Ik wil me richten op de dingen die WEL kunnen!

Tja, ik ontkom er niet aan om te schrijven hoe ik of liever wij hier de Corona-crisis beleven.

Bij ons is het sinds zaterdag nog extra gecompliceerd, omdat mijn schoonvader van 90 jaar ziek werd. Hij kreeg koorts en hij was dizzy en is toen gevallen. Hij beefde enorm en kon niet goed meer praten. Mijn schoonmoeder van 88 heeft eerst de huisarts thuis gebeld en later met spoed de huisartsenpost. Die kwamen en hij werd met de ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. 

De plek waar je nu eigenlijk niet wilt zijn. 

Mijn schoonouders hadden al weken hele goede maatregelen genomen, ze hielden bezoek buiten de deur, wasten de hele dag hun handen en raakten elkaar ook niet meer aan. Mijn schoonpa was ook enorm bezig met de Corona, keek elk uur het nieuws en had er stress van. 

Wim is gelijk naar Zwolle gereden en zag nog net hoe zijn vader de ambulance in ging en reed er met zijn moeder in onze auto achteraan. Ondanks dat het heel druk was hebben ze heel goed onderzoek gedaan. Longfoto, scan van het hoofd en van de blaas. Nu blijkt hij een blaas- en mogelijk nierbekkenontsteking te hebben. De bacterie is in zijn bloedbaan gekomen, zijn bloeddruk daalde en hij was dus nog net op tijd in het ziekenhuis om het tij te keren. 

Hij voelt zich inmiddels al wat beter. Misschien mag hij een dezer dagen naar huis. Maar ze zijn nog bezig om te kijken of hij zelf zijn blaas kan legen of dat er een katheter geplaatst moet worden. Dat maakt het natuurlijk wel wat gecompliceerder. Er moet thuiszorg worden geregeld en mijn schoonmoeder die zelf ook op leeftijd is, diabetes heeft en wat dovig is kan ook niet alle zorg voor haar man op zich nemen. Wim, zijn broer en zus hebben elkaar afgelost en zijn bij haar blijven slapen, maar Wim moet ook naar zijn werk als verzorgende van ouderen in de thuiszorg - waar ze eeuwig mensen te kort hebben - en Zwolle is niet echt naast de deur.

Heel naar is dat ze elkaar in deze tijd niet in gevaar willen brengen met een knuffel of een omhelzing. Maar dat is tegelijk ook juist waar je het meest behoefte aan hebt. 

Ik doe zelf ook niet mee in de 'pool' want ik voel me - herstellende van borstkanker - ook wel wat extra kwetsbaar. Ik ga ook niet meer oppassen op onze kleinkindjes en dat valt me zwaar. Gelukkig stuurt mijn dochter ons veel filmpjes en 'beeldbelt' (is dat een woord?) ze ons ook.

Haar leven ziet er ook ineens heel anders uit. Ze was pas weer begonnen te werken na haar zwangerschapsverlof, kleine Marijn was net op de opvang aan het wennen en nu zit ze weer thuis. Ze is zelf aan het hoesten en snotteren en de kleintjes ook, dus die kunnen ook niet naar de opvang. Haar directe collega met wie ze op een groep werkt is inmiddels thuis met Corona, met hoge koorts en vooral in de avond heel benauwd. Dat maakt het wel heel dichtbij. En thuiswerken is niet altijd mogelijk. Al gaan ze dat nu wel meer mogelijk proberen te maken.

Onze andere dochter woont alleen en is ook verkouden. Ze heeft inmiddels haar eerste bijlessen 'op afstand' kunnen geven en haar buren doen haar boodschappen. Zij zou ook liever bij haar opa en oma op bezoek gaan nu ze wel wat steun kunnen gebruiken, maar wil geen risico lopen of opleveren. 

Tja, en mijn werk waar ik net weer wat mee begonnen ligt ook voor een groot deel stil. Wel was ik al even bezig met mijn voorjaarsrondbrief, die inmiddels klaar is en die ik - denk ik - maar gewoon ga versturen deze week. Dat is wel weer het voordeel van alle on-line acties. die kunnen gewoon veilig doorgaan.

Ik hoop dat lezers er wat plezier aan kunnen beleven. Ik merk tenminste bij mezelf dat ik nog meer dan anders graag blogs lees en hoor hoe het anderen vergaat, omdat dat me een gevoel van verbinding geeft. 

Gisteren bracht ik een boek bij een buurvrouw en zat even met haar op het balkon in het zonnetje - op twee meter afstand, dat wel - en konden we even uitwisselen wat er voor ons allemaal veranderd was. Zij ging niet meer naar de sportschool en een andere buur had haar boodschapjes gedaan. Gewoon even kletsen.

Ik geniet wel enorm van alle warme initiatieven die op-poppen van mensen die elkaar hulp gaan verlenen of met elkaar on-line gaan mediteren of yoga-en.

Zelf heb ik dus wat meer tijd dan anders. Maar anderen hebben het nu juist extra druk, omdat ze de kinderen thuis hebben en / of  thuis moeten werken. Of omdat ze in de zorg werken waar ze nu steeds handen tekort hebben en alle verloven zijn ingetrokken.

Ik merk dat ik nog niet veel extra voor mekaar krijg, Er is een soort onrust. En ik merk dat ik die het beste kan bestrijden door 'gewone' dingen te doen. Zo heb ik de planten op mijn balkon verzorgd, de was gedaan, gepoetst en ga ik straks onze kledingkast eens even opruimen. 

Ik wil een beetje in het moment blijven. Ik wil me niet mee laten slepen in alle angst. Ik probeer ook om niet de hele dag op het nieuws te gaan zitten, wat trouwens niet altijd lukt.
We weten niet hoe het zal verlopen allemaal. Ik kijk met groeiende verbazing en soms ontzetting naar de ongelofelijke impact die dit virus heeft op alles om ons heen. 

Natuurlijk voor de mensen die ziek zijn geworden en vechten voor hun leven op een IC. Of hun naasten die het allemaal maar moeten verdragen. Of nabestaanden van mensen die zijn overleden. 

Maar ook voor die mensen bij wie zich donkere wolken samenpakken boven hun hoofd samenpakken omdat hun werk of hun inkomen op het spel staat. Al heb ik wat minder medelijden met de rubriek 'klein leed' van mensen die hun derde vakantie hebben moeten annuleren. 

Dus, ik probeer kleine klusjes op mijn programma te zetten en die af te werken, ik heb een dik boek om uit te lezen. Ik bel of app met familie en vrienden. Ik kook gezond, probeer goed te slapen en vooral me te richten op die dingen die op dit moment WEL kunnen. 

Dat wens ik ik jullie allemaal toe.  Een fijne, zonnige dag gewenst!