Lieve jurkjes uit de jaren 60,
daar kan ik zo blij van worden!
Goed nieuws en slecht nieuws
Tja, er is een boel gebeurd!
Eerst qua voeten, het goede nieuws:
Gisteren voor controle naar het ziekenhuis. Ik zou gips krijgen om mijn geopereerde (linker) voet. Daar zag ik enorm tegenop. En ik zag het belang ook niet zo, want ik mocht deze voet toch niet belasten, dus waarom hem plagen en insnoeren.
Dus mijn eerste vraag toen ik binnenkwam was: Waarom gips:
1 Om de voet haaks te houden.
2 Om geen drukplekken te krijgen, want gips wordt helemaal op je voet aangepast.
Maar mijn idee was dat ik dat met mijn spalk ook zou kunnen bereiken. Plus: Als ik rechts weer zou mogen belasten, dan zou ik mijn linkervoet omlaag moeten laten hangen en die zou dan vollopen met bloed, wat heel pijnlijk kan worden als er strak gips om zit. Dat zou mij beperken in het voorzichtig weer gebruiken / belasten van mijn rechtervoet.
Overleg met de dokters: Eerst een foto laten maken van mijn rechtervoet. Op naar Radiologie.
Terug naar de dokter: Op de rechtervoet is de breuk nog zichtbaar, maar die 'staat' goed. En daar zou ik - over een week - zonder de air-walker, maar met een stevige, hoge (bergschoen) voorzichtig op mogen gaan staan. En dan met een looprekje voorzichtig huppen in huis.
En hun idee: Links mag ik nog een week of zeven niet belasten. Maar na die eerste week mag mijn air-walker van mijn rechter- naar mijn linkerbeen. Die houdt mijn voet haaks en drukplekken voorkom ik als mijn voet toch nog dikker wordt doordat ik die air-walker even op zo'n plek wat losser kan zetten.
Goed voor mijn gemoedsrust en bijkomend voordeel is dat die af en toe af mag als ik rustig op bed lig, zodat ik voorzichtig mijn voet wat kan bewegen en mijn huid zich wat kan herstellen. Ik merk nu dat mijn huid droog is en schilfert en dat mijn eelt - na vijf weken er er niet op staan - loslaat. Dat ziet er niet fraai uit en wil ik graag goed kunnen verzorgen.
Kortom, heel goed nieuws! Ik ging spreekwoordelijk, maar niet in het echt: huppelend naar huis.
Thuisgekomen wilde ik de tweede portie van mijn rondbrief versturen. Maar dat ging helemaal mis.
Vanuit mijn ene account lukt het helemaal niet, wat stom is, want de vorige dag was dat probleemloos gegaan. En vanaf een ander account worden alle kpn- en planet- e mail adressen geblokkeerd. Dus, ik heb heel wat foutmeldingen gekregen. En vandaag was het nog precies hetzelfde. (ik hoop altijd dat bij computerproblemen er 's nachts 'iets' gebeurt waardoor alles het weer normaal doet... Maar helaas! geen geluk dit keer.)
Dus, als je je afvraagt waar de rondbrief blijft? helaas, met een kpn of planet e mailadres lukt het niet om hem te versturen. Je kunt hem wel hier lezen.
Misschien is dit ook een goed moment om me af te vragen of ik me niet moet wagen aan een fancy 'nieuwsbrieven verstuur situatie'. Maar ik ben er wat huiverig voor. De verzendlijst bevond zich nu alleen op mijn pc. Lekker veilig. Geen gevaar voor spam of iets dergelijks.
Maar misschien is het ook een idee om me af te vragen of ik nog wel door moet gaan met het maken van deze rondbrief ? Misschien moet ik weer eens iets anders gaan proberen of verzinnen. Ik heb er 48 gemaakt. Is het gevaar voor herhaling niet aanwezig? Misschien iets moderners?
Ik weet het niet. Ik wil me er nu niet te druk om maken. Misschien lost het zich nog wel op.
Mocht iemand van jullie verstand hebben van de mailblokkade die ik nu ondervind, dan houd ik me graag aanbevolen voor advies en tips.
En dan ga ik nu maar weer verder met mijn boeken & tijdschriften en de tv-programma's en series die ik volg. Ik ben er maar druk mee!
