Wat een lieve reacties kreeg ik gisteren op mijn verhaal. Persoonlijke berichtjes om me een hart onder de riem te steken: 'Het gaat echt over!' En met veel herkenning bij het verdriet om wat was en niet meer is en in het woord zorgmoe. Ook schrijft iemand: Je bent vaak een positief lichtpunt maar nu even niet. En dat mag ook.
Mensen vinden het dapper dat ik dit durft te delen. Dat vind ik zelf eigenlijk ook wel, want de angst dat het als gezeur wordt afgedaan ligt aan de oppervlakte. Gelukkig krijg ik ook te horen dat het goed is dat ik het deel omdat mensen die zich herkennen, zich verbonden voelen. Zo hoor ik dat meer mensen moeite hebben met voelen wanneer hun 'grens' bereikt is.
Ik weet inmiddels al dat het goed is om mijn dag in kleine stukjes in te delen.
Steeds even afstand en pauze nemen en stilstaan bij hoe ik me voel. Dat gaat reuze tegen mijn karakter in. Ik ben iemand die graag in een vlaag - enthousiast - een grote klus aanpakt en pas achteraf merkt dat ik er tevreden maar ook (te) moe van ben. Ik zit te lang achter de pc en overbelast mijn nek en mijn arm. Ik kijk een hele serie op Netflix achter elkaar en krijg hoofdpijn van dat scherm. Ik begin op te ruimen en draaf door tot ik het niet leuk meer vindt. Ik brei een babyvestje en maak er dan ook gelijk drie. Plus een dekentje. Leuk, maar wel veel tegelijk!
Dus, het devies is om wel een lijstje te maken van dingen die ik graag wil doen, maar niet te lang achter elkaar met hetzelfde aan de gang te gaan. Op de klok kijken en afwisselen. Ook in activiteiten, eerst wat binnen doen en dan naar buiten, iets alleen en dan weer iets samen met anderen doen, iets creatiefs en later weer iets suffers als strijken, lekker zitten lezen, maar daarna ook weer wat bewegen.Nu heb ik gemerkt dat als ik heel gespannen ben wandelen me heel goed helpt.
En ik houd helemaal niet van wandelen. Maar op zo'n moment wel. Als ik al redelijk ontspannen ben ga ik graag zwemmen of fietsen. Of een boodschapje doen.
Verder helpt het heel erg als ik niet teveel 'moet' of 'hoef'. Ik ben tijdelijk van yoga afgegaan omdat ik dan strak op woensdag om 9.15 uur daar moest zijn. Gek, maar dat voelt dan als te veel druk. Als ik ga zwemmen kan dat elke werkdag tussen 10.30 en 13.00 uur en dan kan ik wat meer voelen wat een goed moment is.
Ook ben ik bezig met goede zelfzorg door me weer opnieuw te verdiepen in gezond eten. Niet zozeer om af te vallen alhoewel dat wel fijn zou zijn, gezien de 5 kilo die er weer bij zijn gekomen na mijn afvaluitdaging van 2016. Maar vooral om energieker te worden. Ik slik het een en ander aan supplementen om mijn weerstand weer op te bouwen. Dat is ook nodig omdat een simpele blaasontsteking (met een antibiotica kuur) me nu al een maand kost om echt over te gaan. Dus ik neem minder suiker, koolhydraten en alcohol en meer groente, noten, fruit, vis en - met mate - biologisch vlees en zuivel en ei. Ik lees er over, houd alles een beetje bij en maak er weer een projectje van. En moet dan weer oppassen dat ik niet te streng voor mijzelf ben.
Ik vind het fijn om af te spreken met vriendinnen, maar ook weer niet teveel, want ik ben snel overprikkeld. Dat klinkt ook weer suf, maar wakker liggen is echt niet mijn hobby.
Een huilbui is ook heerlijk op zijn tijd. En de slappe lach soms ook.
Zoals die keer dat ik mijn psycholoog vertelde verdriet te hebben van het feit dat ik sommige dingen niet meer kan opbrengen. Geef eens een voorbeeld zei ze. 'Nou, als ik vroeger een verjaardagsfeestje gaf bakte ik alle taarten zelf, maakte een buffet van hier tot Tokio en iedereen kon blijven slapen. En nu moet ik daar niet meer aan denken.'
Toen sprak zij de inmiddels in onze familie legendarische woorden: 'Ja, maar hoe leuk is dat eigenlijk?' Ik stond met mijn mond vol tanden en kon er geen antwoord op verzinnen.
Dus nu zeggen we dat vaak bij van alles: 'Hoe leuk is dat eigenlijk?' En dat is pas echt leuk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten