Dat ziet er gezellig uit!
Zelf maak idee voor de Sint!
Misschien een leuk idee voor de Sint of de Pieten om te maken voor een (klein)kind.
Onder het bed rol je deze bak op wielen makkelijk uit de weg.
In de lade die in de bodem verborgen zit ruim je de onderdelen van de trein of autobaan makkelijk op.
Voor een handige klusser lijkt me dit best te doen.
Succes!
Onbetaalbaar
Gisteren kreeg ik - onderweg naar de derde verjaardag van ons kleinzoontje - een app-je van een van mijn allerliefste vriendinnen (en ook nog een van de weinige vriendinnen die mijn blog leest).
Dat wil ik hier graag even laten meelezen, want zo lief en onbetaalbaar! It made my day!
'Goeiemiddag lieve Jacquelien, ok Say it:
Ik vind je blogs altijd heel erg leuk om te lezen!
Je doet je heus niet beter voor dan je bent.
In het echt ben je namelijk nog veel leuker!'
'Sweet potato pie'
Mary Whyte
'Sweet potato pie'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een schildering die voor mij meer Thanksgiving laat zien
dan al die hijgerige Black Friday's van vandaag.
We zien niet veel van het interieur,
enkel de keukentafel die voor het raam staat.
De keuken lijkt een houten wand te hebben
en het halve gordijn houdt de zon en inkijk tegen.
Des te beter zien we de activiteit van het maken
van deze taart die deze vrouw waarschijnlijk
al wel heel veel vaker gemaakt heeft.
Ik zie de aandacht, de rust,
de simpele ingrediënten.
Ik vind alles er leuk aan:
De mooie blauwe kom, de deegroller,
het schortje van de vrouw, haar bril,
het bloesje met de stippen,
het blik waar het meel in zit,
en op tafel een takje met een
laatste bloemetje in een lege melkfles.
Straks lekker samen eten.
Lief he?
De opruimcoach in mij
Ik kan me niet voorstellen dat degene die dit heeft bedacht de spullen er maar lukraak in heeft gestopt. Dus dat is vast oke!
Er zijn verschillende maten bakjes, handig voor dingen met een wisselende grootte. Nergens grote stukken ongebruikte ruimte.
Overal labeltjes op, die duidelijk en groot zijn.
Als dit mijn hobbykast zou zijn met lapjes en knoopjes en garens en zo, zou ik een grote glimlach op mijn snoet krijgen elke keer dat ik de deur open zou doen!
In de rubriek klein leed...
Even een berichtje in de rubriek klein leed.
Laatst schreef ik heel vrolijk over
mijn bijna 10 jaar blog jubileum.
In een van de reacties schreef iemand
dat ze me dagelijks en graag leest en
dat ze als in Zutphen is altijd even kijkt
of ze me ergens ziet of herkent.
Leuk natuurlijk, maar gelijk een gevoel van OEF:
dat kon nog wel eens tegenvallen voor zo'n lezeres.
Ik voel me vaak een beetje zoals hierboven in de strip.
Te oud, te slecht ter been, te dik, te onverzorgd.
Nou, nee ik ben wel verzorgd, gewassen en gestreken,
maar ik loop vaak zonder make-up, in een oude jas,
zonder 'iets' in mijn haar over de markt of in de AH.
Ik ben best vriendelijk en maak graag een grapje
op straat, ook met mensen die ik niet ken,
maar ik voel me nooit en dan ook echt nooit
iemand die herkend kan worden van mijn blog.
Behalve mijn tantes leest niet veel familie mijn blog,
ik hoor er tenminste echt bijna nooit iets over.
Een paar vriendinnen spreken me er soms op aan
en tegenwoordig leest zelfs mijn Wim me af en toe.
Ik hoorde hem laatst tegen een vriendin van ons
zeggen dat ik elke vrijdag een schilderij post.
Dus, dat heeft hij in de smiezen.
Nee, de complimentjes krijg ik vooral van
mensen die mij niet kennen of tegen komen.
Ik ben heus bang dat ik me in mijn blog beter
voor doe dan ik ben, dat iedereen dat dan gelooft
en dat ik dan in het echt reuze tegenval.
Maar verder gaat het best goed met mij.
Louis van Teeffelen en Goed Wonen
Deze foto van deze stoel zag ik een tijdje geleden op het wereldwijde web langskomen. Met als Nederlandse ontwerper Louis van Teeffelen. Ik kende de naam niet en vond informatie op https://www.louisvanteeffelen.nl
Deze Louis maakte tafels, stoelen bedden en kasten. Vooral zijn kasten vind ik heel mooi. Echte luchtige meubeltjes, die op verschillende plekken in huis goed bruikbaar en mooi zijn om toe te passen.
