Oktobermaand geboortemaand
Oktoberzon geboortezon
De zon die ik verdien
Want of hij op of ondergaat
Is niet te zien
Dat is waarom een oktoberkind net als
oktoberbomen
De hele dag het liefste zit te dromen
Oktoberstorm geboortestorm
Je hebt mijn bed gespreid
Je joeg de wolken uit elkaar
En net op tijd
Heb jij de bomen zo geschud dat zij hun blad
verloren
En in dat gouden bed ben ik geboren
Oktoberdag geboortedag
Als ik geweten had
Dat ik nooit meer zo goed slapen zou
Als in dat bed van blad
Was ik vanaf die eerste dag m'n hele lange leven
Met een glas rooie wijn in bed gebleven
Oktoberkind oktoberkind
Opdat jij niet vergaat
De allerlaatste zoete braam
Is de eerste die jij eet
Een laatste warme zonnestraal verwarmt jouw
eerste dag
En een laatste zwaluw die vertrekt is de eerste
die jij zag
Dat is waarom een oktoberkind niet gelooft in
laatste dingen
't Zal een herfstdag als een lentedag bezingen
Liselore Gerritsen
Dit keer weer een heel positief en blij-makend bericht uit de stal van de happy activists: Uzzel!
Een initiatief waarbij mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt puzzelen en daarmee puzzels controleren. Bij goed resultaat, ook al mogen er wel een paar stukjes missen, worden de gemaakte puzzels gefotografeerd en vers verpakt om te kunnen worden verkocht.
Voor de puzzelaars een fijne activiteit, voor de puzzels een nieuw leven en voor het milieu minder afval.
Een win-win-win-situatie dus. Kijk maar eens even naar dit filmpje. Daar word ik wel blij van.
Gisterenmorgen keek ik even terug op mijn blog omdat ik in een app van een tante zag dat ze me schreef hoe mooi ze het blogje over de begrafenis van mijn oom Joop had gevonden. Toen ging ik eens rustig rondkijken op mijn eigen blog. Ik kwam ook terecht op berichtjes die ik ooit schreef en waar ik niet meer veel van wist, maar die me nu goed van pas komen.
Zoals over die keer dat ik ook al maagpijn had vanwege de vele pijnstilling die ik had gehad na een operatie aan mijn voet en een fikse oorontsteking.
De verschrikkingen van de oorlog in Oekraïne maken dat ik me ongemakkelijk voel omdat ons eigen leven gewoon doorgaat. Ik merk op dat ik fluitend mijn witte was buiten ophang in het zonnetje en ik schrik er bijna van. Er staan viooltjes en narcissen te bloeien op ons balkon en de stralend blauwe lucht vloekt gewoon met al dat verdriet en de pijn die we op het nieuws zien.
Het voelt fout om van leuke dingen te genieten.
Hij had een plausibele verklaring: Mijn hele buikvlies is volledig geirriteerd. Dat kan getriggerd zijn door de blaasontsteking of door iets anders, daar kom je misschien nooit achter. Maar de hele buik staat onder erge spanning. En dat veroorzaakt heftige pijn. Zenuwpijn. Net zoals een ontstoken blindedarm dat kan doen. Bij dat beeld zou ook de voortdurende misselijkheid passen en de koude handen en voeten. Hij dacht dat die spanning de komende twee tot vier weken de tijd nodig heeft om uit te doven.
Hij stelde voor om te stoppen met de morfine. Misschien wel de maximale onderhoudsdosis paracetamol blijven nemen om het dragelijk te houden. En oxazepam erbij om te ontspannen. Proberen om goed te slapen, rust te nemen en tegelijk ook wat meer te bewegen. Dat is lastig met de revalidatie met mijn voeten, maar toch voorzichtig meer en soepeler bewegen. En afleiding zoeken.
Hij benadrukte ook dat het niet zo is dat het alleen maar 'tussen de oren' zit, maar dat dit soort reactie fysiek echt heel pijnlijk kan zijn en dat ik geen zeurpiet of een aansteller ben. Dus daar kwamen de tranen weer.