De najaarsrondbrief van Binnenkant!
Tja, hierboven staan een stelletje heel verschillende foto's.
Ik kan me voorstellen dat je vraagt: Wat hebben die nu gemeen?
Wel, ze komen allemaal voor in de rondbrief van Binnenkant.
Iedereen die op de verzendlijst staat krijgt hem in de mail.
En natuurlijk is hij ook hier te lezen:
klik op:
Van harte welkom!
PS Ik heb er niet zoveel tijd
aan kunnen besteden dan anders.
Maar het is wat het is.
Ben al blij dat dit ging...
Een dansje maken
Henri Matisse
'Interieur met phonograaf'
1934
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Een huis met vrolijk gekleurde kamers.
Met een doorkijkje naar een kamer erachter,
met - volgens mij - uitzicht op een berghelling
aan de overkant van een baai of een haven.
Gezellig ingericht met Marokkaanse invloeden.
Het gordijn dat weggehangen kan worden,
de motieven op de muur en de stoffen.
Op de tafel het dienblad met fruit en bloemen.
En rechts op een klein kastje tegen de muur
inderdaad een ouderwetse platenspeler.
Straks gaan de bewoners wat muziek draaien
een wijntje erbij denk ik, en misschien
ook nog een dansje maken.
Lekker dan!
Deze uitspraak zag ik op Facebook.
Die past precies bij mijn situatie.
Er moet van alles gebeuren.
Maar zelf kan ik bijna niets.
Dat betekent dus dat ik moet delegeren
of vragen of anderen mij willen helpen.
Het is echt frustrerend:
Ik vind het zo fijn om zelf actief te zijn.
Zelf dingen op mijn eigen manier te doen.
En nu moet ik dus vaak wachten.
Wachten en geduld betrachten.
En verdragen dat dingen anders gaan
dan hoe ik het zelf zou doen.
En ook verdragen dat mijn stemming wisselt.
Dat merkte ik gisteren, toen ik somber werd.
Zo herken ik mijzelf niet.
Angstig oké, maar somber?
Toen las ik dat dat bij Oxycodon kan horen.
Lekker dan!
Een dutje doen....
Volgende week wordt het herfst.
Ik wil graag ondanks alle ongemak, proberen een najaarsrondbief te maken.
Dit plaatje krijgt er ook een plekje in: De slapende poes die lekker warm boven de verwarming en in het zonnetje een dutje doet.
Een goed voorbeeld, want zo probeer ik dat ook te doen.
Niet op zo'n klein plankje, maar in mijn ziekhuisbed, met de beentjes omhoog.
Genieten van een kopje koffie en zo
Het gaat een stukje beter met me.
Minder pijn, minder zorg, minder piekeren.
Een paar uur slaap elke nacht doet een mens goed.
En met Wim gaat het nu ook weer wat beter.
Hij was erg somber en moe en gewoon overvraagd.
Daarmee soms geirriteerd en verstrooid.
Het is nog niet zo dat we al de slingers ophangen,
maar het is weer genieten van een kopje koffie,
een bezoekje, een gesprek een lekkere maaltijd.
PS Deze foto's stonden in tijdschrift Genoeg.
Zelf een slinger maken van oude restmaterialen
zoals van pagina's van een oud boek.
Daarvan dan vormpjes knippen
van een hartje, een tulpje of een zonnetje.
Daarna kleuren met verf of krijt of kleurpotloden
en met de naaimachine aan elkaar zetten...
'Het komt goed!'
Gisteren zijn we nog naar het ziekenhuis terug geweest.
Ik had echt heel veel pijn. Ik kon er niet meer tegen.
De chirurg die me geopereerd heeft had dienst.
Dat was natuurlijk wel geluk hebben.
Hij heeft de wonden bekeken,
die zagen er gelukkig goed uit
al is het een uitgebreidere operatie
gebleken dan ik van tevoren had verwacht.
Twee incisies naast elkaar over de hele wreef.
Er is gruis uitgespoeld. Dat klonk al niet erg fijn.
En er zijn in de lengte van de middenvoetbeentjes
en ook nog overdwars schroeven geplaatst.
