Ontbijten bij de Hema

 

Vanmorgen vroeg zag Wim 'ons' muisje weer. Hij kroop achter het keukenbuffetkastje. Wim riep mij erbij om in de gaten te houden of de muis er weer vandaan kroop. Ondertussen heeft hij met latten de keukenruimte en de kier onder de deur naar de gang afgezet. Toen hebben we samen het kastje verzet en jawel daar kwam de muis achter vandaan. Hij rende naar de plek achter de koelkast. Wim heeft toen de koelkast naar voren geschoven, de gordijnen naast de balkon deuren over een stoel gehangen, de balkondeuren open gezet en de muis toen zo opgejaagd dat hij door de open deuren naar buiten rende. We hopen dat dit het nu is, of was... 

We waren door deze muizen-verjaag-actie nog net op tijd bij de Hema waar we met 18 van onze Noabers hadden afgesproken voor een Hema ontbijt. Daar hadden ze niet gerekend op zo'n toeloop om 9 uur. We zagen ze snel broodjes en croissants afbakken. Maar het kwam goed, even later zaten we er gezellig te kletsen en te eten. Wat een rijkdom is dat toch om zoveel mensen die je kennen en je goed gezind zijn om je heen te hebben om gezellige dingen mee te doen. Zaterdag hebben we onze maandelijkse bijeenkomst en deze keer hebben we een pub quiz. Lijkt me ook leuk!

Een jaar of tien geleden kreeg je een ontbijt voor een euro. Later voor 1, 50 euro. En nog weer later in losse onderdelen waar je apart voor kom kiezen en dan kwam je snel of een euro of 3 a 4 uit. 



Dat was in de tijd dat ik met een paar andere vrouwen de 'Hema meisjes' vormden, waar we geregeld samen kwamen voor een ontbijt en gezelligheid maar ook om elkaar te inspireren over hoe je zoveel mogelijk plezier kon hebben van je geld. Door te besparen waar het kon en uit te geven aan wat je graag deed of had. En daar paste zo'n voordelig ontbijtje goed bij. Ik schreef er al verschillende keren over, zoals dit blogje.


Nu hadden Wim en ik de rechter variant hier op de foto: een croissantje met jam, een gekookt ei, een bruin broodje gezond met kaas en een cappuccino, samen voor een tientje. Nou ja, we doen het niet zo vaak. En we kunnen het ook doen en de gezelligheid is ook wat waard. 

We waren om 10 uur weer thuis. 

Ook weer lekker, zeker als we zonder muis blijven...


Daar kan toch niet veel tegenop...

 


Lezen, na het eten met het hele gezin, lezen.

Wat vond ik dat altijd heerlijk 
als we met ons gezin in de winter 
op de bank of liggend op de grond, 
dicht bij de kachel lekker zaten te lezen,
muziekje erbij, een pot thee, koekjes...
Daar kan toch niet veel tegenop!

Hieronder twee tekeningen 
van Frédéric Forest
die met hele simpele lijnen
het genot van lezen weet te treffen.


Dat vind ik zo knap!


Land van ons!


Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.


Voor iedereen die een steentje bij wil dragen
is er dit mooie initiatief:

land van ons 


Ik ben vandaag verder even niet bereikbaar...

 

Ik heb zoveel te vertellen. Maar first things first: als eerste wil ik even zeggen dat ik zo drie afleveringen van het nieuwste / laatste seizoen van Outlander kan gaan ophalen bij buurman / noaber Henk die ze voor mij ergens heeft opgeduikeld.

Ik ben zo benieuwd. En dan vooral eigenlijk alleen om Jamie. Jamie Fraser, gespeeld door Sam Heughan, de hoofdrolspeler hier op een foto uit zijn jonge jaren uit de serie. Hij is in zijn rol inmiddels 57 jaar, maar hier nog een sappige twintiger.

Ik heb niet snel een crush op een acteur, maar van Sam krijg ik gewoon weke knietjes. Van hoe hij eruit ziet, maar vooral ook van zijn Schotse accent.   

Hij zou volgens mij de perfecte James Bond kunnen zijn, maar ja, mij wordt niets gevraagd...


PS Ik kan Wim vragen om een kilt voor me te dragen, me 'sassenach' te noemen of eens op een paard te klimmen,  maar ik vrees dat dat niet helemaal hetzelfde is.

Ook mooi om even naar te luisteren:  Intromuziek van Outlander


Hier rechts is Jamie weer een heel stuk ouder.
En nog even knap!!

Over Sinterklaas en muizenissen...



Na een heel gezellig etentje met onze Iraans Buddy's kwamen we thuis en lag er een pakje op de bank.

Zo onverwacht en vooral daarom ook zo leuk!




Een prachtig gedicht dat Sinterklaas voor mij had gemaakt. 

En het cadeau, de muismat, vond ik ook superleuk!

Het ligt hier naast me als ik dit typ en ik zie steeds die dotten van kleinkinderen van ons. 

Enne... dat we sinds een paar dagen ook nog inwoning hebben van een klein muisje past natuurlijk heel mooi bij het verhaal.

Dat we hem nog niet gevangen hebben vind ik zelf iets minder... 


Straks is de doos zo een winkeltje of een klaslokaal!


Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.


Stevan Dohanos
Playing house
1953

Een leuke prent uit 1953,
waarop we twee meisjes zien 
die spelen in de grote doos waar 
hun nieuwe koelkast in bezorgd werd.

In deze tijd waarin Sinterklaas zo enorm 
veel pakjes met speelgoed brengt, 
vind ik dit wel een gezonde
manier van spelen.

De meisjes hebben allebei een pop. 
Geen rij met wel dertig barbies.
In het huisje is hebben ze zelf  
van oude lakens met knijpers aan
een touw een 'gordijn/deur' gemaakt.
 Er is een fornuisje te zien, een driewieler
en er staat een schoolbord in het huisje.
Er past precies een tafeltje in met krukjes.
Ze vermaken zich samen helemaal 
met theedrinken met hun poppen,
 en natuurlijk met wat lekkers erbij.

Straks is de doos zo omgebouwd 
tot een winkeltje of tot een klaslokaal.
Kom daar maar eens om tegenwoordig!


Angela Merkel wordt gemist...


Wat fijn om te merken dat gisteren iedereen - op een na - het filmpje van Instagram heeft kunnen openen, al zegden ze er wel bij dat je dan op het kruisje rechts boven moet klikken om het te kunnen bekijken. 

Bloglezeres Annet stuurde me trouwens de link van hetzelfde filmpje dat dus ook op You Tube te vinden is. Klik maar hier op:  filmpje

Soms kan ik een filmpje (ondanks goed zoeken) echt niet op You Tube vinden en ik ben blij dat ik dan nu ook dit vanaf Instagram kan delen en dat het te openen is voor mensen die niet op Instagram 'zitten'...

Zo kwam ik een fragment tegen uit het televisieprogramma Buitenhof van afgelopen zondag waarin Angela Merkel iets zei wat me uit het hart gegrepen is. 

Als je wil kun je het hier bekijken : fragment



Experimentje


Even een experimentje:


Ik zie soms van die leuke doe het zelf filmpjes op Instagram, 

zoals deze van Gayatri Chouhan met haar Instagramnaam 

Gayatriscrafts waar je kunt zien hoe ze een superschattig 

verrassingsboekje maakt.


Ik vraag me alleen af of je onderstaande link ook kunt 

openen als je zelf niet op Instagram 'zit''... filmpje 

Zou een Instagram-loos iemand het voor me kunnen testen?


Wim liet mij alleen met de muis...



Maandagmorgen heel vroeg zag Wim een klein muisje door onze kamer sprinten. Hij weet hoe bang ik daar voor ben en wilde er liever niet iets over tegen mij zeggen, maar helaas kwam ik nog net even wat water drinken en zag de stofzuigerslang die Wim had neergelegd in een poging om de muis te vangen. Ik wist meteen hoe laat het was... brrbbrbrr....