Daar moet ik wat mee. Meer bewegen. beter slapen. Ik heb dinsdag een afspraak voor een rebalancing behandeling.
En ik mag nog meer rust nemen en ontspanning zoeken. En aardappelpuree dus...
Er volgden leuke etentjes, een avond met de leesclub, een paar gezellige uitjes, een middag met de kleinkinderen. Allemaal fijn. Wat heerlijk om plannen te kunnen maken zonder voorbehoud. En me weer vrolijk en ontspannen kunnen voelen.
En toen kreeg ik vorige week last van mijn maag. Een gammel gevoel en ook een nare pijn, een opgeblazen gevoel, beetje misselijk. Een paar nachten slecht slapen erbij en dan word ik toch onzeker. Ik wil dat niet, maar het gebeurt toch.
Wat is er met die maag? Is het spanning? Is het een niet goed sluitende maagklep? Of is er iets anders aan de hand? Had ik niet een opa die aan maagkanker is overleden? Ik kan dan liggen malen en vind het lastig om mijn gedachten te stoppen. Ze gaan allemaal door elkaar en het gaat met me aan de haal.
Maandagmorgen belde ik de huisarts voor een afspraak. Ze bleek net een week vakantie te hebben. Het lijkt me geen spoed. Ik had een paar maanden geleden ook al wat maagklachten. Daar kreeg ik toen maagzuurremmers voor, die ik nu ook maar weer ben gaan gebruiken. Soms helpen ze aardig goed, maar er zijn ook momenten op de dag dat ik toch niet echt lekker ben in mijn maag. En ik ben ook moe.
Gelukkig hoef ik niet veel. Maar ik baal er wel van. Sinds mijn borstkankerdiagnose in 2019 is elke lichamelijke klacht in mijn gedachten en gevoelens in no time een nieuwe vorm van kanker.
Mijn tactiek is dan om ontspanning en afleiding te zoeken. En mezelf toe te spreken: Ik heb al eerder buikpijnklachten gehad die gevolg waren van spanning, pas een hele tijd nadat een nare periode allang voorbij was. Een soort reactie achteraf. Zoals ik met twee gebroken voeten vier maanden niet mocht lopen en pas een maand of drie later met veel buikpijn naar het ziekenhuis werd verwezen door de huisarts, alwaar na allerlei onderzoeken niets gevonden werd. Tenminste geen organen die het niet goed deden, maar wel een compleet gestrest buikvlies. En de opmerking van de specialist dat mijn zenuwstelsel bijzonder gevoelig was geworden voor spanning.
Een telefoontje met een verdrietige vriendin valt me nu rauw op mijn dak. Ik huil om een medeblogster die niet meer beter wordt en daar dapper verslag van doet. Het lezen van het nieuws doet me gewoon fysiek pijn, met de ellendige toestand op al die plekken in de wereld. Wat heb ik nu te klagen als je het vergelijkt met al die landen waar bommen vallen? Daar geef ik me dan ook weer voor op de kop.
Ondertussen weet ik ook dat slecht slapen nu eenmaal meer regel dan uitzondering is en mijn energie daarmee ook beperkt is. Natuurlijk wil ik graag ontspannen zijn en vrolijk en dat ben ik van nature ook meestal wel. Maar nu is het weer wachten tot de huisarts er weer is, en mogelijk een maagonderzoek. En dat houdt me dan erg bezig, zeker als mijn maag steeds pijnlijk aanvoelt. Ik heb steeds het gevoel dat ik iets in mijn maag moet hebben als ik me zo gammel voel, maar tegelijk wil ook niet teveel eten want ik ben al veel te zwaar. Ik heb nu echt geen puf om te sporten en mijn conditie wordt er zo ook niet beter op. Terwijl ik juist zo lekker bezig was met meer bewegen. Bah. Ik vind het lastig om geen hekel aan mijn lijf te hebben.
Want mijn lijf en ik gaan al 65 jaar mee en ik wil liefdevol en dankbaar zijn voor het lichaam waar ik in huis.
Maar het valt me allemaal niet mee. Ben ik nu een zeurpiet?
