Sparen voor je uitzet
Felix Vallotton
'Woman searching through a cupboard'
1901
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een echte ouderwetse degelijke linnenkast,
met stapeltjes keurige lakens en ander goed.
Als ik het goed zie met rode lintjes eromheen.
Het heeft iets intiems om zo in iemands kast te mogen kijken.
Ik heb de fantasie dat dit een netjes bij elkaar gespaarde uitzet is.
Best wel jammer eigenlijk dat dat niet meer gangbaar is tegenwoordig.
De zorg en de aandacht die er vroeger was voor dit soort linnengoed
was toch eigenlijk wel heel mooi. En ook duurzaam natuurlijk.
En zo'n kast die al die ruimte heeft is ook een rijkdom.
Ook fijn om Sinterklaas cadeautjes in te verstoppen...
Mooiste column ooit
Job, de zoon van Nijmeegse columniste Annemarie Haverkamp,
is zondagmiddag op 17-jarige leeftijd overleden.
De gehandicapte jongen,
‘het liefste, zachtaardigste wezen in het universum’,
overleed aan een longontsteking.
Mooiste column ooit
Aardappelpuree
Gisteren werd ik gebeld door een vriendin uit onze academietijd.
Ze had hier op mijn blog gelezen over mijn maagklachten en
was geschrokken over het advies dat ik van de huisarts had gekregen
om 's morgens een eetlepel appelazijn in water op nuchtere maag te nemen.
Dat leek haar helemaal niet verstandig. Eerder gevaarlijk eigenlijk.
En ze heeft recht van spreken want ze is al jaren een maagpatiente.
Ik vertelde dat ik daar na een paar dagen mee was gestopt omdat
ik het gevoel had ik door dat zuur pijn kreeg bij het plassen.
Maar ondertussen kreeg ik steeds meer last van mijn maag.
Terwijl ik ook al meer een maand lang maagbeschermers neem.
Dus was ik gisteren maar weer eens naar de huisarts gegaan.
Een lieve naober heeft me gereden, Wim moest werken.
Ondanks de omeprazol houd ik pijn in mijn maag,
misselijkheid, veel boeren en een algemeen naar gevoel.
Nu vond de huisarts dat ik bloed moest laten prikken
om te zien of ik mogelijk een maagzweer heb.
Het houdt ook niet op allemaal.
Ze zei erbij: Ik hoop dat het vandaag nog kan,
want volgende week ben ik met vakantie.
Het maken van een afspraak voor bloedprikken
kon alleen maar digitaal (hier wilde ik een lelijk woord zeggen)
en toen ik weer thuis was en achter mijn pc ging zitten
bleek dat ik pas morgen terecht zou kunnen.
Nu moest ik vanmorgen ook al naar de oedeemtherapeute,
misschien kon ik dat dan eens makkelijk combineren?
Nee, dat kon niet, er was 's middags pas plek.
Dus ga ik straks voor de tweede keer met
de rolstoel naar het ziekenhuis.
De oedeem therapeute vond het trouwens
heel verstandig dat ik was gekomen.
Waarschijnlijk door alle ziektetoestanden:
breuk en operatie aan mijn voeten, narcose, corona,
oorontsteking, antibiotica en maagbeschermers,
hebben de lymfeklieren het zwaarder te verduren en
raken de lymfevaten bij het litteken van mijn borst verstopt
en moet ze die weer los masseren (lees knijpen au au au)...
Afijn, dat heb ik nu weer achter de rug.
Nu elke week terugkomen. Een keer of 4, 5 dacht ze.
Wim moest werken, weer een van onze andere naobers
was zo lief om me, weer met rolstoel en al, te rijden.
Gisteren was ik trouwens ook voor het eerst naar
het therapeutisch zwemmen geweest.
Heerlijk was dat in dat warme water,
al zei de fysio dat ik al weer teveel en te snel wilde.
Ik weet niet of het door al dat water kwam, maar
ineens kreeg ik het te kwaad en moest een potje huilen.
Het douchen en aankleden nadien was eigenlijk ook
te veel en te zwaar, zo in de rolstoel is alles onhandig.
Maar Wim was mee en die zorgde dat ik weer thuis kwam.
Daar voelde ik me trillerig en daarom hebben we
maar eens mijn suiker gemeten: 4.4
Dat was wel wat laag, dus een boterham en banaan.
Toen ging het wel weer.
En toen belde die vriendin.
En ze had een tip:
Aardappelpuree.
Als haar maag weer opspeelt is dat het enige dat helpt.
Gewoon aardappelpuree, daar had ik nooit zelf aan gedacht.
Aardappelpuree legt een beschermlaagje in je maag.
En geen alcohol of koffie, alleen kamillethee,
de hele dag door kleine beetjes eten.
Ook 's avonds voor het slapen gaan nog een beschuitje of zo.
Geen lege maag houden, dat is gewoon niet fijn.
Kijk, daar heb ik wat aan.
Allemaal goede tips.
Dus gisterenavond gelijk aardappelpuree gemaakt.
Helaas was ik vanmorgen weer flink beroerd.
Dus, ik vrees dat ik die Helicobacter Pylori bacterie heb.