Wim vertrok naar zijn werk en liet mij alleen in huis met de muis. Dat wil zeggen, we dachten dat hij er nog ergens zou moeten zijn, maar hield zich schuil. Dat is zo mogelijk nog enger, want dan kan het muisje overal en nergens ineens tevoorschijn springen. Ik besloot maar vroeg te gaan zwemmen.

's Middags na zijn werk heeft Wim een muisvriendelijke val gekocht en is overal in huis geweest met de stofzuiger. Nu hebben we een vrij nieuw appartement waar overal een tegelvloer of marmoleum ligt met afgekitte plinten, dus volgens mij moet het muisje gewoon door de deur (of mogelijk een raam) naar binnen zijn geslipt, maar Wim heeft alles voor de zekerheid gecontroleerd en gepoetst. Hij heeft de keukenplint weggehaald, en daar ook niets gevonden Ik heb alle etenswaren nog eens gecontroleerd op dichte deksels en alle mogelijke kruimeltjes verwijderd en het aanrecht steeds gelijk schoongemaakt al was er maar een kopje of glas. Bijkomend voordeel is dus dat het nu HEEL schoon is in huis. 

Alleen onder / achter de koelkast vond Wim sporen die zouden kunnen duiden op een muisje. Maar geen spoor van de muis zelf. Vannacht heeft de val met lekkere pindakaas naast de koelkast gestaan, maar we vonden geen muis. We verwachten dat de muis naar buiten geglipt is. Maar zeker is het niet en elke keer dat ik een kastdeur open doe ben ik bang dat er iets uit komt gevlogen. Ik ben er schrikachtig van. 
Wat wel een geluk bij een ongeluk is is dat Wim bij het naar voren halen van de koelkast het rondje hier op de foto vond. Een onderdeel van een setje om een los vest ofzo aan elkaar te bevestigen. Ik had het ooit cadeau gekregen maar was het kwijt geraakt. Ik heb toen hele huis onderste boven gehad, ook de koelkast verplaatst, maar hij is denk ik onder de koelkast, met de koelkast mee naar voren geschoven. Wim heeft nu alles eruit gehaald, waardoor het ding lichter was geworden en nu kwam het tevoorschijn. Daar ben ik blij mee. Kijk hoe mooi dat staat bij mijn omslagdoek!!   

Verder ben ik met mijn negende sjaal begonnen. Kijk eens hoe mooi!, Zo wollig en fluffig, licht en warm!

En dan ontdekte ik vanmorgen nog iets leuks: Op het blog van bertiebo las ik over een Iraanse film die Perzisch gesproken is en dus heel geschikt om te kijken voor onze Iraans buddy's echtpaar uit het AZC.
Dat is toch sterk: Hoe vaak kom je nu een Perzisch gesproken film tegen? De film draait in Deventer, waar we hen mee naar toe kunnen nemen. Ik ga overleggen

My Favourite Cake is de nieuwe film van de Iraanse filmmakers Maryam Moghaddam en Behtash Sanaeeha 

De film ging in wereldpremière op het Filmfestival van Berlijn waar de film een zeer positief onthaal kreeg van de pers en twee prijzen in de wacht sleepte. De filmmakers zelf konden de première niet bijwonen omdat zij van de Iraanse autoriteiten geen toestemming kregen om te reizen, omdat de film door het Iraanse regime als controversieel wordt gezien het een vrouw toont die de verplichte hijab niet draagt en mensen die alcohol drinken.

Het is een lieve, zachte film met (hopelijk) een happy end.
Daar word ik dus heel blij van. Kijk maar eens naar deze trailer


Nog even dit: Ik zwem nu twee keer per week en fitness 1 keer per week. Vanmorgen deed ik weer eens mee met Nederland in beweging en ik had warempel het idee dat dat wat makkelijker gaat. Ik ben minder snel buiten adem en kan het beter volhouden. Zo zie je maar hoe snel je conditie op kunt bouwen. Zelfs iemand als ik... 
 