Op de site lees ik: Stichting Goed Wonen en de smaakopvoeding
Begin jaren 50 zijn nog veel woningen ingericht met de traditioneel zo geliefde zware eikenhouten meubelen. Stichting Goed Wonen vindt dat dit type meubelen niet past in de nieuwe kleine lichte woningen. De stichting bindt de strijd aan met deze vermeende wansmaak en denkt daarmee een bijdrage te leveren aan de opvoeding van het volk in lijn met het reeds vanaf de jaren 20 bestaande idee dat vormgeving een middel is om het volk te verheffen en te emanciperen. 'Een goede vorm levert automatisch een goed leven en samenleving op', zo was de redenatie.
Dus een goed ingericht huis met verantwoorde meubelen brengt het goede in de mens naar boven en daarmee harmonie voor hemzelf, zijn medemens en de samenleving.
Meubelen moeten functioneel zijn, eenvoudig, logisch geconstrueerd, licht van gewicht en transparant, de inrichting duidelijk. In het tijdschrift ‘Goed Wonen’ worden de lezers geconfronteerd met wat een goede inrichting en smaakvol is én wat absoluut fout is.
Het is nogal wat, zo'n smaakpolitie, maar het is vast goed bedoeld.
Wat heel leuk was, was dat ik ons eigen stoeltje herkende als een echte van Teeffelen.
Hier links een foto. We hadden er twee. Twee dezelfde, maar eentje is vertrokken naar een dochter.
Die stoeltjes hebben we op een rommelmarkt gekocht, samen voor vijf gulden.
We waren komen fietsen met onze kleine peuter dochtertjes allebei ieder in een voor-zitje. We hebben de stoeltjes op zijn kop achterop onder de snelbinders op de fiets gezet, met de poten vrolijk in de lucht. De bovenkant van rugleuning raakte net niet de grond. Ik zie ons nog zo naar huis fietsen.
Later heeft de vader van een collega (ik werkte toen in het weekend in de beddenwinkel van de vader van Filemon Wesselink, maar dat terzijde) de twee stoeltjes allebei met blauw skai bekleed. Ik meen voor 100 gulden.
We doen er al zo'n 30 jaar mee. En ze blijven leuk, vind ik.
Hier zie je het stoeltje naast een aardige bijzettafel: Onze oude houten slee, die beneden was blijven staan nadat we de kerstboom er op hadden gehad...
In ons nieuwe huis hebben we ons blauwe skai stoeltje opnieuw laten bekleden in een rode wollen stof. De skai was na zoveel jaren intensief gebruik beschadigd geraakt en had geen schuld. Voor een nieuwe look zijn we voor een rode wollen stof gegaan. Ook leuk! De blauwe knopen zijn wel gebleven. 
Nu zag ik laatst deze set van van Teeffelen
te koop bij Whoppah voor 1250 euro.
Ik vind die van ons mooier met het blonde hout.
Maar toch leuk om te weten dat deze Goed Wonen stoeltjes
na meer dan 60 jaar nog steeds tijdloos mooi blijven.
En ook nog steeds aardig wat geld waard zijn.
Bijna tien jaar bloggen!!
Mijn eerste blogbericht hier heb ik geschreven op 2 januari 2013.
Dat zag er zo uit:
Ik vond dat best knap van mezelf:
Een foto maken, die naar mijn pc sturen,
en die afbeelding in een berichtje toevoegen.
Later leerde ik ook hoe ik filmpjes kon uploaden,
verschillende lettertypes en kleuren kiezen.
En natuurlijk elke dag iets verzinnen,
al is dat echt NOOIT een probleem voor mij geweest.
Ik heb gewoon al mijn lief en leed met jullie gedeeld.
Dat is dus bijna tien jaar geleden.
Tien jaar elke dag een berichtje schrijven.
Ik wist helemaal niet waar ik aan begon.
Het was meer voor mijzelf om wat dingen vast te leggen.
Bloggen was toen helemaal nog niet zo populair.
En ik wist ook niet dat mensen het gingen lezen.
Van een paar vrienden en bekenden
tot tegenwoordig zo'n 1000 per dag.
Ik ontdekte gaandeweg dat werd bijgehouden
hoeveel pageviews je 'hebt'.
In augustus 2014 plaatste ik dit screenshot: met de tekst:
Kijk nou eens hoeveel pageviews!
88888.
Vier jaar later 2018 waren het er bijna 1 miljoen.
Een abstract getal wat voor mij alleen maar concreet werd
als ik mensen tegenkwam die mijn blog gelezen hadden.
