'Met jou hou ik vol'

 

De eerste vraag die mensen stellen als ze horen dat ik met twee gebroken voeten zit is: 'Hoe krijg je dat voor elkaar?' Dat begrijp ik ook. Er kwam zelfs een gezin met jonge kinderen langs om aan kleine Sophie van drie te kunnen laten zien: Kijk, zo ziet dat er uit: twee voeten in het gips! Het is ook wel een attractie! 

Ik zal het zo goed mogelijk uitleggen: Mijn beide enkels heb ik al eens gebroken gehad. Ik liep eigenlijk nooit echt fijn want vaak ik had veel pijn in mijn voeten. We dachten ooit aan reuma, maar dat bleek het niet te zijn. Ik heb toen steunzolen gekregen en dat hielp wel wat. Daarnaast verzwikte ik mijn enkel best vaak. Soms een klein oneffenheidje op straat en daar ging ik weer. Waarschijnlijk zijn mijn enkelbanden wel wat los gaan zitten. En was ik niet erg stabiel. 

Afgelopen zaterdag was ik met onze dochter naar Rotterdam waar we een hele mooie trouwjurk hebben uitgezocht. Wat was dat leuk, en ontroerend en fijn! 

Weer terug bij haar thuis, dronken we koffie en knuffelde ik met de kleinkinderen. Het was tijd om te gaan en ik liep op het tuinpad. Toen voelde ik in mijn linkervoet iets 'knappen'. Ik was op slag instabiel, verloor mijn evenwicht en probeerde dat de corrigeren met rechts, zwikte en ik viel linksom op het gras. Gelukkig brak ik geen heup of pols, noch viel ik met mijn hoofd tegen een muur ofzo.  

Maar er was geen houden aan, boem daar lag ik.

Het deed echt zeer, werd gloeiend heet en ik dacht dat ik ze had gekneusd. Mijn dochter wilde met me naar de eerste hulp, maar ik twijfelde want ik kon alles nog bewegen. Alleen staan op mijn voeten was echt pijnlijk. 

Lang verhaal kort: Ik ben zelf naar huis gereden en dat ging best. Koppelen, gas geven en zo dat ging goed. Alleen thuis aangekomen kon ik alleen voetje voor voetje schuifelend naar binnen. Daar voeten gewassen, arnica erop en koelen. Wim dacht aan mijn bureaustoel op wielen en zo verplaatste ik me naar wc en bed. Staan was echt lastig en lopen nog meer als ik al mijn gewicht op een been zette. 

   

De zondag had Wim een vroege dienst. Hij maakte nog een kop thee voor me. In de morgen vertrouwde ik het niet meer en belde de huisartsenpost. We mochten komen. Daar ging het snel: Huisarts. Foto's. Eerste hulp. 

Mijn rechtervoet had een breuk in een middenvoetbeentje, uiterst rechts en niet op een gunstige plek. 

Bij mijn linkervoet keken ze ernstiger. De dokter ging de chirurg bellen voor overleg. Er werd een ct scan gemaakt. En toen kwamen ze uitleggen dat voor een operatie maandag in het team zou worden overlegd. Er was te weinig verband tussen de middenvoetbeentjes en ze dachten dat er banden waren geknapt. Bovendien waren er kleine botjes die er tussen lagen gefragmenteerd. 'Het was een rommeltje!'

'Bent u bekend met osteoperose?' Niet dat ik wist maar de anti-hormoonkuur die ik heb gehad had daar vast geen goed aan gedaan werd gezegd. Afijn. Wat te doen?  Beide voeten in het gips en niet belasten. Maar hoe dan?

Ik mocht dan als het helemaal niet anders kon op de hak van mijn rechtervoet steunen bij overstap van rolstoel naar auto, bed of wc. We kregen een rolstoel mee van het ziekenhuis die zo groot was dat die niet in onze auto paste, waar ik een vriendin voor belde die ons thuis heeft kunnen krijgen.

Ik kon absoluut niet overzien wat dat zou betekenen. Maar Wim zei: we zien wel waar we tegenaan lopen en dan lossen we het wel op. Eerst wilde hij maandagmorgenvroeg nog gaan werken, maar gelukkig begreep hij wel dat dat niet kon. Ik kon echt helemaal niks zelf. 

Ik had nog plannen: Ja, als ik nu 6 weken niks kon, zou ik dan niet even die cursus afschrijven.

Ik zou er het het beste van maken. Maar die eerste nacht was echt naar. Ik leefde van pijnstiller naar pijnstiller. Van uur naar uur. 