The happy activist

 

Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen.

Twee vrienden kochten een weiland in Friesland 
en toverden dat om tot een mini natuurgebied.

Zo inspirerend! 


Poëzie apotheek

Wat je moet doen als je moeder huilt

Ga
naast haar zitten,
tegen haar aan geschoven:
je armen van onder tot boven
dicht op die van haar.
Laat het praten maar aan vaders over,
aan vriendinnen en aan zussen,
en je hoeft de tranen ook niet
van haar slapen af te kussen,
je hoeft niets te begrijpen,
niets te vragen.
Je hoeft haar alleen maar te schragen –
schragen, dat betekent dus steunen,
met je lichaam dus.
Als ze voelt dat ze eventjes op je mag leunen
spoelt er een beetje gedoe
uit haar hoofd.
Hoe?
Dat doet er niet toe.
Iets met draagkrachtverschuiving
en onverwachte aandachtshydrauliek,
Maar de precieze mechaniek
maakt jou en je moeder natuurlijk
niets uit:
je zit huid aan huid
en je merkt
na een fijne, zachte tijd
dat het werkt.
Mama giet eindelijk
geen verdriet meer op de dingen
en buiten begint de zon
Griekse liedjes te zingen.

Edward van de Vendel

Winnaar van de Theo Thijssenprijs 2024
Uit de bundel: ‘Wat je moet doen als je over een nijlpaard struikelt’ - 2019


Soms heb ik last van mijn eigen oppervlakkigheid

 

Vanmorgen vlogen mijn emoties alle kanten op. Ik werd al moe wakker. Al heel vroeg, toen Wim er om vijf uur uitging om een vroege dienst te gaan werken. Hij gaat dan om zes uur de deur uit want hij heeft een uur nodig om rustig wakker te worden. Nadien heb ik niet meer
kunnen slapen. Jammer, want als ik slecht slaap ben ik niet echt in goede doen.

Gisteren kwamen mijn/onze Iraanse buddy's bij ons eten. Dat was voor het eerst en ik vond het best wel spannend. Het bleek een fijne avond. Ondanks dat ik - ontzet - hoorde over hun leven in Iran. Het blijkt dat ze christenen zijn en vanwege hun geloof in Iran vervolgd werden. Ze mochten eerst hun beroep als lerares en manager niet meer uitoefenen. Ze hebben een klein kruidenierswinkeltje en een kleermakerij geopend om in hun levensonderhoud te voorzien. Later hebben ze allebei in de gevangenis moeten zitten. Hij vijf jaar en zij een jaar. Verschrikkelijk. 

Hun gezondheid is fragiel en ze lopen allebei slecht. Het leven in het AZC vinden ze moeilijk. De mensen die er wonen zijn gestrest en maken soms ruzie en er zijn soms ook vechtpartijen. Ze wachten al twee jaar op hun verblijfsvergunning. Gelukkig denkt hun advocaat wel dat ze in aanmerking komen. Ze hebben een zoon die in Berlijn woont en een dochter in Ierland, die apotheker is. Meneer vertelde via google translate hoe de regering van Iran heel veel slechtheid in de wereld brengt. Nou, wat een narigheid allemaal. 

Het communiceren met de translate app is heel vermoeiend. En tegelijk ben ik blij als ik hoor en zie hoe moedig deze mensen zijn om er elke dag weer wat van te maken. Ze brachten een mooie kerstster voor ons mee en zij had een pompoenbrood gebakken, wat werkelijk heel goed was gelukt. Zo lief! We hebben foto's gemaakt, maar ik zal ze hier niet plaatsen. Misschien is dat op de een of andere manier niet helpend bij hun zaak. 


We hebben met ons vieren samen Hollands eten gegeten, spelletjes gedaan zoals dammen, schaken en memory. En ondertussen hebben we elkaar wat leren kennen. Wat een moeilijk leven hebben ze gehad en nog steeds. Ik kon er eerst niet van slapen. 


