Scoren met pechpunten!



Om iedereen die gelooft dat hier altijd alles als een trein loopt uit de droom te helpen: Ik scoorde deze dagen een paar pechpunten. Niets ernstigs, maar ook niet echt leuk!

Ten eerste kreeg ik keelpijn en daarna een hele hese droge kriebelhoest, waarbij tijdens hoestbuien de tranen me over de wangen liepen en het zweet me uitbrak. Ik denk door de waaiers die we hier veel hebben aan gehad. Het lijkt nu iets minder te worden, het wordt meer een losse hoest en een neusverkoudheid erbij.

Ten tweede kreeg ik vanmiddag een telefoontje dat van de linnen gordijnstof hier links op de foto niet meer genoeg meters te leveren zijn. Balen, ik had me verheugd om die morgen op te halen en deze dagen te gaan naaien.

Ten derde kreeg ik van iemand van de Kamer van Koophandel te horen dat mijn bedrijf Binnenkant niet op mijn naam staat, maar op dat van mijn man.

Toen ik zei dat dat niet klopte zei deze mevrouw: 'Jawel hoor, meneer van Heeringen is de eigenaar van Binnenkant. Het staat hier. En dan klopt dat.' Zucht!

Na veel doorvragen, meehelpen met zoeken naar een verklaring van de fout: Mevrouw, wij hebben dezelfde geboortedatum, zou uw computer dat verwisseld hebben?', 'Nee hoor we kijken altijd naar het BSN nummer, dus die fouten maken we niet!' en maar weer afwachten tijdens de KVK zoektocht van twee dames in de zogenaamde backoffice???, terwijl er steeds werd gezegd: 'Blijft u even aan de lijn' zat ik domweg zo lang op mijn eigen belminutenkosten in de wacht dat ik heb opgehangen.
Punt. Ik schrok er zelf van.

Toen werd ik terug gebeld. Er was inderdaad een fout gemaakt. Dit hadden ze nog nooit meegemaakt. Daarmee kreeg ik de indruk dat ik toch iets verkeerd had gedaan en uitgebreid excuus werd er niet gemaakt. Wel zouden ze het gaan herstellen. Ik gaf ze nog even de tip om bij dit soort zaken te zeggen dat ze het zouden uitzoeken en dan zelf de cliënt terug te bellen.

Maar verder was ik te verbouwereerd om te vragen hoe ze dit nu goed gingen maken....
En nu vind ik dat zo stom van mezelf!


Met mij is hij mooi jarig!




Over Wim kan dat gezegd worden: 
Met mij is hij mooi jarig!! 

Echt waar, zie maar hieronder:




Dit zijn wij met onze moeders.
En in allebei zie ik iets bekends 
als ik aan onze kleindochter denk.

Hoe bijzonder blijft dat toch!


Een wel heel rustig feestje...


Het is geen ideale wereld, maar.... 
we hebben wel twee feestdagen achter elkaar.


Vandaag zijn Wim en ik 32 jaar getrouwd,
en morgen worden we allebei 60 jaar!!

En?
We vieren het niet groots. 
We zijn moe van de verhuizing
en van de hitte van de laatste week.

Vandaag gaan we samen een taartje eten
en morgen hebben we onze oppas-dag.
We vieren het eenvoudig met onze kinderen
en onze kleindochter Sammie...
die zopas bij de andere opa en oma 
werd gevangen op dit

Fijne dag!


Plant een boom!




If the heat bothers you, plant a tree.
If the water bothers you, plant a tree.
If you like fruits, plant a tree.
If you like birds, plant a tree.
And if you like life, plant many trees!





Het voelt als steeds meer als 'thuis'!



Tja, hoe gaat het met ons in ons nieuwe appartementje? We wonen nu dik twee weken hier en beginnen wat te wennen. 

Afgelopen donderdagochtend vroeg liepen!! Wim en ik naar de markt en nadat we daar linnen gordijnstof hadden uitgezocht, wat boodschapten en gezellig samen hadden ontbeten bij de Hema zeiden we tegen elkaar: 'Kom, we gaan weer naar huis!' 
Dat was geloof ik voor het eerst. Eerder hadden we het over 'het nieuwe huis', en Wim had het laatst over 'thuis' toen hij ons vorige huis bedoelde. 

Met de warmte van de laatste dagen waren we heel blij met onze goede isolatie. De nieuwe bewoner van ons oude huis app-te dat het er 35!! graden was. 
Hier was het met 28 graden en de waaier aan best goed te doen. Zeker als je van buiten kwam, dan was het er 'lekker koel'. Het was goed te doen als je je maar rustig hield. Maar ik ben wel heel blij dat het er voorlopig weer even op zit. 
We hebben nog wat klussen toe doen hier in huis en dat is met deze temperaturen niet heel aanlokkelijk.    

Vooralsnog voelt onze nieuwe stek nog een beetje aan als een vakantiehuisje. We hebben niet veel spullen meer en ontdekken steeds meer fijne en minder fijne dingen aan deze plek, een heel piepklein beetje met het idee dat we straks toch weer naar 'huis' gaan.

