Zoeken naar balans en ritme

Vanmorgen werden deze prachtige boeketten bezorgd. 

Ons huisje is er bijna te klein voor.

We vinden langzamerhand steeds meer oplossingen voor de zaken waar we tegen oplopen. Nou ja, niet echt lopen, want dat kan ik nou net niet. Maar bij wijze van spreken dan. 

Ik zit nu in een ziekenhuisbed in mijn werkkamer. Wim probeert mijn rolstoel op maat te krijgen voor mijn benen met de gipsvoeten. Ik moet leren om van bed op de rolstoel of de postoel te schuiven, zonder mijn linkervoet te belasten en mijn rechtervoet zo weinig mogelijk. We moesten mijn werktafel ontmantelen om ruimte te krijgen. Omdat ik niet bij mijn PC kan komen leer ik nu bijvoorbeeld ter plekke hoe ik kan bloggen op mijn telefoon.

Momenten van wanhoop wisselen af met hoopvolle gedachten. Liefdevolle buren en vrienden bieden hulp aan en maaltijden. Slapen gaat niet vanzelf. Ik leef van pijnstiller naar pijnstiller. En toch had ik vannacht een migraine-achtige hoofdpijn.  Door alle spanning en drukte. Ik ga s avonds niet meer bellen. Dat is teveel. 

Zo zoeken we naar een balans en proberen we ons ritme te vinden. Maandag worden opnieuw foto's gemaakt en wordt gekeken of er een operatie nodig is voor mijn linkervoet. Het lijkt er op dat de banden of pezen over mijn voet gescheurd zijn en een aantal kleine voetbotjes verbrijzeld. Mogelijk moet er stabiliteit komen met schroeven. Ik zie er wel tegenop. Maar ja, het is wat het is. 

Wel superjammer dat allerlei leuke plannetjes nu niet door kunnen gaan. 

Maar zoals Wim zegt: We bekijken het per dag. En we maken er het beste van.