Omdat de dokter toch aardig in die voet in de weer was geweest,
kon het best zijn dat ik nu zoveel meer pijn had.
Ik heb er een derde soort pijnstilling bijgekregen.
Er is nu een heel schema door de dag heen.
En, gelukkig is de pijn nu dragelijk.
De arts riep bij het weggaan:
'Het komt goed!'
Volgende week maandag krijg ik gips.
Dat moet ik acht weken onbelast volhouden.
En dan hoop ik weer te kunnen leren lopen.
Om de moed er een beetje in te houden,
heb ik fijne plaatjes uitgezocht
met mooie en stoere dingen
waar ik blij van word.
Het zal afgelopen zijn met de klompjes en de laarsjes,
dus ik zoek nu leuke sneakers en de gympen,
Als het maar niet tuttig is...
Een teken van kracht?
Deze tekst kopieerde ik net uit een Libelle.
Ik kijk daar nu zo dubbel tegenaan.
Ik vind het heel erg moeilijk om zo
van hulp afhankelijk te zijn.
En een teken van kracht,
zo voelt het absoluut niet.
Mijn dochter vertelde me net aan de telefoon
dat deze periode me mooi kan helpen om
'mijn palet aan emoties' te verruimen.
De pijn in mijn voet verergert.
Mijn emoties die er nu bijkomen zijn:
Ontreddering, hopeloosheid, moedeloosheid.
Even aanzien, kijken of ik koorts krijg.
Ik ben bang voor een ontsteking...
Zo balen!
Een huildagje
The day after!
Nu nog net even een beetje energie om hier te melden dat ik een huildagje heb.
De operatie gisteren is geslaagd.
Maar ik ben wel weer een eind terug gezet.
De narcose moet nog uit mijn lijf.
Pijn, leven van pijnstillers naar pijnstillers.
Alleen maar met mijn been hoog zitten of liggen.
Heel moe en krachteloos.
En het idee dat ik nog acht weken zo Ãnactief moet blijven....
Kortom, een beetje zeuren.
Echt een huildagje.
Morgen beter hoop ik.
PS Net een heerlijke pannenkoek gekregen van Wim, met spek, kaas en appelstroop!
Dat helpt toch een beetje!
Nu nog een goede nacht...
Een logeerkamer waar je je welkom weet!
Lea Colie Wight
'Guest room'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Leuk deze logeerkamer.
Ik zie dat er aan van alles gedacht is:
Het is er lekker schoon,
het ruikt er vast fris en fruitig,
en de vloer is glanzend gepoetst.
Een mooi opgemaakt bed natuurlijk
(met een extra dekbed aan het voeteneind
teruggeslagen voor als het koud is),
een kast om je spulletjes in te doen,
een fijne uitklaptafel voor het raam,
met een vaas erop voor een bloemetje,
- waarschijnlijk worden die nu in de tuin geplukt,
en op een stoel een stapeltje verse handdoeken.
Echt een logeerkamer waar je je welkom in weet!
Leuk om zelf te maken!
Dat is een leuk klusje: Een letterbak of zo iets
beplakken met uitgeknipte kaarten of plaatjes!
Of met zelf gestempelde, getekende of geverfde plaatjes.
En dan ergens ophangen en van genieten.
Daar word je toch helemaal blij van!
Diep adem halen...
Tja, zo voelt het af en toe wel eens in deze tijd.
Mijn stemming kan best wisselen op een dag.
Veel hangt af van hoe ik slaap.
En wat ik van mijzelf 'mag' of 'moet' !
Ik wil een aantal dingen heel graag volbrengen:
Elke dag een paar fijne gesprekken voeren,
bloggen en iets aan mijn rondbrief doen.
Dat lukt niet altijd, en dat frustreert wel eens.
Er zijn dagen dat Wim niet hoeft te werken,
dat geeft mij echt wel een stuk meer ontspanning.
Dan hoef ik niemand te vragen om 'op mij te passen'.
Gisteren kwam er een vriendin, ze was er om 11 uur.
Ze heeft Wim uit wandelen gestuurd. Heerlijk voor hem.
Vanmorgen hebben we samen even aan de IJssel gezeten.
Daarna had Wim een koffieafspraak met een vriend.