Laatst zaten 's avonds we om een uur of elf met een stel buurvrouwen op de galerij aan een glaasje rosé. Gezellig, zoals je ook kan kletsen met een onbekende in de trein. 
Leuk, maar nog niet met idee dat we echt blijven. Dat besef moet dus nog indalen.

Wat daarbij wel helpt is dat er nu ook steeds meer mensen op bezoek komen. Vrienden en bekenden willen wel eens zien hoe we er nu bij zitten. Zelfs Wim zijn ouders halen we volgend weekend op om een kijkje te komen nemen en tegelijk voor onze trouwdag en onze verjaardag. 
Wim en ik worden namelijk dinsdag allebei 60 jaar! 



Mijn vriendinnen van de vrouwentuin 
kwamen hier voor het eerst gezellig eten. 
Ik kreeg deze prachtige bos bloemen.

Heel mooi in teer roze en rood.

Na een dag of vijf kwamen 
meer bloemen open en werd 
het een bos in oranje rood.
Zo leuk! 

Twee bossen voor de prijs van een!
  
Fijne dag allemaal!


Hitterecord weer gebroken!



Geef ze eens ongelijk!!



Floris en Sindala


Rutger Hauer is overleden.
Wat een knappe man was hij toch!
Met zijn blauwe ogen spatte hij 
van het tv- en bioscoopscherm af.

Als Floris van Rozemond
was Rutger al een opvallende verschijning.

In vakantiehuis de Bottter, op Vlieland,
lagen alle afleveringen van Floris op dvd.
Die hebben we met veel plezier teruggekeken. 
Opvallend hoe traag die opnames van 1969 waren
ín vergelijking met de series van tegenwoordig.

Nog iets over de superleuke serie Floris:
De acteur die Sindala speelde - het personage 
dat een mysterieus tintje gaf aan het verhaal -
kwam ik in mijn academietijd in levende lijve tegen.

Ik organiseerde op de academie een 'maskerdag'.
Er waren allerlei kunstvormen met maskers 
en we hadden ook een grimeur uitgenodigd.
Toen we later een hapje gingen eten met deze man,
vertelde hij dat hij de acteur was die Sindala speelde.

Ik zat maar naar Jos Bergman te kijken. 
Hij leek uiterlijk helemaal niet meer, 
maar zijn stem was onmiskenbaar.

Al had ik liever aan tafel gezeten met Rutger,
dit was toch ook een bijzondere ontmoeting.


Leuk, een plant van Ieder1!



Vanmorgen vroeg, ik had net alle ramen en deuren even tegen elkaar open gezet, toen er gebeld werd. 
Ik kijk dan op het schermpje en zag een mevrouw die zei dat ze iets kwam brengen. Ik deed de deur op afstand open, en even later kwam ze boven met een plant van de woningbouwvereniging Ieder1. 

Ieder1 wenst ons middels het kaartje aan deze plant heel veel woonplezier. Hoe attent!
Het is een soort vetplant die volgens mij in bloei staat. Vooral de gele pot maakt hem heel vrolijk en die past hier prima! Dankjewel Ieder1! 

PS Maandag kwam er iemand om alle leidingen van het centraal lucht circulatie systeem schoon te maken. Alles goed geregeld! 
Alleen nog een naamplaatje bij het bellenbord.

PS PS Het is fijn om te merken dat ons appartement zo goed geïsoleerd is dat zelfs met deze temperaturen het goed te doen is. 
Dat was in ons oude jaren-30 huis wel anders! 
Met name de zolder was een ware sauna als het boven de 30 graden kwam. 

PS PS PS Het nationaal hitterecord staat tot vandaag nog op 38.6 graden, gemeten hier vlakbij in Warnsveld. Zutphen en Warnsveld zijn inmiddels gefuseerd tot een gemeente.
Dat was 32 jaar geleden nog anders: Onze dochters zijn allebei in dezelfde verloskamer in het zelfde ziekenhuis geboren. Onze oudste moest worden aangegeven in Warnsveld, terwijl de jongste, 18 maanden later Zutphen als geboorteplaats in haar paspoort heeft staan. 
In de tussentijd is de gemeentegrens die dwars door het ziekenhuis liep verplaatst...  

Maar ik ben bang dat Warnsveld vandaag haar record gaat kwijt raken.


De laatste dozen uitgepakt!!!




Gisteren heeft Wim de kast op 
onze werkkamer opgehangen.

Toen kon ik de laatste dozen!!! uitpakken.

We hebben het gevierd met een biertje 
en een etentje op een terras in de stad,
waar we gewoon vanuit huis
naar toe kunnen lopen.

Dat blijft verrassend leuk!


Doodskisten van karton




Ik zag een filmpje voorbij komen van Fair Coffins.
Fair Coffins maakt kartonnen doodskisten die 
goedkoper zijn dan de voordeligste houten kisten 
en minder vervuilend dan alle andere kisten. 

Dat lijkt me een win-win situatie.
Alleen moeten meer mensen van het bestaan af weten
want de uitvaartondernemers promoten het nog niet erg.
Daarom laat ik dit filmpje hier ook graag even zien.

