Vanmorgen was ik al vroeg wakker en bedacht dat ik dan net zo makkelijk alvast mijn rondbrief kon gaan verzenden. Die stond immers al netjes klaar. Maar na de eerste poging kreeg ik door dat dat niet helemaal ging lukken. Of het nu aan onze verhuizing en onze nieuwe provider KPN ligt of iets anders weet ik niet, maar het lijkt er op dat ik niet meer dan 500 mailtjes per dag kan versturen. Dat is nieuw voor mij. Voorheen had ik daar geen problemen mee. Lastig is nu dat ik niet precies weet wie wel en wie niet een mailtje heeft gehad. Ik hoop dat Wim me er vanmiddag mee kan helpen. 

Ik denk dat we op zoek moeten naar een nieuwe manier van versturen. Of kleinere groepen maken en een week doen over het versturen van de rondbrief. Dat vind ik eerlijk gezegd niet zo aantrekkelijk. 

Elk nieuw kwartaal begint gewoon op een dag. En vandaag, 21 september begint de herfst en is het fijn als de hele handel met een druk op de knop bij alle lezers terecht komt.

Maar afijn nu dat niet lukt haal ik maar eens diep adem: Er zijn ergere dingen. 
Het zou wel kunnen dat mensen mijn rondbrief nu dubbel gaan krijgen. Dat is natuurlijk irritant. En als deze mensen mijn blog niet lezen kan ik het ze ook niet uitleggen. Helaas. 

Ik ga vanmorgen met mijn dochter naar een baby kledingbeurs en laat het maar even los.

Een troost: Wie de rondbrief (nog) niet heeft gekregen en 
hem (of haar) toch graag wil lezen, kan gewoon hier klikken. 





Trouwens de rondbrieven van de laatste 5 jaar staan ook gewoon om mijn website. 
Gewoon gratis en voor niets in te zien voor wie het maar wil. Kijk maar!

Misschien moest ik maar eens een leuke rondbrieven quiz organiseren om te ontdekken bij wie al mijn nieuwtjes uit mijn rondbrieven nu een beetje zijn blijven hangen... 
Of om mensen aan te moedigen ze nog eens in te zien op een regenachtige herfstmiddag. 

Maar dat is iets voor later, want vandaag wordt 
een prachtige, zonnige nazomerdag om van te genieten!!  


Films en boeken!





Gisteren ben ik met twee Naober vriendinnen
Carin en Marijke dan uiteindelijk naar 
de film Downton Abbey geweest.

Prachtig, ik heb genoten. 
Kijk maar eens naar deze trailer 


En deze boeken heb ik deze week gelezen.
Minder zwaar dan 'Een klein leven' 
dat ik vorige week onder andere las. 

Ze zien er een beetje zoetsappig uit,
maar waren meeslepend en ontroerend
om me heerlijk even in te verliezen.



Feeling good!

Vanmorgen fijn opgestaan.
Ik ben er weer.

Heerlijk wat gerommeld in huis:
planten en bloemen verzorgd,
dingen even verzet en hergeschikt, 
wasje opgehangen, wat afgenomen, 
een beetje geordend en opgeruimd 
en tevreden rond gekeken. 

Net een kopje groene thee gezet in mijn hartenglas,
een paar gezellig belegde beschuitjes erbij 
en toch maar weer mijn vitaminepilletjes
(die had ik uit nijd even laten staan) 
en heb eerst maar eens een paar keer 
dit lied van Jim van der Zee beluisterd.

Beetje meewiegen, beetje meezingen 
en helemaal kunnen meevoelen:
'A new day, a new dawn
and i am feeling good!'

Ook even luisteren?

PS 
Heel erg hartelijk bedankt voor alle lieve reacties.
Het helpt! Echt waar!

Ik leer langzaam ziek te zijn en te voelen 
wat daar allemaal mee samenhangt en 
dat het helemaal niet erg is om 
me kwetsbaar en bang te voelen. 
Sterker nog, het gaat al snel beter 
als ik het alleen al benoem of even huil.

Echt een ontdekking.
En nu voel ik me goed 
maar dan ook echt goed.
Dat is ook fijn om te delen!
Een hele mooie dag gewenst!


'Wees maar lekker ziek. Daar knap je van op!'



Lieve kaarten en aardigheidjes van bloglezeressen.

Tja, gisteren niet geblogd. Ik was ziek. Ik bedoel: ik voelde me ziek. Natuurlijk ben ik al ziek, ik heb borstkanker en ben herstellende van de operatie, maar nu voelde ik me ook ziek.

Ik had na de operatie vrijdag een schema voor pijnbestrijding meegekregen en daar deed ik het prima op. Ik was niet misselijk van de narcose en had gewoon eetlust. Ik had nog het meeste last van mijn keel, waarschijnlijk van de beademingsbuis. En eerlijk is eerlijk, ik genoot van alle lieve berichtjes en kaarten en bloemen en bezoekjes. Ik zou dit programma voor die borstkanker wel eens eventjes stap voor stap afwerken. Alle voorbereidende behandelingen had ik (ondanks dat het echt niet grappig is als ze steeds opnieuw met een dikke naald in je arme borst prikken) goed doorstaan en de operatie ook. Ik had de eerste tien dagen niets wat hoefde en voor die uitslag van de weggenomen weefsel hoefde ik me tot volgende week maandag niet druk te maken, want er was toch niets aan te doen. 