Vanmorgen las ik dit boek van Sophie Kinsella. Wat een prachtig boek. Het is heel mooi geschreven maar gaat ook ook een heel kwetsbaar onderwerp. De schrijfster van bestsellers als de 'Shopalholic' serie blijkt een hersentumor te hebben en is ongeneeslijk ziek. Het is ontroerend mooi hoe ze beschrijft hoe ze geheugenproblemen heeft na de operatie die ze heeft ondergaan. Haar man moest haar elke keer weer opnieuw vertellen dat ze kanker had. Zo hartverscheurend. Maar ook zo mooi! De tranen liepen me over de wangen. 

Maar wat ik heel merkwaardig vind is dat ik tegelijkertijd ook heel erg kan genieten van de finale van 'Het jachtseizoen' waar ik net daarvoor naar keek. En net zo makkelijk stort ik me in het nieuwste seizoen 'Married at first sight UK'. Gewoon om mijn gedachten even op wat simpels richten. 

Grote levensvragen die zich opdringen door de gesprekken gisteren en het lezen van het boek dat me zo raakt wissel ik dus af met ergernis omdat ik drie keer op de mechanische ventilatieknop moet drukken voor hij het doet na mijn heerlijk warme douche. En plezier bij het luisteren naar 'Spijkers met koppen'. 

Ik lees ontzet dat vrouwen en kinderen in Gaza uitgehongerd raken en even later ben ik heel tevreden omdat ik een moeilijke sudoku oploste. 

Ben ik nu de enige die zich qua stemming zo heen en weer laat slingeren door alles wat er wel of niet bewust binnenkomt? Hoe gaan jullie er mee om? Ik weet heus wel dat niemand er mee gebaat is als ik overspannen raak van al het slechte nieuws. Dus soms probeer ik me echt even af te sluiten. Maar soms heb ik last van mijn eigen oppervlakkigheid.  


Charlotte Dematons


Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Deze keer een prentenboek getiteld: 'Sinterklaas',
gemaakt door Charlotte Dematons.

Een eindeloos kijkboek.
Voor nu laat ik even wat interieurs zien: slaapkamers in de Pietenflat in Spanje:
Een Piet is fan van Vincent van Gogh, een ander van ons Oranje Elftal

Een Piet die houdt van vliegtuigjes en ander van snoep en taartjes.


Deze Piet heeft een retro smaak in meubels: 
een slaapbank van Martin Visser, 
een Artifort stoeltje en 
zelfs een Piet Mondriaan aan de muur!!
Deze muzikale Piet houdt van Design met 
de meubels van Mies van der Rohe

De Hoofdpiet heeft naast een klassieke fauteuil 
ook een Rietveld stoel bij de haard staan.


En dan de Nederlandse woonkamers 
waar soms heel rustig en bedaard - bij de haard - 
Sinterklaas wordt gevierd met gedichten en pakjes. 
(Misschien is er niet veel geld meer over na
  de aanschaf van de Rothko aan de muur.) 

En dan deze heel gezellige woonkamer waar met 
de hele familie, de verjaardag van de Sint wordt gevierd.
Er staat een supergrote bank waar veel mensen op passen, 
inclusief een zwangere schoondochter en een van de oma's.
De andere oma speelt de sinterklaasliedjes aan de piano!
Een puber zit op de bank met zijn telefoon te spelen, 
ernaast zit een jongen met de poes op schoot .

Sint heeft zakken met cadeautjes gebracht.
Iedereen mag laat opblijven vandaag.
Kostelijk, wat een uitbundig feest!
En wat mooi getekend!

Een aanrader om aan te schaffen 
voor jezelf of om cadeau te geven!
Ik kocht het boek voor onze kleinzoon
die vandaag al weer vijf jaar is geworden. 
Hopelijk kan hij zich concentreren op
het vele dat er allemaal te zien is;
Misschien kunnen we er wel
samen voor gaan zitten,
als hij er de rust voor heeft,
want het is zo leuk!

