Zo'n regenachtige dag,
een mooie gelegenheid om
mijn voorraadkast wat op te ruimen!
Op avontuur!
Lisandro Rota
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Deze illustratie ontlokte me een glimlach.
Zo'n schattig klein mini'tje, met een echtpaar erin
hun complete inboedel (plus een kind) op het dak
en het hondje in het karretje er achter aan.
Geweldig, de wekker staat nog op het nachtkastje,
achter de wasmachine staat nog een schilderij geklemd,
de schemerlamp er op en de bezem steekt achteruit.
Het geeft te denken over al onze bezittingen,
die wij nooit zo mee zouden kunnen nemen.
En zou ik dat ook willen en kunnen?
Voor een vakantie wel ja, oke...
maar zo'n volksverhuizing?
De mensen die huis en haard verlaten
voor oorlog en geweld maken dat mee.
Hartverscheurend lijkt me dat.
Dus kijk ik liever naar dit vrolijke plaatje
van mensen die op avontuur gaan.
Iets met hormonen....
Sinds we kleinkinderen hebben kijk ik
met meer interesse naar hun babyfoto's en
naar die van onszelf en die van onze kinderen.
Het kan me dan soms zo verbazen dat ik
dat kleine mensje ben dat me daar aankijkt of dat
in de box ligt te slapen met haar duim in de mond.
Totaal geen weet hebbend van wat er allemaal
gaat gebeuren in haar leven, van wie ze gaat houden,
wat ze gaat leren van de gebeurtenissen die haar overkomen,
welke keuzes ze gaat maken, wat haar beroep wordt,
waar ze de slappe lach om gaat krijgen,
wie haar vriendinnen zullen zijn,
hoe oud ze wordt...
En eigenlijk is dat nu nog steeds zo.
We hebben geen idee wat ons nog te wachten staat.
Het mysterie van het leven, zo veel wat we niet weten.
En zo kijk ik dan ook soms naar
de vele foto's van onze kleinkinderen.
Welke trekken ik herken, wat 'eigen' is.
Hoe ik ze zou willen kunnen beschermen.
Dan voel ik hoeveel ik van ze hou.
En dan houd ik het niet droog.
Het is dat ik niet meer menstrueer,
maar anders zou ik zeggen dat
ik ongesteld moet worden.
Iets met hormonen....
Geen wasdroger natuurlijk!
Handig om de was buiten te laten drogen.
Gewoon lekker lezen
Geestig he?
Krijg gelijk zin om een foto van mijzelf
te maken waarbij ook delen wegvallen
en andere mooi uitkomen.
Maar eens over denken...
Het goede nieuws:
Geen blaasontsteking en
de buikpijn wordt al minder.
Toch spanning denk ik...
Tussen de middag nog de belastingman,
en dan daarna gewoon lekker lezen,
Dat is vast ergens goed voor!
Niet helemaal goed?
Ben ik nou de enige die dit soort plaatjes heerlijk vind?
Of zijn er meer van die 'alles - op kleur - sorteren - nerds'?
Misschien niet helemaal goed, maar we doen geen kwaad!
Langzaam zal haar wereld groter worden
Hans Bouma Otto Dicke
In de nieuwsbrief van lezeres Tineke zag ik deze tekst en tekening.
Het raakte me, vooral denk ik ook omdat onze jongste dochter Elsje heet.
En omdat zij ook zo klein is geweest en ook zoooo lief!!
- Ze is trouwens nog steeds lief -
Het eerste weiland in Nederland met verticale zonnepanelen
De bouw is begonnen en over anderhalve week staan op een stuk land vlakbij de A2 958 rechtopstaande panelen. Op vijf daken ernaast liggen al 1065 panelen. De opbrengst is goed voor de energie voor driehonderd huishoudens.
'Traditionele zonnepanelen, die gericht zijn op het zuiden, produceren de meeste stroom tussen 11.30 en 13.30 uur', legt Arjen Schamhart van de lokale energiecoöperatie Vrijstad Energie uit. 'Op dat piekmoment is er te veel aanbod van stroom aan het elektriciteitsnet. Groot voordeel van verticale panelen is dat ze juist in de ochtend en de middag veel stroom produceren. Mede omdat ze aan beide kanten stroom kunnen maken. Over de hele dag is de productie zelfs hoger dan met panelen die op het zuiden zijn gericht.'
Het verhaal begon toen De Raad, naast melkveehouder ook eigenaar van paardenpension en fokstal Den Heuvel, zich vier jaar geleden ging oriënteren op hoe hij zijn asbestdaken kon saneren. In plaats daarvan wilde hij er zonnepanelen op. 'Ik keek bij verschillende partijen, maar vond geen goede partner. In die markt zitten nogal wat cowboys. In 2019 kwam ik in contact met Arjen en het klikte meteen.'
Schamhart, die eerder een zonnedak bouwde boven een parkeerplaats in de Culemborgse ecowijk Lanxmeer, sloeg aan het rekenen. 'Met alleen de daken, in totaal 2300 vierkante meter asbest, kwam het financiële plaatje niet rond. Dus moesten er ook panelen op het weiland.' Voor melkveehouder De Raad was dat onbespreekbaar: 'Ik wil geen horizontale panelen, dan heb ik niks meer aan mijn land'.
Schamhart gaf niet op en zocht een alternatief. 'Dat vond ik toen ik een kleine foto zag in een folder van de Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Er stond verder niets bij, maar na enig speurwerk kwam ik bij het Duitse bedrijf Next2Sun uit.' Dat heeft in 2015 zijn eerste prototype van het rechtopstaande paneel geïntroduceerd. Inmiddels levert het bedrijf, behalve aan het moederland, aan Frankrijk, Oostenrijk, Ierland en zelfs Japan.
Het staand zonnepanelenpark in Culemborg.
© William Hoogteyling
'En dit wordt dus het eerste veld in Nederland', zeggen De Raad en Schamhart niet zonder trots. Ze zijn al voorbereid op veel belangstelling van buitenaf. Want dankzij die panelen en de ruimte tussen de stellages blijft het land beschikbaar voor andere doeleinden. 'De koeien lopen er al tussen en doen of die dingen al jaren hier staan', is de ervaring van De Raad.
Daarnaast wil hij stroken aantrekkelijk maken voor de patrijzen uit het veld. 'Ik heb al van jongs af aan een zwak voor die diertjes', bekent de Culemborger. 'Dus gaan we met vegetatie aan de slag. En een ander stuk laten we onbewerkt, daar houden de patrijzen van.' Schamhart: 'De komende tijd gaan we natuurlijk de opbrengst van de panelen monitoren. Maar ook onderzoeken wat je nog meer met die grond tussen de rijen panelen kunt doen. In Duitsland experimenteren ze al met aardappels.'
Waar de mannen het over eens zijn: zo’n veld vol panelen verdient niet direct de schoonheidsprijs. Om het optisch wat fraaier te maken worden aan enkele randen struiken en bosschages geplant. Wat meteen de biodiversiteit weer ten goede komt. Schamhart: 'We kunnen ons voorstellen dat voorbijgangers geïntrigeerd zijn door wat hier staat en er meer van willen weten. Daarom zetten we op enkele plekken informatiepanelen, onder meer bij het Klompenpad dat er langs loopt'.
Waar de mannen het over eens zijn: zo’n veld vol panelen verdient niet direct de schoonheidsprijs. Om het optisch wat fraaier te maken worden aan enkele randen struiken en bosschages geplant. Wat meteen de biodiversiteit weer ten goede komt. Schamhart: 'We kunnen ons voorstellen dat voorbijgangers geïntrigeerd zijn door wat hier staat en er meer van willen weten. Daarom zetten we op enkele plekken informatiepanelen, onder meer bij het Klompenpad dat er langs loopt'.
-------------------------------------------------------------------------------------
GroenLinks Gelderland beloonde het zonneproject met een #GroenePluim.
'Zij hebben duurzame energieopwekking gerealiseerd in combinatie met landbouw en natuur door verticale zonnepanelen in het buitengebied: een voorbeeld van hoe het groen én samen kan. Van harte proficiat met deze erkenning!'
GroenLinks reikt groene pluimen uit aan initiatieven op het gebied van duurzame mobiliteit, een sociale samenleving en natuur- en diervriendelijk boeren. Hiermee willen zij laten zien wat er mogelijk is op het gebied van verduurzaming. Deze beweging willen de partij steunen.
Als er van alles mis gaat...
Dat blijft ook zo, maar de laatste dagen ging er juist thuis van alles mis.
Het begon ermee dat ik niet meer op mijn telefoon op NU.nl 'het woord van de dag' kon oplossen. Stom, want daar was ik net zo lekker aan gewend. Elke morgen om 7 uur kon ik even een puzzeltje doen en dat voelde fijn en vertrouwd. Maar mijn telefoon ging op weg naar de puzzel telkens op zwart.
Daarnaast was er ook iets anders mis met mijn telefoon. Het opladen duurde steeds langer en hij liep ook sneller leeg. Even terugdenken: Ik heb deze telefoon in 2020 gekocht in april. Drie jaar, dat zou natuurlijk wel snel zijn, voor een accu, maar ik wilde er eigenlijk ook niet mee gaan modderen. Ik probeerde allerlei kabeltjes en stekkertjes en ging woensdag te lange leste naar de repair-shop. Ik had een verkeerde lader volgens de man daar, die ik trouwens volgens mij daar bij de telefoon had gekocht, maar afijn... Ik kocht een nieuwe en liep vrolijk naar huis, maar thuisgekomen was mijn telefoon met deze nieuwe lader ook weer 'langzaam aan het opladen'.