De volgende morgen heb ik een thuiszorginstelling gevonden die tijd en ruimte had: Verian, was de derde die ik probeerde. Omdat we weinig ruimte hebben op onze slaapkamer, een rolstoel past niet naast het bed heb ik Medipoint gebeld en zij beloofden om dinsdag een ziekenhuisbed, een toiletstoel, een douchestoel en een bedtafeltje leveren. Dan konden we een ziekenboeg inrichten mijn werkkamer, waar we de tafel weg konden halen, dan zou dat passen. De wijkverpleegkundige kwam tussen de middag voor een intake. Zij vond het draaien op de hak van een ingegipst en ingezwachteld been veel te gevaarlijk, want superglad en stelde een 'air-walker' voor. Het ziekenhuis belde voor een vervolgafspraak en die legde ik dat idee voor. Ze wilde overleggen met de chirurg en belde even later terug: ik mocht komen om zo'n ding aan te laten meten. Dat betekende dan wel weer een uitputtende gang naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik ook meer uitleg over mijn linkervoet. Een operatie zit er wel in. Maar door de zwelling kunnen ze nu niks, Dus maandag 23 zouden ze het opnieuw bekijken. Afwachten maar. 

Dat ik stééds verhoging hield was niet iets waar ze zich zorgen over maakten, maar wat voor mij wel vervelend is. Net of ik voortdurend opvliegers heb, en het zweet me uitbreekt. 

Ik heb nog gevraagd of het mogelijk een uitzaaiing naar de botten zou kunnen zijn. Dat leek niet waarschijnlijk: Borstkanker kan wel uitzaaien naar botkanker maar dan zou het meer in de wervelkolom voorkomen en niet zomaar naar een voet. Dus dat heb ik losgelaten..   

Sindsdien zwaai ik van de ene emotie naar de andere: Intense dankbaarheid voor alle aandacht: De niet aflatende hulp van Wim, de thuiszorg, de ergotherapeut, de fysiotherapeut, de stroom van aandacht, maaltijden, boeken, kadootjes, bloemen, aandacht, post (van vrienden en bekenden maar ook van bloglezeressen), lieve appjes en nog veel meer. Maar ook pijn, angst, wanhoop, moedeloosheid, zorg, schaamte, gene, schuld. Kies maar uit het komt voorbij. 

Maar dankbaarheid overheerst: 

Zo fijn dat er geen hittegolf is. 

Zo fijn dat mijn air-walker rechts elke dag een half uurtje af mag en ik mijn been kan laten luchten. 

Zo fijn dat we hier in Nederland alles zo goed geregeld hebben. 

Dankbaarheid omdat ik besef dat er echt wel veel ergere dingen zijn in de wereld.

Dankbaar omdat het niet een levensbedreigende situatie is.

Zo lief al die gesprekjes en aangeboden hulp. 

Zo fijn dat ik nu weer naar mijn PC kan om dit verhaal te schrijven.  

Zo fijn dat thuiszorg Claudia, hier op de foto, we lijken wel zusjes toch? (Al had ik graag even mijn haar goed gedaan na 5 dagen 'bedhaar' zonder een spiegel in de buurt) die Wim aansprak en zei dat hij iets moest regelen op zijn werk, want dit kon zo niet met zo weinig slaap en dat niemand er wat aan zou hebben als hij ook nog zou opbranden. En dat Wim toen ging bellen en dat hij een aantal diensten heeft kunnen overdoen. 

Zo fijn dat thuiszorg Deborah mij met mijn rolstoel en regenponcho mijn haren heeft kunnen wassen. Wat op zich weer goed is voor een huilbui, want hoe fijn is het: schoon haar na al die tijd tegen een kussen aanliggen of zitten.

Allemaal heerlijke maaltijden, zoals hier soep en een vegetarische curry,

die zomaar worden gebracht door lieve buren en vrienden.

Zo fijn: Ik heb een stapel van 14 boeken gekregen en ook nog tijdschriften om te lezen. Deze links heb ik uit. 

Zo fijn: Ik heb een puzzelboekje voor mijn momenten op de toiletstoel, omdat gewoon naar de wc gaan niet meer kan en dat maakt alles anders in je lijf. 

En ook fijn: Ik heb nu net ontdekt dat al die aandacht en drukte en vooral veel appjes en praten eigenlijk te intensief is voor mij. Ik heb rust nodig. Daar had ik nog niet echt aan gedacht, ook gek eigenlijk dat dat niet eerder tot me doordrong, maar ik ben maar zo overprikkeld en daar word ik nog huileriger en wanhopiger van. En dan vooral omdat ik iedereen vertel dat 'het best goed gaat' en 'dat ik er het beste van maak' en 'misschien wordt het wel een mooie tijd', en 'wie weet wat het me brengt' enzovoort enzovoort.

Superlief dat een dierbare vriendin, die zelf in een hele ellendige situatie zit, zo enorm moedig was en het (ondanks hoe veel het haar kostte) op kon brengen om even bij ons op bezoek te komen en die een mooie tekening voor me heeft gemaakt en een steen waar ze wol omheen heeft gevild, wat heel fijn is om vast te houden. 

 

En ook superfijn: Het appje wat ik kreeg van een vriendin: 

Als je de vraag krijgt: 'Hoe gaat het net je?' als je nogal wat voor je kiezen krijgt dan blijf je met het antwoord: 'ik houd vol' dichterbij wat waar voelt en hoef je je ook niet beter voor te doen dan met het algemene antwoord: 'het gaat goed'. 

En dan eindigt ze met: 'En met jou hou ik vol lieve Jacquelien.'

En dan komen de tranen weer.