Toch veranderde er iets. De chirurg die me geopereerd heeft kwam aan het eind van de middag nog even praten. Ze vertelde dat ze de tumor goed had kunnen voelen en verwachtte dat de snijvlakken schoon zouden zijn, maar dat de patholoog dat nog moest onderzoeken. En dat als er toch uitzaaiingen waren in de poortwachtersklier 'we zouden gaan voor een genezende behandeling'. Eigenlijk had ik nog helemaal niet echt gedacht aan die opties. Natuurlijk zouden die snijvlakken schoon zijn. En ik was er stilletjes van uit gegaan dat ook die klier schoon zou zijn. Dat plantte het eerste zaadje van ongerustheid. Ook vertelde ze dat de tumor op een cosmetisch ongelukkige plek had gezeten. Ze had haar best gedaan, maar het zou kunnen dat de positie van de tepel niet meer zo mooi zou zijn als eerst. Maar na afloop van de bestralingen zou daar nog iets aan kunnen worden gecorrigeerd. Dat is natuurlijk niet het ergste, maar dat was wel het tweede waar ik helemaal niet op bedacht was geweest en dat gaf me het gevoel van donkere wolken die bezig waren zich samen te trekken op de plek waar ik zelf nog volop bezig was met: 'Ik wil hier een goed doorheen komen en er een mooie tijd van maken!'

Zaterdag kwamen onze dochters en kleindochter. Die hadden griep gehad, maar waren er al weer overheen. Toch deden we wat voorzichtig.

Zondag kreeg ik steeds meer keelpijn. Met het eten 's avonds deed elke keer slikken me gemeen zeer. Het was schrijnend, branderig, heet en het leek ook of hij steeds meer dicht ging zitten.

De volgende ochtend om 9 uur belde ik de mama-care verpleegkundige over de zere keel want zij had gezegd dat ik bij alles wat er nu met mijn gezondheid gebeurde haar moest bellen en niet de huisarts. Na overleg met de anesthesie afdeling verwees ze me toch terug naar de huisarts, het zou irritatie van de intubatie kunnen zijn. Bij de huisarts konden we om 1 uur terecht. Maar voor het zover was moest ik wel tien keer rennen naar de wc vanwege heftige diarree. Ik liep compleet leeg. Daar voelde ik me ook niet lekkerder door.

Bij de huisarts vertelde ik het hele verhaal. De operatiewond ging oké, maar die keelpijn... Ze vroeg of ik ook koorts had. Ik dacht van niet, maar ze deed een oorthermometer in mijn oor en ik bleek toch verhoging te hebben. Ze keek in mijn keel. Die was rood en geïrriteerd. Maar de pijn zat lager dan waar ze kon kijken. Misschien toch iets geraakt met de beademingsbuis. Wat te doen? Ze wilde graag dat de kno arts er naar keek en me kon geruststellen. Ze schreef een verwijzing uit maar er was tien dagen wachttijd. Ondertussen wilde ze het behandelen als een keelontsteking. Dus een antibiotica kuur. Gelukkig een korte. En verder keelpastilles, thee met honing enzovoort, wat we al deden.

Thuisgekomen ging Wim naar de apotheek en ik dook mijn bed in. Toen ik overeind kwam om voor de zoveelste keer naar de wc te gaan stond ik te zwaaien op mijn benen. Ik begon te klappertanden en voelde me echt ziek. En misselijk. Ik begon te denken dat ik toch de griep van de kinderen had opgelopen. Een uur na het innemen van de antibiotica moest ik spugen. Ik hoopte dat er al iets van opgenomen was. Ook de pijnstilling kwam er weer uit. Dus Wim ging op pad om nog meer paracetamol zetpillen te halen. Wat was ik misselijk en moe. En teleurgesteld in mijzelf. Ik, die het zo goed had gedaan met die kanker ging nu onderuit door griep en keelpijn. Ik begon bang te worden. Al die lieve mensen die me kracht en sterkte toe wensten konden dat wel zeggen, maar stel je voor dat ik niet wist waar ik dat vandaan moest halen? Ik kon een griep al amper aan. 

In een appje gaf een vriendin me de tip 
om het vooral in het NU te houden: 

'Even spugen zo weer voorbij. 
Huilen? Doen! Heerlijk lucht dat op zeg. 
Dikke kus lieve Jacq en wees maar lekker ziek. 
Daar knap je van op.'

Dus bekeek ik het uur voor uur. En dinsdag kreeg ik nog een les in ziek zijn, want naast de misselijkheid en de keelpijn kreeg ik migraine. Echt een hele nare hoofdpijn die ik een paar keer per jaar heb, meestal in tijden van drukte. Doordat ik zo misselijk was kon ik de pijnstilling ook niet afdoende nemen. Toen bekeek ik het kwartier voor kwartier.