Donderdag was ik een dagje met een vriendin naar een andere vriendin in Amsterdam en toen deed mijn telefoon het nog aardig, maar vrijdag liep hij 'aan de lader' weer leeg. Wim en ik gingen vrijdagochtend samen boodschappen doen en op de terugweg gingen we weer naar de telefoonwinkel. Ik had helemaal geen zin in gedoe en besloot een nieuwe te kopen. Dat kon en ik kreeg nog een mooie korting. De jongeman aldaar wilde gelukkig alles wel overzetten op mijn nieuwe telefoon, zo had ik gewoon al mijn berichtjes, contacten en foto's weer fijn op mijn nieuwe telefoon die kan opladen als een malle. Blij toe. Ik moest wel van alles doen om op verschillende apps me opnieuw te registeren en in te loggen, maar dat is nu ook bijna in orde. Toch is en blijft dat alles maar een heel gedoe en de afhankelijkheid die ik voel bij zo'n stukje techniek bevalt me eigenlijk helemaal niet. Maar hoe het anders moet weet ik ook niet.
Ondertussen was er ook van alles aan de hand op mijn pc. Met het versturen van mijn voorjaarsrondbrief kon ik ze alleen in kleine porties versturen. Ik kreeg om onbekende redenen steeds groepen mailtjes terug. Ik probeerde het steeds opnieuw, en maakte toen nog een fout waardoor per abuis bij een groepsmail de adressen zichtbaar bleven. Ik kreeg het er warm van. Zo stom. Normaal gebeurt me dat nooit. Ik was er in dit tempo een halve maand mee bezig om die brief te versturen. Dat was irritant, maar oke, daar kon ik wel mee leven. Tot mijn hele outlook er mee ophield. Wim is er lang mee bezig geweest en uiteindelijk was ik maar een paar dagen 'zonder mail', maar ik vond het gewoon heel vervelend. Vooral omdat ik zelf niets van dit soort systeemfouten begrijp en er zelf niets aan kan doen om het op te lossen.
Toen stond ook nog het klokje dat ik van mijn dochter had gekregen - dat bij mijn pc hangt - ineens stil. Ik deed er een nieuwe batterij in, maar dat hielp niet. Wim heeft later nog wat andere batterijen geprobeerd en gekeken of er iets aan te doen was, maar uiteindelijk moesten we besluiten dat er niet veel meer aan te doen was. Einde klokje.
Nou is dat op zich niet zo erg, maar opgeteld bij elkaar had ik het gevoel dat alles om me heen in elkaar stortte. De techniek liet me in de steek. En er ging nog meer mis. Ik liet een mooi warmhoudbordje van vroeger vallen en dat viel echt in stukken kapot. Niets meer aan te doen. En het regende maar.
Vrijdagavond kwam een van mijn liefste vriendinnen met haar man bij ons eten en hebben we tussen de buien door een stukje kunnen wandelen in de buurt en langs de IJssel, voor we aan een biologische rijsttafel schoven die we hier beneden bij de Toko konden halen, maar het regent hier bijna aldoor.
Gisteren heb ik weer op NU.nl kunnen puzzelen, maar vanmorgen ging mijn telefoon op diezelfde manier als eerst weer op zwart. Onbegrijpelijk. Oke, ik weet dat het niet het belangrijkste is maar het puzzelt me wel wat ik dan doe waardoor dit dan niet lukt. Ik hoop dat Wim me daar straks mee kan helpen als hij terug is van zijn moeder.
En ik heb al een paar dagen buikpijn, kan spanning zijn, maar het lijkt toch wel op een blaasontsteking. Morgen maar even een plasje wegbrengen. En dan regent het ook nog steeds.
En ik ben moe.
Het wordt tijd dat het echt lente wordt!
Kom maar door met die koffie!
David Schab
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Ik kwam dit schilderij tegen van David Schab,
die vooral ontbijttafels en picknicks schildert.
Leuk dat iemand dat als onderwerp kiest.
Je ziet hier weinig van het interieur,
maar toch geeft het een huiselijk gevoel.
De verschillende dessins in tafelkleden of servetten,
de oranje koffiezetter, het bloemetje op tafel,
en de uitbundig gele kleur citroenen.
Ik word hier wel vrolijk van.
Kom maar door met de koffie!
De lente aanwakkeren
Ik vind het toch nog koud en somber weer hoor!
Voor het echte lentegevoel kun je ook mijn rondbrief lezen.
Als dat toch zou kunnen....
Ja, in de lucht springen doe ik vandaag niet.
Ten eerste omdat ik niet goed meer kan springen.
Maar ook omdat mijn voorjaarsrondbrief versturen
alsmaar stomme en vervelende problemen geeft.
