Ik doe zo'n sessie ook alleen als mijn hoofd ernaar staat, want het vergt
energie en motivatie. Je bent namelijk wel 'even' bezig om alles
optimaal bij- en met elkaar te combineren.
Wat er ná zo'n sessie ook altijd ontstaat is een lijstje met wat mist om het af
te maken. Of wat er vervangen / gerepareerd moet worden. En dat 'moet' ik dan
van mijzelf binnen twee maanden gedaan hebben, anders verslonst het en komt er
niets van terecht.
Nog een ander punt: je leert welke kleuren en modellen bij je passen en ik ga daardoor gerichter kleding kopen. Voor mij persoonlijk zijn
impulsaankopen echt verminderd omdat ik in mijn hoofd aan het combineren ben.
En bedenk: 'waar past het allemaal (nog meer) bij?' Zo
kom je beter bij je eigen stijl en flatterende kleuren.
Alle foto's gaan op de computer en worden uitgeprint op briefkaart formaat. Ik doe ze in een fotomapje, wat op een plank in mijn kledingkast ligt. Zo kan ik bladeren en uitzoeken wat mijn outfit voor de dag er na wordt, in plaats van mijn hele kledingkast overhoop te halen.
Mirjam www.bazart.es
Naschrift van Jacquelien: Ik kan me goed voorstellen dat je de foto's zonder jouw hoofd fotografeert, want dat zou mijzelf ook enorm afleiden. Zo kijk je puur naar de kleding in combinatie met toebehoren en accessoires zoals sieraden. Leuk, ik ga het ook eens proberen!
Even geleden kwam er een vrouw op mijn maandagmorgeninloopspreekuur om van gedachten te wisselen over de inrichting (kleuren en indeling) van haar nieuwe te verbouwen appartement.
Ze vertelde een werkkamer nodig te hebben. Toen ik vroeg wat voor werk ze doet, vertelde ze dat ze schrijfster is. Thuisgekomen googlede ik haar boeken, die ik meteen reserveerde bij de bibliotheek en ben gaan lezen. Ze schrijft over ouder worden op een heel inspirerende manier.
Eerst las ik het non-fictie boek: 'Mooi oud zijn, mooi oud worden'.
Het andere boek dat ik van Gertude Klinkhamer las is de roman: 'Slotakte'.
Bij de 77-jarige Elsie de Vries neemt het verlangen naar de dood toe. ‘Ik heb het leven nog weinig te bieden en omgekeerd heeft het leven mij niet veel meer te geven.’ Naast pogingen zich the art of aging eigen te maken verkent ze de mogelijkheden om in eigen regie te sterven. De paar resterende vrienden en vooral het enig overgebleven familielid Thomas confronteren haar met zichzelf. De wens op een ‘goede’ manier afscheid te nemen vraagt van haar het geleefde leven nog eenmaal te onderzoeken. Dan wankelt het beeld dat ze in de loop van de jaren van zichzelf heeft opgebouwd.
Volgens Free Fashion is het weggeven van kleding een statement. 'Het woord ‘gratis’ laat zien dat er genoeg kleding is; we hoeven het niet meer te kopen,' zegt Dieuwertje. Dat doen we namelijk al veel te veel, vindt ze. We dragen het niet eens allemaal en gooien ook te veel weg. De gemiddelde Tilburger doet zo'n 5 kilo kleding per jaar de deur uit. Als je dat vermenigvuldigt met 200.000 inwoners, krijg je een gigantische berg kleren. De meeste kledingstukken zijn nog prima te dragen. Daarom zeggen wij: 'Delen is het nieuwe kopen!'
'The desk'
1963
Historicus Rutger Bregman betoogt dat vuilnisophalers meer zouden mogen verdienen dan bankiers en consultans.
'Het zou goed zijn als de mensen die echt waarde leveren met hun werk, zoals leraren, mensen die in de zorg werken en vuilnisophalers meer op waarde zouden worden geschat en ook meer geld zouden verdienen!'
Een heel verfrissende gedachte.
En ook een heel logische en sociale gedachte.
Kijk maar even naar dit : filmpje