Do your little bit of good where you are




- Tracy Verdugo -

 

Vrouwentuin

 

Gisteren kwamen mijn vriendinnen van de vrouwentuin voor een etentje bij kaarslicht.

Helaas heb ik geen foto gemaakt, maar ik wil wel graag delen wat we hebben gegeten, waarbij ik even vermeld dat we vegetarisch, suikerarm en glutenvrij eten: 

Een van ons had tomatensoep gemaakt, waarvoor ze tomaten, knoflook en ui in de oven heeft gegrild in wat balsamico. Daarna heeft ze de soep op smaak gemaakt met iets wat ze mutti noemde, een tube met tomaten/kruiden.

We hadden er een heerlijke rode wijn bij.

Ik maakte een ovenschoteltje: aardappels, wortels en knolselderij in stukjes half gaar stomen, in een ovenschaal doen. Dan creme fraiche met wat melk, peper en zout opkloppen en er overheen gieten. Dan wat gorgonzola in stukjes er over verdelen en dan nog wat geraspte kaas erover en dan in de oven laten gratineren. 

Daarbij had ik spruiten met wat boter en nootmuskaat. 

En daarbij een witlofsalade: Witlof in lange smalle reepjes snijden en op een platte schaal mengen met wat vers citroensap. Ik heb wortel fijn geraspt in bergjes langs de kant gedrapeerd. Over de witlof een appel met schil in dunne plakjes een een sinaasappel in kleine partjes verdelen. Dan wat geroosterde pijnboompitjes, pompoenpitjes en zonnebloempitjes erover. Wat walnoten, wat gewelde rozijntjes en wat gekruimelde geitenkaas erover. Aftoppen met wat bieslook. Een dressing van yoghurt, goede mayonaise, citroensap, honing en peper en zout. Heerlijk!

Toe hadden we thee met heerlijke chocola, een heel speciale van oercacao. Het heet Luisa Abram Amazon wild cacao.

We hadden weer een hele fijne avond.

Wat een mooie groep vriendinnen die nu al meer dan twintig jaar bij elkaar komt om te eten, onze zorgen en ons plezier te delen. Zo dierbaar!
 

Zes keukens


Keukens die niet gangbaar en gelikt zijn, 
maar me toch wat doen.

de eenvoud

het doorkijkje                                           de mooie rode kan / pot

een oergevoel

de styling

en natuurlijk: het uitzicht


Om blij van te worden...


Op maandag post ik meestal
een blij en vrolijk makend bericht,
zoals een goed idee voor een meer
groene, duurzame en sociale wereld.
Om elkaar te helpen, te ondersteunen
en de broodnodige moed in te spreken.

En soms post ik ook gewoon iets moois
of grappigs wat mezelf een fijn gevoel geeft.

Om de week een beetje goed te beginnen. 

Ik had vandaag gewoon behoefte 
aan iets liefs en moois...

En ook iets om me te herinneren 
aan het belang van vriendschap! 

Claire van 4 jaar en haar vader zingen 
samen thuis op hun eigen bank.

Gewoon even kijken!


Een volle week


Ineens had ik behoefte om even een verslagje te maken van de afgelopen week. Het was namelijk een volle week. Al heb ik dan weinig foto's gemaakt om dit verslag op te leuken. Nou ja, het is niet anders. 

Maandag was een werkdag. 's Morgens was er een vraag voor een interieuradvies van een van de bovenbuurtjes. In een paar uurtjes hebben we lopen denken en verzinnen en schuiven. De bovenbuurvrouw was heel tevreden met alle nieuwe plannetjes die eigenlijk heel makkelijk te realiseren zouden zijn. Het meest lastige zou zijn om een lange muur te verven.

