Eenzaamheid is niet afhankelijk van het aantal mensen om je heen, maar van verbondenheid
Een man. Een hond. Drie kippen. Drie kinderen. Drie kleinkinderen. Leuke buren, vrienden, vriendinnen. Eenzaam? Je zou bijna zeggen: wat is dat?! Als ik me bij de feiten houd, zou er op geen enkel punt in mijn leven reden zijn geweest me eenzaam te voelen. Bovendien is mijn eigenheimer-gehalte enorm hoog en dat beschermt lekker. Maar daar heb ik dan ook jaren en jaren aan gebouwd.
Jarenlang hing een spreuk van Seneca op mijn prikbord. ‘Geluk is jezelf genoeg zijn’. De filosoof schreef het rond het jaar 0. Ik werd rustig van die spreuk. Keerde op slag in mezelf terug, als ik daarbuiten een golf van onrust voelde aankomen. Bijna als de kippen die onder hun hok duiken, zodra de hond bij ze komt buurten.
De spreuk hangt er al lang niet meer. Hij is opgeslagen in mijn systeem.
Ik leef ermee en ben dankzij deze basis een blije eigenheimer die zijn eigen gang gaat en wel verbonden is met anderen, maar niet afhankelijk van ze is. Dat voelt prettig.
Maar eigenheimers als ik zijn niet zomaar aan het bouwen geslagen.
Ik weet maar al te goed wat eenzaamheid is. Hoe het is om je niet ten diepste verbonden te voelen met anderen. Terwijl je daar wel naar hunkert. Mijn gevoel van eenzaamheid was het meest overweldigend toen ik jong was. Veel jonger dan nu. In de tijd dat ik het loeidruk had met drie kleine kinderen, een huishouden, baan, depressieve vader en demente moeder in een verpleeghuis. Juist toen voelde ik me verschrikkelijk eenzaam. Eenzaamheid is niet afhankelijk van het aantal mensen om je heen. Eenzaamheid is afhankelijk van verbondenheid. Het helpt enorm als je kunt uitspreken wat je voelt. En als een ander je hoort.
Ik zal nooit vergeten wat een vriendin me ooit vertelde. Nadat haar moeder was overleden, reed ze naar het strand. Het regende en het stormde. Ze liep langs de vloedlijn en schreeuwde tegen de zee. Heel hard. Heel lang. Regenwater en tranen liepen over haar wangen. Ze zei: ‘Ik voelde me op slag zo in de steek gelaten door haar dood. Zo eenzaam. Dat schreeuwen hielp enorm. Maar het helpt me nog meer als ik het aan mensen vertel die naar me willen luisteren. Dan krijg ik die verbondenheid een beetje terug en wordt mijn gevoel van eenzaamheid heel langzaam minder.’
Ik ben vanuit eenzaamheid gegroeid naar eigenheimer. En een eigenheimer als ik kan heel goed luisteren. Zodat een ander zich gehoord voelt. Hoe gaaf is dat? Hoog tijd om me op te geven als Belbuddy.
En jij? Bellen? Gebeld worden? Het kan allemaal. Verbinden helpt echt.
Ook vrijwilliger worden van de Luisterlijn?
Meld je aan via De Luisterlijn vrijwilliger