Eerst vanmiddag bloedprikken en dan hoop ik dat ik vrijdag
de uitslag heb, nog voor de vakantie van de huisarts.
Dus eerst maar weer afwachten.
En aardappelpuree maken.
Bedankt voor de tip Margriet!
Even terug in de tijd...
Deze foto kwam ik tegen op Facebook.
De Top40 van november 1971
Ik was toen 12 en had een klein radiootje
op mijn zolderkamertje waar ik de hele dag naar luisterde.
Bijna allemaal lieve mooie liedjes:
Ik heb ze nog eens teruggeluisterd.
Mijn favorieten:
Mamy Blue - Pop Tops
Only lies - Greenfeeld &Cook
Non non rien n'a change - Les Poppys
Superstar - Carpenters
Storm and Thunder - Earth & Fire
Kom van dat dak af - Peter en zijn Rockets
Maar ik zong ook lekker mee met
'Pappie loop toch niet zo snel' en 'Manuela'
Leuk, zo'n kijkje terug in de tijd!
Was ik weer even 12 jaar.
Zutphen in de schemering
Foto van heel mooi stukje Zutphen
in de herfst in de schemering.
De prachtige foto is gemaakt door Petra van Vliet.
Ook een mooie kleur!
Wat een mooie kleur jaren-50/60 bussen en blikken.
Ik heb ze in het rood, die zijn ook leuk, maar
die turquoise had ik ook wel graag willen hebben.
Had ook mooi gestaan bij de ophanghark!
Met een potje verf en wat afplaktape!
Soms kun je met een potje verf
en wat afplak tape zoveel effect bereiken!
Zeker als je het gebruikt om iets
wat je wilt laten uitkomen.
- wilt accentueren -
echt mooier kunt laten uitkomen!
Een paar voorbeelden ter inspiratie!
De was hangt nog buiten
Gordon Wilson
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Prachtig beeld, in verschillende lagen.
Vooraan de bloemen (en dieren?) op het veld,
met in de verte een gehuchtje aan de Schotse kust.
Het is volle maan, de kachels branden.
Het is al donker, maar de was hangt nog buiten.
Die komt zo nog iemand snel afhalen en dan lekker eten.
Ik vind het een sfeervol schilderij en vooral de kleuren zijn prachtig!
Geen haast!
Ik ben aan het lopen!
Dat wil zeggen, steeds een paar pasjes,
soms met het looprek of aan de arm van Wim,
en soms ook al alleen in de gang of de kamer.
Niet leuk is dat ik pijn heb in mijn linkerknie.
Ik hoop op onwennigheid en stijfheid zonder erger...
De fysio heeft me geleerd te proberen echt te lopen,
zonder te waggelen, met mijn hoofd omhoog en
mijn gewicht steeds vooral op mijn hakken.
Het blijft zoeken naar balans en evenwicht.
Bij iets wat eerder zo normaal en vanzelfsprekend ging.
Rechtuit lopen, niet draaien en zonder haast!
Ook niet als de telefoon gaat of op weg naar de wc.
Geen haast!
Zucht!
Het is dat we er geen ruimte voor hebben...
Er zijn weinig spullen waar ik
bijna geen weerstand tegen kan bieden,
waar ik eigenlijk geen genoeg van kan krijgen.
Zoals pastelkleurige kannen, maar ook manden.
In alle soorten en maten, ik vind ze bijna altijd leuk.
Echte heerlijke hebbedingen zijn het voor mij.
En ik verzin ook heel gemakkelijk iets wat ik erin kan doen:
dekentjes, wol, lapjes, was, beddengoed, tijdschriften, verkleedkleren,
planten, speelgoed, boeken, onderhanden breiwerkjes enzovoort.
Het is dat we er geen ruimte voor hebben,
maar anders vroeg ik er weer een aan Sinterklaas.
Wie kan raden wat dit is?
Laatst kregen wij bezoek,
en ik kreeg - heel lief - dit pakje cadeau.
Het voelde zwaar en er werd ook bij gezegd
dat ik absoluut niet zou kunnen raden wat het was.
Nou, zelfs toen ik het open had gemaakt wist ik nog niet wat het was.
Een klomp aarde waar, zo werd me gezegd, cyclaampjes uit gaan groeien.
En zo ligt er voor ons raam een klomp te wachten op betere tijden...
Heeft iemand van jullie lieve lezers hier al eens van gehoord?
Of zelfs meegemaakt dat hier iets moois uit groeide?
Ik ben benieuwd.
Word vervolgd.
Al zo lang vriendinnen!
Pas namen twee dierbare vriendinnen, Guusje en Astrid,
me met de rolstoel mee naar een restaurant aan de IJssel
om de 70e verjaardag van Guusje te vieren.
Daar werd deze foto gemaakt.
En al zijn we al bijna 30 jaar vriendinnen,
en hebben we al superveel samen meegemaakt,
we hebben bijna helemaal geen foto's
waar we met zijn drietjes opstaan.
Behalve dan deze, gemaakt toen we samen
met zijn drietjes een kleurentype test deden.
Een gezellige middag bijna 20 jaar geleden.