Na de lunch vertrok ik voor een opdracht naar Baak waar ik een oude dame bezocht die me had gevraagd om nog een keer terug te komen na een advies van jaren geleden. Haar man was inmiddels overleden en ze wilde eigenlijk in haar mooie huis blijven wonen maar dan wel met een paar veranderingen die het huiselijk leven voor haar makkelijker zouden maken. Ook wilde ze een paar items vervangen zodat ze met meer plezier rond zou kunnen kijken en zich niet meer storen aan die paar zaken die ze inmiddels minder geslaagd vond. Na ons werkoverleg kwamen we in een gesprek terecht over de toestanden en narigheid in de wereld waar ze me heel open en eerlijk haar mening over gaf. Het was heel inspirerend voor mij. Zo fijn om iemand met zoveel levenservaring met zoveel nuance over de politiek te horen spreken. Ik kwam vol inspiratie thuis. Maar niet met veel zin om nog te koken. Wim heeft frietjes gehaald, ook wel eens lekker op zijn tijd. Ik bracht de avond verder door met breien en de televisie.

Dinsdag ben ik weer gaan zwemmen. Ik zwem nu twee keer per week en het gaat me inmiddels al wat beter af. Al zou dat aankleden nadien er eigenlijk niet bij moeten horen. Maar ja... 

Ik heb het boek 'Het achtste leven' uitgelezen voor de leesclub van donderdag. Wat een prachtig mooi en indrukwekkend boek. Ik heb me er de afgelopen weken volop mee bezig gehouden. Een indrukwekkend maar ook een gruwelijk boek dat ik af en toe moest weg leggen om iets luchtigers te lezen. Dat waren de drie boeken die hieronder staan.



Ik heb wat telefoontjes gepleegd en on-line dingen opgezocht voor de opdrachten van de dag ervoor. Wim ging in de middag naar Zwolle naar zijn moeder en 's avonds hebben we op tv de aflevering van maandagavond van Hunted terug gezien. 

Woensdag ging ik weer zwemmen. Deze keer hadden we achteraf in de kleedkamer een onverwacht mooi gesprek met drie vrouwen in ons blootje. Ook weer een cadeautje! Om drie uur had ik de intake voor medisch fit sporten bij fysiotherapeut Teun. Ik kon gelijk de volgende morgen starten in de groep van half acht tot negen uur. Thuis heb ik soep gemaakt en een eenpansgerecht met rijst, chilibonen, courgette en wortel. In de avond heb ik weer gebreid. Ik ben bezig met mijn zoveelste sjaal/omslagdoek die ik graag af wil hebben voor de verjaardag van degene voor wie die bedoeld is.

Ik kreeg een lief berichtje van een vriendin voor wie ik ook al zo'n mooie sjaal had gebreid: 'Even vertellen dat ik niet begrijp hoe ik ooit de winter ben doorgekomen zonder jouw heerlijke sjaal'.

Donderdagmorgen was ik er al vroeg uit om met heerlijk warme havermout in mijn buik aan het sporten te beginnen. Normaal ben ik nooit zo vroeg uit. Ik liep de kleedkamer in en de eerste die ik daar zag was een van de vriendinnen met wie ik naar Vlieland ben geweest. Dat maakte het natuurlijk gelijk heel vertrouwd. Het viel me alles mee. Ik kreeg allemaal oefeningen om mijn conditie en dan vooral mijn beenspieren te verbeteren, zonder op mijn voeten te hoeven staan. Na een uur apparaten was er ook nog een half uur in een groepje met balans- en buikspieroefeningen op de grond.

