'Wees maar lekker ziek. Daar knap je van op!'

Lieve kaarten en aardigheidjes van bloglezeressen.

Tja, gisteren niet geblogd. Ik was ziek. Ik bedoel: ik voelde me ziek. Natuurlijk ben ik al ziek, ik heb borstkanker en ben herstellende van de operatie, maar nu voelde ik me ook ziek.

Ik had na de operatie vrijdag een schema voor pijnbestrijding meegekregen en daar deed ik het prima op. Ik was niet misselijk van de narcose en had gewoon eetlust. Ik had nog het meeste last van mijn keel, waarschijnlijk van de beademingsbuis. En eerlijk is eerlijk, ik genoot van alle lieve berichtjes en kaarten en bloemen en bezoekjes. Ik zou dit programma voor die borstkanker wel eens eventjes stap voor stap afwerken. Alle voorbereidende behandelingen had ik (ondanks dat het echt niet grappig is als ze steeds opnieuw met een dikke naald in je arme borst prikken) goed doorstaan en de operatie ook. Ik had de eerste tien dagen niets wat hoefde en voor die uitslag van de weggenomen weefsel hoefde ik me tot volgende week maandag niet druk te maken, want er was toch niets aan te doen. 

Toch veranderde er iets. De chirurg die me geopereerd heeft kwam aan het eind van de middag nog even praten. Ze vertelde dat ze de tumor goed had kunnen voelen en verwachtte dat de snijvlakken schoon zouden zijn, maar dat de patholoog dat nog moest onderzoeken. En dat als er toch uitzaaiingen waren in de poortwachtersklier 'we zouden gaan voor een genezende behandeling'. Eigenlijk had ik nog helemaal niet echt gedacht aan die opties. Natuurlijk zouden die snijvlakken schoon zijn. En ik was er stilletjes van uit gegaan dat ook die klier schoon zou zijn. Dat plantte het eerste zaadje van ongerustheid. Ook vertelde ze dat de tumor op een cosmetisch ongelukkige plek had gezeten. Ze had haar best gedaan, maar het zou kunnen dat de positie van de tepel niet meer zo mooi zou zijn als eerst. Maar na afloop van de bestralingen zou daar nog iets aan kunnen worden gecorrigeerd. Dat is natuurlijk niet het ergste, maar dat was wel het tweede waar ik helemaal niet op bedacht was geweest en dat gaf me het gevoel van donkere wolken die bezig waren zich samen te trekken op de plek waar ik zelf nog volop bezig was met: 'Ik wil hier een goed doorheen komen en er een mooie tijd van maken!'

Zaterdag kwamen onze dochters en kleindochter. Die hadden griep gehad, maar waren er al weer overheen. Toch deden we wat voorzichtig.

Zondag kreeg ik steeds meer keelpijn. Met het eten 's avonds deed elke keer slikken me gemeen zeer. Het was schrijnend, branderig, heet en het leek ook of hij steeds meer dicht ging zitten.

De volgende ochtend om 9 uur belde ik de mama-care verpleegkundige over de zere keel want zij had gezegd dat ik bij alles wat er nu met mijn gezondheid gebeurde haar moest bellen en niet de huisarts. Na overleg met de anesthesie afdeling verwees ze me toch terug naar de huisarts, het zou irritatie van de intubatie kunnen zijn. Bij de huisarts konden we om 1 uur terecht. Maar voor het zover was moest ik wel tien keer rennen naar de wc vanwege heftige diarree. Ik liep compleet leeg. Daar voelde ik me ook niet lekkerder door.