En hij heeft zijn zangpartijen voor zijn koor geoefend.
Langzaam komt hij dan weer even bij zichzelf.
Dat is belangrijk, want deze periode van alsmaar
voor mij klaar staan zal nog wel even duren.
Aanstaande vrijdag word ik geopereerd,
dat zal wel weer een terugslag geven.
Algehele narcose, pijn misschien
en voorlopig niet belasten.
Dat zal opnieuw weer wennen zijn.
Ook als alles in een keer goed gaat,
wat ik nog niet helemaal durf te geloven.
Dus fijn dat Wim nu even kan bijtanken.
Op de dagen dat ik niet zoveel hoef van mezelf,
kan ik me overgeven aan een fijn boek of film.
Dat is eigenlijk fijner voor iedereen.
Maar ja, dat lukt ook niet altijd.
Ik wil ook wel eens dingen.
Dingen die soms te hoog gegrepen zijn.
Dingen die me blij maken ondanks de moeite.
Of die me achteraf toch tegenvallen.
En dan wisselt de stemming wel weer,
en kom ik mezelf tegen, vaak niet op de leukste manier.
Maar al met al ben ik al bijna vier weken onderweg
met hulpbehoevend zijn, en ik raak steeds meer gewend!
Al moet ik soms wel even heel diep ademhalen en zuchten....
Over Tomado rekjes en 'soul' broeken...
Als tiener had ik ook zo'n 'Tomado' rekje,
met een klein burootje er in.
Volgens mij tomaatrood.
Ik maakte daar wat huiswerk aan.
En ik had een transistorradiootje in staan
om elke zaterdag naar de top 40 te luisteren.
Ik zag er alleen niet zo uit als
deze jonge vrouw met haar parels.
Ik droeg 'soul' broeken en minirokjes
met lange witte kniekousen eronder...
Geen wit meer...
Ik kreeg een nieuwsbrief van Flexa, waar ene Wimke liet zien hoe ze haar nieuwe kleuren koos voor haar woonkamer. Alle wanden waren wit, maar Wimke vond dat de woonkamer wel iets meer sfeer kon gebruiken.
Wimke vertelt:
Ik wist dat ik wilde gaan voor een lichte beige zandkleur die niet te geel moest zijn. Eerst haalde ik verschillende Flexa Kleurtesters en verfde een kleurvlak op een groot vel wit papier. Hiermee kon ik een klein moodboard maken. Ik combineerde het vel papier met de gordijnen, legde het kleurvlak op de bank of op de grond om te kijken hoe de kleur met de houten vloer past. Hierdoor vielen al verschillende kleuren af.
De definitieve keuze maakte ik door de Flexa Kleurtester rechtstreeks op de muur te testen, dus niet op een vel papier. Op een vel papier kan de kleur weer anders uitkomen, dit wordt bepaald door papierdikte, -soort, en structuur. Wanneer je direct op de muur verft, weet je meteen hoe de kleur uitpakt.
Ik verfde kleurvlakken op verschillende plekken:
- vlakbij het raam, dan kun je meteen kijken of de gordijnen passen;- in het midden van de kamer waar het minste zonlicht komt;
- de andere kant van de kamer bij het raam;
- dichtbij de vloer.
Op deze manier wist ik precies hoe de kleuren eruit kwamen te zien.
Tip, bekijk de kleurvlakken ook bij volle zon, regen, in de ochtend, middag en avond.
Onze huiskamer is een u-vorm. Ik besloot om de lange wand een neutrale kleur te geven: Gentle Stone uit de Pure collectie, de hoek van de gang naar de woonkamer kreeg een warmroze pasteltint: Pink Nudity uit de Flexa Creations Collectie. Hierdoor is de complete huiskamer voorzien van kleur. Door de lange wand een neutrale kleur te geven blijft de basis rustig. De kleur Pink Nudity geeft de kamer een warm accent en past goed bij de rest van ons interieur.
Werk met een kleurenpalet volgens de 80/20 regel. Dit betekend dat je 80% van je interieur een neutrale kleur heeft en 20% kleur. In mijn geval is 80% beige (muurkleur Gentle Stone van Pure by Flexa ColorLab, meubels en vloer) en 20% kleur, zacht roze (muur kleur Pink Nudity, gordijnen en accessoires met warme ondertonen). Op deze manier bewaar je rust.
