Verwachtingen...

Ik vind het nog steeds lastig om hardop 

te zeggen dat ik borstkanker heb,

maar dat moet toch af en toe.

Vanmorgen heb ik onze vakantie op Vlieland geannuleerd.

Tegen die tijd (november) krijg ik elke dag bestralingen.

Jammer, we waren na een hectische zomer met deze 

ingrijpende verhuizing echt aan een vakantie toe.

Ik krijg een formulier dat ik moet invullen en 

ik moet ook een doktersverklaring meesturen.

Wat ik zelf jammer vind is dat ik in die periode 

veel bij mijn dochter en haar gezin had willen zijn.

Ze krijgt half oktober haar zwangerschapsverlof.

In plaats van gezellig de kinderkamers helpen inrichten 

moet ik elke dag naar Deventer voor de bestralingen   

Maar het is niet anders.

Hopelijk heb ik in de weekenden energie genoeg

om te kunnen genieten van onze kleindochter 

en om daar te kunnen helpen en bijspringen.

Vanmorgen heb ik gesproken met een meneer 

van mijn arbeidongeschiktheidsverzekering.

Ik heb een maand eigen risico / wachttijd 

en krijg vanaf 29 september een uitkering.
Daar ben ik blij mee.

Gisteren belde een vriendin die me een goed advies gaf:

 'Verwacht niet teveel van anderen!'

En wat een goed advies is dat.

Ik begrijp dat mensen het gewoon goed bedoelen.

Maar kanker hebben blijkt heel anders te voelen

dan herstellen van zo iets als een gebroken enkel. 

Ik merk dat ik geen behoefte heb aan verhalen van mensen 

die andere mensen kennen die ook kanker hebben gehad.

Ik heb ook geen behoefte aan meningen van mensen 

die zeggen dat het allemaal wel mee zal vallen
en dat het er allemaal helemaal van afhangt 
hoe positief ik 'moet' blijven denken.

Ik heb ook geen behoefte aan mensen die zeggen

hoe veel zorgen ze zich om mij maken.

Een andere vriendin die dit aanhoorde vanmorgen zei:

'Werk aan de winkel, het is aan jou om dat aan te geven!'

Ik vind het fijn als mensen me sterkte of het beste wensen, 
een bos veldbloemen plukken, lieve kaarten sturen, 
een kaarsje branden of voor me duimen.

  

Ik merk dat ik het fijn vind als mensen vragen 

hoe het met me gaat en ook de tijd en moeite

nemen om naar het antwoord te luisteren.

Een mooie les, ook voor mezelf.

Ik hoop dat ik in het verleden niet 

al te vaak hiermee de mist ben in gegaan.