En natuurlijk ook toen ik ziek werd toen ik van mij
onbekende lezeressen lieve kaartjes en berichtjes ontving.
Daar denk je toch nooit aan als je hier aan begint.
Mooi al die tweeën op een rijtje die ze gevangen had.
En nu komt mijn jubileum in beeld.
Eigenlijk wel iets om te vieren toch?
Ik weet nog niet precies hoe...
Iemand een idee?
Boye, Imck, Jurck, Popckes, Wijmer, Sijtthie en Fake
In mijn zoektocht naar mijn voorouders kom ik in mijn stamboom via een Fake Berents Booys Kleine - van Slooten, van het Drentse Hoogeveen / Meppel uiteindelijk in Friesland terecht bij een Focke Booij uit 1512. Zo leuk om te zien, Een hele Friese tak!
Vooral al die voornamen die ze daar hun kinderen geven:
Fok, Sijtthie, Wijmer, Focke, Boye, Romcke, Fockes, Lieuwe, Popke, Taken, Syttye, Bartelt, Harmken, Griet, Imck, Jurck, Willemoed, Jutien, Femmeken, Hilligje, Booij, Popckes, Oene, Hotze, Rijmke, Maikje en dus Fake.
Bijvoorbeeld zo:
Sylvia over Teunie!
Tja, dan komt de dag dat de ene columniste die ik graag lees
schrijft over de andere die ik zo hoog heb zitten. Zo leuk!
COLUMNSYLVIA WITTEMAN
Als blogger Teunie zich erdoorheen slaat met die horde kinderen, dan moet het mij ook lukken – dacht ik vaak
Dwepen ligt niet in mijn aard, maar ik maak graag een uitzondering voor Teunie. Al vele jaren volg ik haar blog ‘Eenvoudig leven’, met verbazing, bewondering en soms ook deernis. Teunie Luijk heet ze, en ze heeft tien kinderen, die ik op dat blog heb zien opgroeien.
Tien kinderen! Luiers, zwemles, verjaardagsfeestjes, brillen, beugels, huiswerk, blokfluiten ad(h)d, eetstoornissen, kapotte fietsen, het gewone opvoedwerk: maar dan keer tien. Alleen al van dat meelezen op dat blog werd ik soms zó uitgeput dat ik even moest gaan liggen.
Inmiddels zijn bijna al haar kinderen getrouwd (behalve kleine Henk, maar die is ook alweer 16: ik ‘ken’ hem al vanaf zijn 3de) en verschijnt het ene na het andere schattige kleinkind op Teunies blog. ‘Waar blijven míjn kleinkinderen?’, schreeuw ik dan telkens naar mijn eigen nageslacht, dat bitter weinig aanstalten maakt.
Dat laatste is natuurlijk mijn eigen schuld. Teunie heeft haar kinderen als goede christenen opgevoed in de biblebelt, terwijl de mijne hier in Sodom aan de Amstel louter voor hun zondige pleziertjes leven, zoals ze dat van hun ouders hebben afgekeken. Teunies kinderen zijn de koning te rijk met een kommetje zelfgemaakte vla, terwijl de mijne zich na het eten op de scooter naar de luxe Italiaanse ijswinkel spoeden.
Teunie is de koningin van wat met een lelijk woord ‘consuminderen’ heet. Dat kan ook haast niet anders, als je zoveel kinderen moet voeden, kleden en schoeien van één bescheiden inkomen, in Teunies geval dat van haar man Willem. Tussen al dat kindergedoe door houdt ze ook nog een moestuin bij, spint haar eigen wol, breit sokken, houdt bijen en bakt haar eigen brood.
En ze schrijft dus dat blog. Dat blog dat mij altijd op de been heeft gehouden in moeilijke tijden. Want, dacht ik geregeld, als Teunie zich erdoorheen slaat met die horde kinderen, dan moet het mij ook lukken met die schamele drie stuks en zonder moestuin, spinnewiel of breipennen.
En nu heeft ze ook nog een kookboek geschreven. Eenvoudig lekker heet het. In haar voorwoord legt Teunie uit hoe ze in financieel moeilijke tijden met een snelgroeiend gezin noodgedwongen leerde te koken met de seizoenen, met basisingrediënten (dus geen pakjes en zakjes), door zo veel mogelijk zelf te doen en niks weg te gooien. Dat bleek, een niet onaardige bijkomstigheid, ook nog eens beter voor het klimaat.
Het boek ligt voor me en vervult me met een mengsel van herkenning en vertedering. Het ‘aardbeientaartje met gele room’, met aardbeien uit eigen tuin. De gevulde eitjes (met kerrie!). Geglaceerde worteltjes, zoals ik die vijftig jaar geleden bij mijn oma kreeg. Aspergesoep, waarbij Teunie spijtig verzucht: ‘Het is en blijft natuurlijk een heel dure groente.’