Ik mag mijn rondbrief alleen maar in kleine porties mailen,
- van wie weet ik niet, maar KPN heeft er ook iets mee te maken -
dus ben ik elke dag bezig via verschillende mail accounts om
te zien wat deze dag niet geblokkeerd wordt. Zo irritant!
Dus als je nog geen rondbrief in je mail box hebt gekregen,
weet dat ik er mee bezig ben en dat hij nog komt!
Maar wat ik ondertussen ook nog verdrietig vind is
dat ik in mijn e-mail lijst zoveel mensen tegenkom
die er inmiddels gewoon niet meer zijn.
Mijn moeder, een nichtje, vriendinnen,
een oud bevriend echtpaar.
Ik vind het lastig om ze van de verzendlijst te halen.
Ik heb ergens het idee dat mijn rondbrief ze
misschien 'in de wolken' nog ergens kan bereiken.
Net als toen de weduwe van mijn eerste vriendje
via de telefoon van haar overleden man, die ze in gebruik nam,
een berichtje stuurde dat hij bereikbaar was via Signal.
Als dat toch zou kunnen...
Lentekusjes
Mijn lente rondbrief is uit,
vol met lentekusjes.
Je kunt hem in je mailbox krijgen
maar je kunt hem ook hier lezen.
Fijne dag!
Dat lucht zo op!
Het voorjaar heeft op mij soms ook een beetje een apart effect.
Ik kan er dan wel eens een soort van strijdbaar van worden.
Niet om te poetsen - al heb ik dat soms ook - maar
om het gewoon eens lekker uit te schreeuwen!
Al kan ik dat zelf heus niet zo mooi,
maar dan luister ik graag naar dit
Moet je ook eens doen.
Dat lucht zo op!!
Paul Klee
.jpg)
Paul Klee
Ancient harmony
1925
Zo'n schilderij zou ik wel in mijn kamer willen hebben.
Ik zou er niet snel genoeg van krijgen.
Wat een mooie kleuren!
Over vogels en schoteltjes
Hoe je met wat oud servies en wat handigheid
vogels kunt lokken en voeren!
Het wordt weer lente
Patricia Buckley Moss
'Graced bij spring'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een rijtje huizen met op de voorgrond wat voorjaarsbloeiers,
zoals blauwe druifjes en kievitsbloemen.
De bloemen zijn schattig en vrolijk,
maar vooral de huizen trekken mijn aandacht.
De huizen staan schouder aan schouder
gezellig tegen elkaar geleund.
Allemaal verschillend en ook
met een verschillend karakter.
Het middelste huisje is het smalste,
heel bescheiden zou je zeggen,
maar als tegenhanger ook het hoogste.
Het blauwe huis is de 'belle van het bal',
waar het zonlicht het meeste binnen kan schijnen.
Het roestbruine huis is van een degelijker soort:
'als je gewoon doet doe je al gek genoeg'.
Het meeste rechtse huis is het minst hoog,
maar het heeft wel een veel breder bordes
en chique dubbele deuren met een bovenlicht,
wat een voornamere indruk meebrengt.
En links is zo groot dat het niet op de prent past,
dus dat kan nog alle kanten opgaan.
De huizen staan al jaren zo samen.
Er heeft al van alles gewoond,
en er is van alles beleefd,
wat wij niet weten,
en wordt het weer lente...
Lezen
Ik moest gelijk denken aan het boek: 'Tuin der vrouwen' van Patricia Gaffney. Meer dan 20 jaar geleden, maakte dat grote indruk om me. Het ging over vier vriendinnen die elke maand met elkaar gingen eten en van alles in hun leven met elkaar 'mee beleefden'. Dat leidde er toe dat ik ook zo'n vrouwen eetgroep heb willen oprichten.
En zo startte in 2003 onze maandelijkse 'Vrouwentuin' dat eind van dit jaar dus al 20 jaar bestaat.
Zo een fijne groep vriendinnen waar ik nog steeds elke dag blij mee ben. Onze laatste bijeenkomst was vorige maand, toen we uitgebreid gingen lunchen bij de Driekant.
Voor de leesclub heb ik het boek tweedehands op de kop getikt,
(ik had het destijds uit de bieb, waar het niet meer is) en herlezen.
En heb weer tranen met uiten gehuild. Wat een mooi boek!
Nu heb ik ontdekt dat Patricia Gaffney meer boeken schreef.
Ik heb er weer eentje - tweedehands - gekocht,
(wat is dat toch makkelijk met het internet)
en heb het gisteren binnen gekregen.
Ik ben er natuurlijk meteen in begonnen
en het lijkt me weer helemaal te pakken.
Ik houd jullie op de hoogte.
Voor de leesclub lezen we nu trouwens:
'Verbonden' van Octavia Butler.
Abonneren op:
Posts (Atom)