Maar het schrijnt toch!

Het zijn verwarrende tijden.

Ik merk dat mijn stemmingen door de dag alle kanten opgaan. Met ontzetting kijk ik naar het nieuws, om even later met Wim een eind te gaan fietsen en te genieten van onze prachtige IJssel. 

Ik luister naar onze buddy's die zich grote zorgen maken over hun verwanten in hun thuisland Iran waar inwoners van 'hun' stad Teheran in grote angst leven, nu die plek in een waar oorlogsgebied is veranderd. En even later zit ik bij de kapper en ben ik blij dat mijn haar weer goed zit.

Ik word onpasselijk van het horen van de teksten van Trump en wend boos en beschaamd mijn hoofd af als ik beelden van mensen in Gaza op het nieuws zie. En tegelijk vind ik mezelf een beetje zielig omdat er een huidtumortje is gevonden dat weggehaald moet worden. Waar hebben we het over?    

Vanavond gaan we bij onze buddy's eten. Voor de gezelligheid en de afleiding. Gewoon om bij elkaar te zijn. Maar ik vind het ook moeilijk om hun pijn aan te zien. En ik weet nu al dat ik me bij thuiskomst vast en zeker onderdompel in een tv-programma zoals 'het perfecte plaatje' waarin alles in de wereld helemaal oke is. En het maken van de mooiste foto het meest telt.

Ik weet ook dat het niet zou helpen als ik de hele dag het wereldnieuws zou volgen. En dat het beter voor mij is om de nieuws 'inname' te beperken. Maar het schrijnt toch. Al ga ik dan ook ondanks dat wel weer gewoon mijn planten verpotten en een wasje doen. 

Ik plaats hierbij een prachtig gezongen lied - in het Farsi - door Maaike, een mede buddy hier in Zutphen. Ze zingt het voor alle onschuldige slachtoffers aan beide kanten. Luister maar : video 

Ik wens je een mooie dag!