Lammetjespap! Ach, wat vond ik dat heerlijk als kind. Ontbijtkoek, appeltaart, poffertjes, zelfgemaakte advocaat, tijmsiroop voor de zere keel. Koekjes met half boter en half margarine (‘Je hebt dan de heerlijke roombotersmaak, maar door de margarine blijven de koekjes beter in vorm in de oven’).
Het boek bevat weinig vleesgerechten (Teunie is een slagersdochter, maar kookt meestal vegetarisch), maar wel spotgoedkope schotels van overgebleven aardappelen, plaatpizza’s en pasta met zalmsnippers die Teunie een tikje beschaamd ‘best luxe’ noemt, ‘zeker als je er dan ook nog vlokken Parmezaanse kaas over strooit’.
Nee, veel buitenissigs staat er niet in Eenvoudig lekker, maar de vlag van de titel dekt beslist de lading: alle recepten zijn inderdaad zowel eenvoudig als heel lekker. Wie het boek leest, leert bovendien dat je met een beetje inzet ‘klimaatneutraal’ kunt koken voor heel weinig geld.
Toch handig, in deze barre tijden.
Een mooie tijd!
George Hughes
'Finding the fork'
Saturday Evening Post Cover
1959
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een leuke illustratie van een herkenbare situatie:
Er is iets per ongeluk weg gegooid bij het afval.
En ook nog iets wat in 1959 een kostbaar bezit was:
een bestek set, misschien wel zilver, die in zo'n mooie
met rood fluweel beklede doos werd bewaard.
Leuk ook de vuilnisbakken te zien waar het afval,
toen nog niet gescheiden, in werd gemikt.
Er was toen ook minder afval denk ik.
Minder plastic verpakkingen want de bakker,
de groente- en melkboer kwamen nog aan de deur.
Ik heb het idee dat we hier een jong paar zien,
pas getrouwd die samen hun leven opbouwen.
Een mooie tijd.
Friends shaking hands
Ondanks alles,
alle narigheid in de wereld,
luister ik hier graag naar:
I see trees of green
Red roses too
I see them bloom
For me and you
And I think to myself
What a wonderful world
I see skies of blue
And clouds of white
The bright blessed day
The dark sacred night
And I think to myself
What a wonderful world
The colors of the rainbow
So pretty in the sky
Are also on the faces
Of people going by
I see friends shaking hands
Saying how do you do
They're really saying
I love you
I hear babies cry
I watch them grow
They'll learn much more
Than I'll ever know
And I think to myself
What a wonderful world
Yes, I think to myself
What a wonderful world
Een fijn werkplekje
Een fijne plek die niet veel ruimte inneemt en toch veel ruimte, hoogte en breedte biedt.
Lekker met de voetjes tegen de verwarming zitten om een telefoontje te beantwoorden, een brief te schrijven of je agenda te raadplegen. Er kan ook een laptopje staan.
Ondertussen een beetje naar buiten staren...
Als je nu een zolder hebt...
Als je nu een zolder hebt kun je veel dingen verzinnen om spulletjes op te bergen, of om een slaapplekje te maken of een werkplek, groot of klein....
Hier wat ideetjes!
Wij hebben geen zolder meer.
Toch wel jammer.
Thuis!
Henri Matisse
'Geraniums'
1915
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een schildering van klein stukje 'thuis'.
Het is alleen een stilleven van een plant in een pot,
maar voor mij past zo'n geranium vooral bij een plekje
bij iemand thuis op de eettafel of in de vensterbank.
Misschien door de uitdrukking: 'achter de geraniums zitten'!
Maar ik plaats dit niet in een hotel of een winkel of zo iets.
Nee, thuis ergens op een overgebleven gebaksschoteltje.
Zo'n geranium die je altijd probeerde over te houden
op een plekje in huis op een koude kamer.
(in de tijd van voor de cv,
toen we nog koude kamers hadden,
wat nu weer terug komt met het dure gas...)
Wat ik ook leuk vind is dat het schilderij meer dan
100 jaar oud is en nog steeds hedendaags aanvoelt.
Zo'n vrolijk behang zou van Pip kunnen zijn.
De tafel van Ikea en de geranium van de markt.
En ik word er gewoon vrolijk van.
Een gewone bloeiende plant,
van iemand die er goed voor zorgt en
er zelf ook duidelijk blij van wordt.
En mooi geschilderd!
En een schilderij dat je graag
thuis zou willen ophangen...
Abonneren op:
Posts (Atom)