Fijne dag!



Zooo moe!!



Vanmorgen wilde ik even dit kastje fotograferen.
Oplettende lezers weten nog dat dit kastje op 
mijn grote ladekast op mijn werkkamer stond en
dat ik hem als vensterbank wilde gaan gebruiken. 

Dat is ook gelukt.
Wim heeft er wielen onder gezet,
twee met een rem en drie gewone...
Je kunt er nu zelfs op gaan zitten.
Maar ik gebruik hem ook als bijzettafel.

Net heb ik mijn ontbijtje er op klaar gezet.
Yoghurt met blauwe bessen, havermout en walnoten.
En kruidenthee met wat vitaminepillen.
Die heb ik ook echt nodig,
want wat ben ik moe!!!

Ik krijg geen voet voor de andere.
Ik kan rustig blijven zitten in dit hoekje,
een beetje treinen en mensen kijken... 


De rest van de zitkamer ziet er zo uit:
Nog geen gordijnen, plinten of een dimmer op de draadlamp,
of een mooie plank over het rijtje kastjes achter de bank.
Maar alle dozen zijn uitgepakt (hier tenminste) 
we kunnen zitten, bezoek ontvangen en koffie drinken. 

Niets heeft nu direct haast. 
En dan heb ik nu dus mooi de tijd 
om de opgebouwde moeheid te voelen.
Zoooo!!!  





Niet slapen...


Een maand of wat geleden ging
onze kleindochter Sammie met haar ouders 
in hun campertje een weekendje kamperen.

Het was warm.
Het was tijd voor Sammie om te gaan slapen.
Maar daar dacht ze zelf anders over...

 

Sammie genoot van haar publiek!


Hier nog geen spoor van slaap...

...tot ze hier uiteindelijk toch was vertrokken.
Zo lief!!


De kasten pasten of ze er voor gemaakt waren...


In ons oude huis hadden we links en rechts 
van de kachel twee zelf gemaakte boekenkastjes.
Smal en hoog, zodat het een geheel werd met de 
schoorsteen en niet een 'losse' kast op de muur.
De plek werd extra aangegeven met lichtblauw.
Bovenaan de kastjes hadden we twee lampjes 
gemonteerd, voor nog wat extra aandacht. 

Toen in ons nieuwe huis de vloer net was gelegd 
haalde Wim met vriend Karel de kastjes op om 
te kijken hoe het zou staan als we ze in het nisje 
achter de deur zouden zetten.
En of het zou passen...

Toen de mannen de kasten hadden neergezet 
en we keken of het sokkeltje er op paste, 
bleek het helemaal precies te kunnen.
De mannen tilden de kast op, 
ík schoof het sokkeltje eronder.
Et voila! 
Alsof het er voor gemaakt was!!
Van de kast op mijn werkkamer hadden we mdf over.
De planken werden op maat gezaagd 
bij ''Dat zeg ik!' de Gamma.
Jon monteerde ze tussen de kasten
en zette alles stevig vast aan de muur. 

Op de dag van de verhuizing hebben 
we de kast al zoveel mogelijk ingepakt.
Ik was er zo blij mee!!

Voor het hoge vak tussen de ladekastjes
hebben we nog een plankje op maat
dat er nog tussen kan komen.
Dan kunnen we echt al onze boeken kwijt.
Maar misschien laten we het plankje weg
en halen we er nog wat boeken uit.
We nemen de tijd om er over te 'sudderen'.

We denken ook nog na over een geschikt lampje
bovenin, waar bijna geen ruimte voor is....

Het kastje ernaast houdt het fornuis uit het zicht,
maar daarover een volgende keer.


Over inkijk en uitzicht




Voor de verhuizing leek me dat ik van de slaapkamer 
aan de galerijkant wel het fijnste vond dat ik er lekker 
naar buiten kon leunen met de ramen open gedraaid.

Ik stelde me steeds voor dat ik het beddengoed naar 
buiten zou gooien en me heel 'stads' zou voelen. 
 Het voelde allemaal heel beschermd en beschut, 
ook mede denk ik door het dakje op de galerij.

Tot we het bed hadden geplaatst en ik in bed ging liggen...
Want toen zag ik dit:

Op dat moment zag ik ook de bovenbuurman 
die daar buiten voor zijn deur stond te bellen.

Hij keek niet naar ons raam, maarre...
als ik hem kon zien zou hij mij ook kunnen zien!!!
Daar moest ik iets op vinden natuurlijk.

Onze gordijnen daar zijn van grijsblauw velours.
Lekker verduisterend als Wim overdag moet slapen.
Maar ik wil ook wel eens overdag 
in het daglicht op bed kunnen rusten.

Wat te doen?
Ik heb nu bedacht dat ik voor het middelste raam,
dat 'vast' is, en dus niet open kan / hoeft,
iets van transparant (kaasdoek?) gordijntje span.

De gewone gordijnen voor de andere ramen doe ik dicht.
Zo heb ik geen inkijk en toch daglicht via het middelste raam.  

Dus, nu op naar de markt en een stofje uitzoeken!