Na de koffie thuis zijn Wim en naar de stad gefietst. Het was koud, maar helder met een blauwe lucht en het was zo mooi, om langs de IJssel te fietsen en de oude historie van de stad te voelen. Het was markt. Ik kocht een lap wollen vilt om weer een vest / omslagdoek van te maken waar ik laatst het patroon van heb gemaakt in een workshop die ik cadeau had gekregen. We deden nog wat boodschappen op de biologische groentemarkt. En daarna hebben we samen in het Volkshuis geluncht. Wim met koffie en monchou taart met slagroom en ik met gemberthee en een salade. We waren om twee uur thuis en ik had het gevoel dat ik al een hele dag achter de rug had. Dat krijg je als je zo vroeg opstaat. Ik heb geblogd en wat mailtjes beantwoord en daarna meldde ik me om half vier in het ziekenhuis voor een echo van mijn hart. De cardioloog wil kijken of er mogelijk schade aan mijn hart is ontstaan door de bestralingen die ik daar heb gehad voor de borstkanker in mijn linkerborst. Ik hoop natuurlijk dat het niet het geval is. De uitslag krijg ik pas in december. Een goed teken dat daar geen gloeiende haast mee wordt gemaakt.

Donderdagavond had ik leesclub, we spraken allemaal over het boek dat zoveel indruk had gemaakt. En natuurlijk over gewone ontwikkelingen in ons leven. Het was een dierbare avond met onze groep fijne vrouwen. 

Vrijdagmorgen kwam een vriendin op de koffie. Lekker bijpraten en koffie drinken. Zo knus. Daarna een uurtje naar bed waar ik zelfs een uurtje heerlijk heb geslapen. In de avond had ik namelijk nog iets spannends op het programma: Een etentje waarbij ik zou worden gematcht met iemand uit het AZC voor het project Buddy to buddy. Dat matchen ging op een heel vrolijke manier. Ik kreeg een memorykaartje en mocht op zoek naar mijn match met hetzelfde kaartje. Ik had gevraagd om een vrouw en ik was ook wel verbaasd toen ik een oudere heer met mijn bijpassende kaartje zag. Even later duwde hij zijn vrouw naar voren. Het ging om een echtpaar. Twee voor de prijs van een! Het kennismaken ging best lastig, want ze konden bijna geen Engels of Nederlands. Met enig gezoek naar de juiste google translate app kwamen we toch wat van elkaar te weten. Het paar is 68 en 66 jaar. Ze komen uit Iran en zijn inmiddels al twee jaar in Nederland in de procedure. Het Perzisch heeft ook een volkomen verschillend schrift, dus dat maakt het niet makkelijker. Meneer is ook slecht ter been, hij loopt met een stok en schijnt een driewielerfiets te hebben. Komende vrijdag komen ze bij ons thuis om samen Hollandse pot te koken en samen te eten. Ik hoop dat het dan wat makkelijker gaat worden om elkaar te begrijpen zonder alle drukte van een volle ruimte met met 45 paren die gematcht werden.

Zaterdagmorgen kwamen onze kleinkinderen vanuit de zwemles bij ons thuis om zich te verkleden als sint en pietje om de intocht van Sinterklaas in Zutphen bij te wonen. Eerst hebben we de natte zwembad haren droog gefohnd, want het was gemeen koud aan de kade waar de pakjesboot aan zou leggen. Wim ging mee naar de intocht en zo zaten de kinderen allebei op de schouders bij papa en opa. Ze hebben zelfs een handje van de Sint gehad. Al had Sammie wel opgemerkt dat deze Sint er een beetje anders uit had gezien als de Sint van het Sinterklaas journaal... 

Toen het spul weer naar huis was vetrokken heb ik de nieuwste aflevering van het Jachtseizoen gezien, zo leuk om dat te volgen. Daarna weer even uitgerust want we waren uitgenodigd voor een etentje bij vrienden.  We hadden een spel dat we te leen hadden gekregen meegenomen om na het eten te spelen. Dat bleek een hilarisch spel. We hebben echt gelachen, en wat is dat lachen toch heerlijk!



Wim is vandaag naar zijn moeder en vanavond krijgen we vrienden te eten. Dus ik moet zo flink aan de slag met boodschappen en opruimen en koken voorbereiden. Nu nog even 'Adres Onbekend' luisteren. Ook weer zo fijn om op zondag steeds te doen. 

Ik hoop volgende week een ietsje rustiger programma te hebben. Een fijne dag allemaal!