Een paar vriendinnen belden en ik kon het gesprek amper aan. Iedereen bedoelt het goed. Maar ik voelde me mentaal helemaal door het ijs zakken.Toen kreeg ik een enorme huilbui. Toegeven dat ik bang was. Als ik dacht aan die belangrijke uitslag volgende week kreeg ik helemaal een dikke keel. Angst dat ik die hele kankerbehandeling niet goed aan zou kunnen. Zorgen om de onzekerheid en een mogelijk slechte afloop.

Ik viel in slaap. Gelukkig maar. En toen Wim s avonds vanaf zijn werk belde om te vragen hoe het ging kon ik hem naar waarheid zeggen dat het beter ging. Ik had zelfs wat gegeten. Ik vroeg hem of hij dacht dat hij het wel aan zou kunnen als ik een zieke vrouw zou blijven die hij jaren zou moeten verzorgen. Het is tenslotte iets waar hij niet om gevraagd heeft. 
'Jij hebt er ook niet om gevraagd' zei hij. 'Lieverd, het is all in the game!' 

Vanmorgen stond ik op en ik voelde me goed. Ik heb nog niet eens een pijnstiller genomen.
Ik kreeg ontbijt op bed. Ik kreeg een heel lief app-je van de ene dochter. De andere dochter beeldbelde net en ik zag onze Sammie. Ik mocht gewoon even huilen omdat ik haar zo graag even in het echt had vastgehouden. Maar daarmee is het eigenlijk ook al weer opgelost. Ze lachte zo lief naar me en onze dochter liet zien hoe ze haar kasten had opgeruimd. En verzekerde me dat ze het inrichten van de babykamer bewaarde voor als ik er bij kon zijn. Helemaal goed!

PS Sorry, als iemand vind dat ik teveel zanik, dan lees het dan maar gewoon niet.


De herfst komt er aan!





Net als ik denk:
'Wat zal ik vandaag eens bloggen?'
zie ik deze schitterende foto's 
van fotograaf Jos Böhmer
met de titel:
'De herfst komt er aan.'

Ik merk dat ik het fijn vind
dat de zon en de hitte voorbij zijn.
Dat we weer meer naar binnen gaan,
of naar buiten met een dikke jas aan.

En dat het bijna tijd is voor 
mijn najaarsrondbrief...


The day after!



Dikke ogen van de slaap.
Ikke, niet onze kleindochter,
die trouwens ook niet helemaal fit was.

We gingen samen een uurtje plat.
Wat was het heerlijk om haar weer 
te kunnen vasthouden en knuffelen.


De operatie is gegaan zoals ongeveer verwacht.
De chirurg hoopt dat ze alles heeft weggehaald.
De uitslag krijgen we 23 september,
samen met het verdere behandelplan.

Gelukkig heb ik niet veel wondpijn.
Wel keelpijn van de beademing.  
De narcose moet ik er nog uitslapen.

Ik heb allemaal lieve kaartjes, berichtjes
bloemen en cadeautjes gekregen.
Ook van bloglezeressen die 
ik helemaal niet ken.

Dat laat ik binnenkort nog zien.
Het is allemaal zo helend, dankjewel!


PS Deze foto's kreeg ik van Google, 
van dik een jaar geleden.
Hier is Sammie, een paar dagen oud.

Ze doet nu sinds kort een high five, 
dat is toch zo vertederend en lief!!!


Zo lief!


Tjonge, wat een lieve berichtjes, kaartjes, telefoontjes, app-jes cadeautjes, aardigheidjes en aandacht krijgen we.  

Een kleine greep:
Van een vriendin kreeg ik dit kleine filmpje 
dat ze voor me had opgenomen. 
Zo lief! 
Mooi gezongen maar vooral ook een mooie tekst.


  Van vrienden die op vakantie zijn aan zee kreeg ik deze foto, 
met de tekst:'Speciaal voor jou!'

Van een cursist kreeg ik deze foto van het stadhuis 
waar Wim en ik 32 jaar terug getrouwd zijn.

Vandaag, vrijdag word ik geopereerd.
Half negen moet ik me melden.
Kwart voor tien ben ik aan de beurt.
Ik zie er nu toch wel erg tegen op.
Ik zal blij zijn als het achter de rug is.

Het duurt ongeveer anderhalf uur.
Daarna net zo lang op de uitslaapkamer.
Als alles goed gaat mag ik eind 
van de dag gewoon weer naar huis.
Lekker naar mijn eigen bed.

Er wordt volop aan me gedacht. 
Dat is een heel fijn gevoel. 


Appeltaart...




Ik had appeltaart gebakken. 
Een hele grote.
Met goudreinetten en spijs.
Hij leek mislukt, want te 'nat'.
Wim heeft hem 'afgegoten' 
en weer in de oven gezet.

Dit is er nu nog van over.