De Paastijd is niet aan ons voorbij gegaan. Ik mocht op Goede Vrijdag van tien tot twaalf uur komen kennismaken en meezingen met een koor waar ik voor op de wachtlijst stond. Al bij de aardingsoefeningen waarbij we op ons eigen toon 'ja' zongen tegen onszelf en elkaar schoot ik vol. Het kwam compleet onverwacht dat de tranen als vanzelf over mijn wangen liepen.
Even later zongen we 'Lean om me' waarbij mijn buurvrouw me een schoon zakdoekje toestopte en me tegelijk verzekerde: 'Muziek is emotie' en bij ons op het koor mag dat allemaal!
Lean on me
but if we are wise, we know that there's always tomorrow.
Lean on me when you're not strong,
i'll be your friend, i'll help you carry on
but it won't be long till i'm gonna need somebody to lean on.
Please, swallow your pride if i have things
you need to borrow for, no one can fill
those of your needs that you won't let show.
Just call on me brother when you need a hand.
We all need somebody to lean on!
I just might have a problem that you'll understand
we all need somebody to lean on!
but it won't be long till i'm gonna need somebody to lean on.
Please, swallow your pride if i have things
you need to borrow for, no one can fill
those of your needs that you won't let show.
Just call on me brother when you need a hand.
We all need somebody to lean on!
I just might have a problem that you'll understand
we all need somebody to lean on!
Luister maar naar deze video
Gelukkig zongen we daarna allerlei vrolijke en lieve liedjes, Iers, Engels, Frans, Zweeds en Nederlands. Ik heb er volop van genoten. Al waren mijn stembanden na twee uur met een ongeoefende zangstem en nog hees en schor van het hoesten wel heel moe.
Vrijdagavond luisterde ik naar het koor waar Wim bij zingt dat de de Matthaus Passion uitvoerde. Sommige stukken waren zo ontroerend mooi dat de tranen weer kwamen.
Tegelijk was het ook wel een beetje spannend omdat Wim verre van fit was.
In de tijd voor Pasen kreeg ik een stroom verdrietig nieuws te verwerken. Een van mijn liefste vriendinnen gaat onvermijdelijk aan chemokuren beginnen en is zo lief en positief. Ze is een inspiratiebron. Maar er heeft zich een brok in mijn keel genesteld dat ik maar niet weggeslikt krijg.
Een vriendin gaat na een huwelijk van vijftig jaar heel plotsklaps scheiden en zij en haar kinderen zijn zo boos en verdrietig.
Ik kan alleen maar luisteren.
Onze Iraanse buddy's hebben het heel zwaar en we staan er machteloos bij.
Een vriendin moest zich melden in een ziekenhuis in Nieuwegein voor een dotterbehandeling en twee stents. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan, maar het is toch heftig om mee te maken voor haar en om mee te leven voor iedereen om haar heen.
Mijn lieve oude tantes hebben ieder veel, ik denk te veel, op hun bordje maar slaan zich er dapper doorheen. En ik kan er alleen maar vol medeleven en liefde kijken naar hun moed.
Een van onze Naobers heeft gisteren euthanasie gekregen. Ik was niet close met haar, maar het doet me wel wat als ik hoor hoe helder ze was tot het laatst en dat ze vrede had met het beeindigen van haar leven.
Ik wilde dat ik kon toveren en alle verdriet wegwassen. Mijn emotionele veerkracht laat te wensen over. Ik heb geleerd dat het helpt als ik alles even op een laag pitje zet. Gewoon een beetje afleiding zoeken en een beetje sudderen en verwerken wat er om mij heen en in mijzelf gebeurt.
Op zoek naar moed en vertrouwen!