Bij de huisarts vertelde ik het hele verhaal. De operatiewond ging oké, maar die keelpijn... Ze vroeg of ik ook koorts had. Ik dacht van niet, maar ze deed een oorthermometer in mijn oor en ik bleek toch verhoging te hebben. Ze keek in mijn keel. Die was rood en geïrriteerd. Maar de pijn zat lager dan waar ze kon kijken. Misschien toch iets geraakt met de beademingsbuis. Wat te doen? Ze wilde graag dat de kno arts er naar keek en me kon geruststellen. Ze schreef een verwijzing uit maar er was tien dagen wachttijd. Ondertussen wilde ze het behandelen als een keelontsteking. Dus een antibiotica kuur. Gelukkig een korte. En verder keelpastilles, thee met honing enzovoort, wat we al deden.

Thuisgekomen ging Wim naar de apotheek en ik dook mijn bed in. Toen ik overeind kwam om voor de zoveelste keer naar de wc te gaan stond ik te zwaaien op mijn benen. Ik begon te klappertanden en voelde me echt ziek. En misselijk. Ik begon te denken dat ik toch de griep van de kinderen had opgelopen. Een uur na het innemen van de antibiotica moest ik spugen. Ik hoopte dat er al iets van opgenomen was. Ook de pijnstilling kwam er weer uit. Dus Wim ging op pad om nog meer paracetamol zetpillen te halen. Wat was ik misselijk en moe. En teleurgesteld in mijzelf. Ik, die het zo goed had gedaan met die kanker ging nu onderuit door griep en keelpijn. Ik begon bang te worden. Al die lieve mensen die me kracht en sterkte toe wensten konden dat wel zeggen, maar stel je voor dat ik niet wist waar ik dat vandaan moest halen? Ik kon een griep al amper aan. 

In een appje gaf een vriendin me de tip 

om het vooral in het NU te houden: 

'Even spugen zo weer voorbij. 

Huilen? Doen! Heerlijk lucht dat op zeg. 

Dikke kus lieve Jacq en wees maar lekker ziek. 

Daar knap je van op.'

Dus bekeek ik het uur voor uur. En dinsdag kreeg ik nog een les in ziek zijn, want naast de misselijkheid en de keelpijn kreeg ik migraine. Echt een hele nare hoofdpijn die ik een paar keer per jaar heb, meestal in tijden van drukte. Doordat ik zo misselijk was kon ik de pijnstilling ook niet afdoende nemen. Toen bekeek ik het kwartier voor kwartier.

Een paar vriendinnen belden en ik kon het gesprek amper aan. Iedereen bedoelt het goed. Maar ik voelde me mentaal helemaal door het ijs zakken.Toen kreeg ik een enorme huilbui. Toegeven dat ik bang was. Als ik dacht aan die belangrijke uitslag volgende week kreeg ik helemaal een dikke keel. Angst dat ik die hele kankerbehandeling niet goed aan zou kunnen. Zorgen om de onzekerheid en een mogelijk slechte afloop.

Ik viel in slaap. Gelukkig maar. En toen Wim s avonds vanaf zijn werk belde om te vragen hoe het ging kon ik hem naar waarheid zeggen dat het beter ging. Ik had zelfs wat gegeten. Ik vroeg hem of hij dacht dat hij het wel aan zou kunnen als ik een zieke vrouw zou blijven die hij jaren zou moeten verzorgen. Het is tenslotte iets waar hij niet om gevraagd heeft. 

'Jij hebt er ook niet om gevraagd' zei hij. 'Lieverd, het is all in the game!' 

Vanmorgen stond ik op en ik voelde me goed. Ik heb nog niet eens een pijnstiller genomen.

Ik kreeg ontbijt op bed. Ik kreeg een heel lief app-je van de ene dochter. De andere dochter beeldbelde net en ik zag onze Sammie. Ik mocht gewoon even huilen omdat ik haar zo graag even in het echt had vastgehouden. Maar daarmee is het eigenlijk ook al weer opgelost. Ze lachte zo lief naar me en onze dochter liet zien hoe ze haar kasten had opgeruimd. En verzekerde me dat ze het inrichten van de babykamer bewaarde voor als ik er bij kon zijn. Helemaal goed!

PS Sorry, als iemand vind dat ik teveel zanik, dan lees het dan maar gewoon niet.