We will find a way!

Tja, dan gaat het ineens heel snel. 

Na het eerste telefoontje van de huisarts woensdag en het onderzoek vrijdag hoorde ik maandag (gisteren) dat de tumor die in mijn linkerborst is gevonden toch kwaadaardig is. 

Na heel veel vragen en uitleg gisteren kreeg ik vandaag een uitnodiging op woensdag 11 september voor een gesprek met Dini, de mamacare verpleegkundige en de anesthesist. Donderdag de 12e krijg ik voorbereidende onderzoeken / ingrepen en vrijdag de dertiende word ik geopereerd. 

Er ligt nu een patiënten informatie map op onze vensterbank die helaas in heel veel huiskamers terecht komt. 

Emotioneel kan ik het amper bijbenen. 
Ik krijg veel lieve reacties die ik dankbaar ontvang.

Ik ben best kalm en zie het niet somber in.

De prognose is vooralsnog best goed.

Ik krijg een borstbesparende operatie.

Daarna een serie bestralingen.

Na verder onderzoek van de tumor zou het 

ook nog minder goed kunnen uitpakken.

In dat geval zou ik helaas nog chemo 

of hormoontherapie moeten krijgen.

Maar dat is nog koffiedik kijken.

En ik bekijk het nu per dag.

Ik kan er verder niet veel aan doen.

Ik heb het niet zelf ontdekt en ik  

vertrouw er helemaal op dat de 

ervaren artsen weten wat ze doen.

Lang leve de borstenbus.

Deze tekst in dit lijstje heb ik bijna twee jaar geleden

voor Sinterklaas aan een van onze dochters gegeven. 

Het is een uitspraak uit een televisieserie

die we altijd heel troostrijk vonden.

Onze dochter vond dat het lijstje nu maar eens een tijdje 

van haar nachtkastje naar het onze moest verhuizen. 

Ik kijk er vaak naar en schiet dan soms vol.

En dat mag ook.