Daar ga ik met mijn positieve bedoelingen!

De laatste dagen heb ik steeds vrolijke blogjes gepost, maar in het echte leven gaat het er hier niet zo vrolijk aan toe.

Een update: Een week geleden kregen we goed nieuws: Geen uitzaaiingen geen chemo.
Wel bleken twee plekjes op mijn borst het gevolg van een foutje bij de operatie, namelijk onbedoelde brandwondjes. Die er wat ontstoken uitzagen. Hadden ze het gelijk verteld dan had ik er voor gezorgd dat het steeds ontsmet en afgedekt was gebleven. Maar er waren instructies geweest: Laat pleisters zitten tot ze er vanaf rommelen. En dan hoeft er niets meer op.

Ik had uit eigen beweging wel nieuwe pleisters geplakt, maar de wondjes zaten strak onder de bh band en hebben best wat te verduren gehad.
Ook deed de chirurg toen hij hechtingen uit een van de twee operatiewonden haalde ook op deze wond geen pleister. Helaas zeg ik achteraf, wand die avond thuis bleek deze wond te zijn gaan bloeden en er kwam ook veel vocht uit. Dat hebben we steeds netjes verschoond. We vroegen ons af of dat wel normaal was. Maar oke, we deden ons best. Het zou er wel bij horen.

Mijn oksel ging meer pijn doen. Het af te voeren vocht moest zijn nieuwe weg vinden en de stuwing gaf een schurend en naar gevoel. Daar kreeg ik een hartvormig kussentje voor om mijn oksel vrij van mijn lijf te houden. Dat hielp wel iets.

Maar vanaf donderdag leek het of mijn borst roder werd. En vrijdag was het niet meer te ontkennen: rode, gloeiende, pijnlijke borst. Weer het ziekenhuis gebeld: Ik kon diezelfde middag komen. Bij de wondpoli werd direct de dienstdoende chirurg gehaald. Wondinfectie in de borst. De rode plek werd afgetekend en ik kreeg antibiotica mee. En mocht het uit de hand lopen of ik hoge koorts krijgen dan moest ik naar de eerste hulp. Niet naar de huisarts.

Eerst was ik gewoon opgelucht dat ik aan bel had getrokken en dat er iets aan gedaan kon worden.

Na de eerste twee pillen ging ik vrijdagavond naar bed.
Maar in bed raakte ik in paniek.
Ik durfde niet te gaan slapen.

En ik wist ook waar die angst vandaan kwam.

Toen onze jongste dochter is geboren kreeg ik in het ziekenhuis kraamvrouwenkoorts. Dat was eerst trouwens niet duidelijk, maar na twee dagen boven de 40 graden koorts en een hartslag van 200 kwam ik in quarantaine te liggen. Ik was heel erg ziek en raakte op een gegeven moment in shock. Daardoor zakte ik weg, mijn bloeddruk daalde tot heel laag en er was paniek.
Er werd voortdurend bloed geprikt en de infusen met antibiotica werden aangesloten. Wim werd opgeroepen naar het ziekenhuis. Ik zou net naar de ic gebracht worden toen de medicijnen aansloegen en het beeld omsloeg. Later hoorde ik dat het heel ernstig was geweest. Met de bacterie in mijn bloedbaan zou die in mijn hart aangekomen zelfs fataal kunnen zijn geweest.
De internist die me s avonds op kwam zoeken dacht dat hij in de verkeerde kamer was toen hij mij rechtop zat zitten met mijn baby in de armen. Hij herkende me niet van die middag toen ik voor pampus lag... Een hemolitische streptokok A en C of A en B, daar wil ik vanaf zijn.

En nu had ik dus weer een bacterie, maar ik wist niet welke. Ik wist ook niet hoe ik de wondinfectie had opgelopen. Mijn arme borst was rood, vurig, warm gloeiend en gespannen. Mijn oksel deed pijn. Hoe moest nu al dat vocht weg?? Met die stuwing in mijn lymfeklieren?? En zou het geen ziekenhuisbacterie zijn? En had die keelpijn er iets mee te maken? En die borst zit echt vlak bij mijn hart.... Ik was bang dat ik net als dertig jaar geleden weer weg zou zakken en de nacht niet door zou komen.

Ik had zelf wel in de gaten dat de ervaring van toen een trauma was waar ik nu last van had.
Maar ook ireeele angst voelt heel angstig.
En dan duurt de nacht lang. Heel lang.

De antibiotica gaf me natuurlijk ook gerommel in mijn buik en ik voelde me gewoon ook ziek. Maar vooral bang. Eigenlijk was ik voor die ontsteking veel banger dan voor de borstkanker. Ik heb gehuild, ik heb getrild van de spanning, ik was misselijk en langzaam zakte het iets af toen het iets lichter werd en ik heb zelfs van 5 tot 6 geslapen.

Zaterdagmiddag was ik er helemaal klaar mee, met angstig zijn en de borst voelde iets zachter. Ik ben zelfs een paar uurtjes mee geweest naar onze dochter en schoonzoon vanwege zijn verjaardag. Ik heb heerlijk met onze kleindochter geknuffeld en ik dan voel ik me altijd beter.

Zondag leken de medicijnen wel wat verder aan te slaan. Het was minder gloeiend en rood. Maar vannacht was het weer hommeles. Het knapt volgens mij niet genoeg op. Ik heb gelezen dat in dit soort gevallen de wond ook wel wordt opengemaakt om dan meerdere malen per dag te worden gespoeld. Daar zie ik ook weer tegenop. Maar afijn vanmiddag ga ik weer voor controle. Ik hoor het wel.

Vanmorgen heb ik eerst een afspraak  met de KNO arts om te controleren of mijn keel nog beschadigingen heeft van de beademingsbuis. Ook geen feest.

Woensdag zou de intake zijn voor de bestraling. Maar ik neem aan dat er voorlopig niet bestraald wordt met een ontsteking in de borst. Balen. Allemaal vervelend. Maar het ergste voor mij is de spanning en angst in mijn lijf. Daar ga ik met mijn positieve bedoelingen!

Dan moest ik toch maar psychologische hulp of behandeling aanvragen. Denk ik.
Ik weet niet precies waar ik daar weer de moed voor vandaan moet halen. Maar zo wil ik ook niet doormodderen. Ik wil weer vertrouwen kunnen hebben in mijn lijf.

Dan maar met hulp!!
Wish me luck!