Het weekend heb ik in een paar telefoongesprekken met vriendinnen gemerkt hoe weinig positiefs ik te melden had. Zoveel voelt zwaar tegenwoordig. In mijzelf, in onze familie, in onze vriendenkring en natuurlijk ook in ons land en in de wereld. Ik denk dat veel mensen dat tegenwoordig hebben. Er hangt een sluier van onzekerheid en moeizaam afwachten over ons dagelijks leven.
Nu het kabinet is gevallen (en terecht), merk ik dat ik me boos en druk maak om al die mensen die al zoveel geleden hebben onder die toeslagenaffaire, die nu hun beloofde 30.000 gelijk weer mogen inleveren bij de belastingdienst en dat niemand dat blijkbaar tegen kan houden.
Ik maak me druk om die verschillende varianten van het corona virus die we ook niet tegen lijken te kunnen houden. Ik maak me zorgen over het uitsterven van diersoorten en natuur door de opwarming van de aarde, die we maar niet tegen kunnen houden, over de stikstof uitstoot die we niet kunnen verminderen, over snelwegen die tegen alle redelijkheid in verbreed lijken te gaan worden ten koste van mooie natuur, om de vluchtelingen in Griekenland, de Brexit, de toestand in de Verenigde Staten, om het over alle natuurrampen nog maar niet te hebben.
En toch is er dit weekend in mij ook iets een klein pietsje gedraaid.
Misschien ook door dat kleine beetje sneeuw dat toch een net ander perspectief gaf. Alles ziet er dan toch schoner, nieuwer en frisser uit... Ook heb ik een heleboel boodschappen in huis gehaald om een beetje voorbereid te zijn, mochten we ziek worden, ik heb mijn rust genomen, mijn administratie bijgewerkt en de was. Ik heb lekker en gezond gekookt, een truitje gebreid voor de kleinste kleinzoon en Wim heeft ons hele keet gestofzuigd en gedweild met van dat verzorgende was in het water, om de vloer mooi te houden. Daarvoor moest alles van de plaats en dat is ook wel eens fijn...
Vanochtend stond ik op met het voornemen om lid te gaan worden van een politieke partij.
Ik ben al jaren stembureaulid, voor de gezelligheid, maar zeker ook om de democratie te ondersteunen. Dat geeft me een goed gevoel. Daarnaast zijn Wim en ik allebei lid van een vakbond, we geven geld aan allerlei goede doelen, kopen zoveel mogelijk biologisch geteeld voedsel, eten zeker niet elke dag vlees, doen lang met onze spullen en maken en vermaken van alles, wonen in een goed geisoleerd klein huisje, hebben zonnepanelen ter grootte van ons eigen verbruik en hebben afgezien van ons kleine oude autootje (waar we deze dagen maar al te vaak dolblij mee zijn) een niet al te grote footprint.
Maar ik denk toch dat ik meer wil doen. Om te beginnen dus lid worden van een politieke partij. Ik heb behoefte aan een gevoel van solidariteit.
Maar nu komt de vraag: Van welke partij dan?
Ik heb voor mijn gevoel de keuze uit Groen Links, de Partij voor de Dieren of de PvdA.
Ik stem al bijna altijd PvdA, vooral omdat ik daar zoveel fijne, kundige vrouwen heb gezien waar ik vertrouwen in had. Nu bijvoorbeeld zou ik haast niet kunnen kiezen tussen Ploumen of Arib.
Maar er is ook veel te zeggen voor Groen Links en de sympathieke partij voor de dieren.
Ik ga er over denken.
Maar ik wil wel - vooral ook voor mijzelf - een positieve actie uitvoeren, ook om mijzelf een beetje op te peppen. We moeten, hoe dan ook, door. Ook in deze tijd die soms zo uitzichtloos lijkt. En als ik het dan niet voor mijzelf doen, dan denk ik aan die lieve kleinkindjes die nog een heel leven voor de boeg hebben...
PS Na een nachtje erover te hebben geslapen, ben ik lid geworden van de Partij voor de Dieren.