Astrid is winter, Guus herfst en ik zomer.
Wel zijn er een paar foto's met twee van ons:
Astrid en Guusje Astrid en ik
Guus en ik op een feestje in haar tuin,
waar we incidenteel een sigaretje rookten
en met een wijntje de slappe lach kregen.
Wat lang geleden!
Moed, hoop en vertrouwen
Ik schreef laatst al over het gesprek met mijn psychologe.
Dat ging over dat alles zo moeizaam ging.
Over de gebroken voeten, alle pijn in mijn lijf,
de corona, de oorpijn, de vermoeidheid, de angst,
de pijn in mijn maag, het verdwijnen van mijn energie.
de slapeloosheid, de zorgen en mijzelf een beetje kwijt zijn.
'Wat heb je nodig?' vroeg ze.
Ik antwoordde in tranen:
Moed en hoop en vertrouwen.
Ze raadde me aan om een mooie kleur te kiezen
om me in gedachten mee te omhullen.
Een kleur die ik mooi vind en die me rust en vertrouwen geeft.
Ik wist het gelijk: ik koos een soort zeegroen / blauw.
Ik heb pas een vest gebreid in zo'n mooie kleur zeegroen.
Laat ik nu deze mooie foto tegenkomen op Facebook
van de Japanse fotograaf Hisao Kanno
Ik kijk er steeds naar en ik word er blij van.
En er gebeurde nog meer rustgevends:
Ik hield maar van die hele nare pijn in mijn oor.
Maar weer eens naar de huisarts:
De oorontsteking is gelukkig over.
Maar de Corona is een geniepig virus,
dat zich kan nestelen op een zwakke plek
en daar de zenuwuiteinden nog een tijd pijnigen.
Ze had er pas een bijscholing over gehad.
Je hebt mensen die hun reuk en smaak verliezen
anderen houden benauwdheid of concentratieproblemen.
Ook vermoeidheid kan lang blijven hangen.
En bij mij zit het op de oorzenuw.
Ik heb pijnstillers en ontstekingsremmers
gekregen en we hopen dat het uitdooft.
Een plausibele verklaring die me gerust stelt.
Voor mijn maag heb ik een maagbeschermer.
Daar ben ik nog wel even mee zoet.
Het wordt wel iets beter, maar is nog aanwezig.
Ik heb nooit last van mijn maag gehad,
maar nu heb ik steeds een gammel gevoel,
ben ik beetje misselijk, moet boeren en
weet soms niet of ik moet eten of juist niet.
Nu neem ik ook een eetlepel appelazijn
in een glas lauw water op nuchtere maag
en dat lijkt ook iets te helpen.
Ik ben verder aan het lopen.
Met de voeten gaat het goed.
Ik heb alleen pijn in mijn linkerknie.
Alleen bij belasting, anders niet.
Niemand heeft naar die knie gekeken.
Misschien is het nog een gevolg van de val.
Ook weer iets om uit te zoeken.
Maar het goede nieuws is dat de voeten het aardig houden.
Ik heb op de hometrainer nu een half uur achter elkaar gefietst.
Dat geeft de burger moed. En hoop en vertrouwen.
En vanmorgen werd ik wakker met zin.
Zin in iets te gaan breien,
om iets moois te gaan maken,
om een leuke koffieafspraak te maken.
Zin om te lezen, naar de kapper te gaan,
en nog veel meer dingen.
En toen kreeg ik ook nog een tip voor
een mooi lied van bloglezeres Laura.
Dankjewel.
Klik maar even op deze link:
Een hele mooie dag gewenst allemaal!
Daar brandt nog licht
Sophie Treependahl
'Night window - Monticello Avenue'
2019
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Bij dit schilderij moet ik denken aan dat lied van Guus Meeuwis
over Brabant waar het gezellig is want 'daar brandt nog licht'.
In de donkerte kun je net onderscheiden dat
de huizen aan de overkant van die leuke veranda's hebben.
Het komt goed!
In het gesprek met de psychologe van het ziekenhuis,
werd me vandaag pijnlijk duidelijk dat ik eigenlijk
nog helemaal niet DURF te denken dat
het weer helemaal goed komt met mij.
Dat ik ooit weer zomaar kan lopen,
laat staan op mijn tenen staan of huppelen.
Wat ik ervaar als ik even stil zit en probeer
te voelen hoe het met me gaat is zwaarte.
Iets met de laatste loodjes,
en tegelijk nog een traject te gaan.
Ik hang in de rolstoel, ik lig op de bank.
Het me sterk en stevig oprichten en
me lichter voelen is heel ver weggezakt.
Ik zit nu 15 minuten op de hometrainer.
Maar dat voelt vooral ook erg zwaar.
Wat ik nodig heb is moed, hoop en vertrouwen.
En waar ik dat dan toch vandaan moet halen??
Toch kreeg ik de opdracht van de psychologe,
om me in gedachten met een mooie kleur te omhullen,
en me vast te houden aan wat de chirurg riep bij het weggaan
toen we in het ziekenhuis waren omdat ik zo vreselijk veel pijn had:
'Het komt goed!'
Abonneren op:
Posts (Atom)