Ik vind het heel mooi geworden, zacht en vriendelijk. Al is het door de manier van fotograferen soms lastig om te geloven dat ik dezelfde kleur zie op een wand, die er steeds anders uitziet door de andere lichtval en door een meubel dat met de eigen kleur ook die kleur op de wand mee kleurt.
Geen zin....
Geen zin hebben.
Dat ken ik normaal gesproken niet zo in mijn leven.
Ik draai het meestal zo dat ik eigenlijk overal
wel zin in heb, plezier in heb of gewoon 'leuk maak'.
Maar, nu ik al drie weken in bed lig of in de rolstoel zit,
moet ik dingen die ik helemaal niet wil moeten.
Ik moet van alles verdragen of uitzitten:
Verdragen dat ik moet wachten als ik iets nodig heb,
omdat ik er zelf niet bij kan of het zelf niet kan,
of dat anderen iets niet kunnen vinden.
Verdragen dat mensen mijn po moeten legen,
me in mijn blote billen op de postoel zien schuiven
en mijn poes en mijn billen moet laten wassen.
Dat is echt niet fijn en ondanks dat ik
er niets aan kan doen blijft het toch genant.
Verdragen dat ik soms een paar uur alleen ben
als Wim moet werken of ergens naar toe moet.
Dan ben ik toch onzeker en soms een beetje angstig.
Soms ben ik vergeten de vaste telefoon bij me te vragen
en dan gaat hij en kan ik er niet bij en kan hem niet opnemen.
Of ik ben vergeten om te vragen of Wim het licht aan doet
en kom ik langzaam in het donker te zitten.
Verdragen dat ik niet slaap, moe ben of hoofdpijn heb.
Verdragen dat mijn voeten allebei pijn doen,
mijn lijf stijf wordt en conditie achteruit kachelt.
Verdragen dat ik oefeningen moet doen,
die ik zwaar vind en die me tegenstaan.
Verdragen dat er allemaal lieve mensen zijn die helpen,
die best veel dingen voor ons doen, wat heerlijk is, maar
die ik liever zelf zou hebben gedaan of zelf anders zou doen.
Verdragen dat ik lief en blij doe, terwijl het niet zo voelt.
Verdragen dat Wim zich over de kop werkt,
er moe en mager uitziet en zo moeilijk nee kan zeggen.
Ik probeer hem te stimuleren af en toe een uurtje
voor zichzelf te nemen, voor een wandeling,
of voor koffie met koek om weer op te laden.
Verdragen dat ik nog een operatie moet:
vrijdag 10 september om half acht
moet ik me melden in het ziekenhuis.
Gisteren hebben we via beeldbellen
de narcose en de pijnstilling doorgesproken.
Een week lang kan ik me er op voorbereiden,
er tegen op zien en me zorgen maken.
Maar er verandert echt niets aan:
ik moet het toch ondergaan en
proberen er vertrouwen in hebben
dat het allemaal wel goed komt.
Dus, ik probeer elke dag en nacht weer goed
door het komende kwartier of half uur te komen.
Ik ben superblij met alle aandacht,
lieve kaarten, maaltijden, cadeautjes en hulp.
Echt heel fijn, iets om waarlijk dankbaar voor te zijn.
Maar er zijn elke dag momenten dat
ik er echt geen zin meer in heb.
En dan probeer ik eerst maar eens weer een woord.
En dan gaat het eigenlijk ook wel weer.
Blauw gras
Piet Mondriaan
1901
'Boerderij aan de rivier'
Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,
een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.
Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.
En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.
Piet Mondriaan is later in zijn leven
natuurlijk abstract gaan schilderen,
maar maakte eerder dit landschapje.
Het ziet er heel vriendelijk en natuurlijk uit,
met het bootje, het huis met de oranje dakpannen
en met de lakens die op de bleek liggen.
Maar de kleuren zijn niet zo natuurgetrouw:
Blauw gras, blauw blad aan de bomen,
water wat voor een deel groen is
en een zweem roze in de lucht.
Maar ik vind het heel mooi;
misschien juist wel daarom!
Abonneren op:
Posts (Atom)