Ger

Toen ik veertien was werd ik verliefd 

op een jongen bij wie ik in 3VWO in de klas kwam.

Hij was rustig, knap, witblond en al bijna vijftien.

En... hij werd ook verliefd op mij!

We zoenden voor het eerst op een klasseavond.

We waren elkaars eerste.

Het was liefde.

We waren zeven jaar samen.

Gelijk vanuit huis gingen we samenwonen, 

in een klein huisje vlak om de hoek 

van de kunstacademie waar ik studeerde.

Die winter gingen we met de trein naar Parijs.

Wij waren de hemel te rijk!

Hij is een van de weinigen die mij nog kende 

van toen ik een meisje van veertien was.  

Ik had een bijbaantje in een banketbakkerij waar 

hij me steevast elke zaterdag om vijf uur opwachtte.

Ik was zestien toen we samen op fietsvakantie 

 gingen met een tentje en een klein gaspitje.

Zijn moeder leerde mij breien en handwerken.

Hij kreeg, toen hij zeventien was, de waterpokken 

- gratis en voor niets - van mijn kleine broertje. 

We zijn ooit belangrijk voor elkaar geweest.

Ook nadien, nadat onze relatie strandde, 

zijn we dat - op de achtergrond - gebleven.

Oude liefde roest nu eenmaal niet.

We hebben altijd trouw contact gehouden.

Ook nadat ik Wim ontmoette, met hem trouwde 

en wij onze dochters kregen.

Ik mocht de keuken en de badkamer 

in zijn nieuwe huis helpen vormgeven toen hij 

met zijn vrouw hier in de buurt kwam wonen.

Hij had interessant, journalistiek werk 

en reisde met gemak de hele wereld over.

Zijn vrouw en hij hielden van toneel, dans en kunst,

en bezochten ook Nederlandse theatervoorstellingen

die speelden in New York en in Sint Peterburg.

Toen alles in de Coronatijd op slot ging 

viel hem dat daarom niet licht.

Dit voorjaar kwam hij bij ons eten.

Hij bracht prachtige bloemen mee en een wijntje.

We bespraken de nasleep van mijn borstkanker 

en dronken een glaasje op onze gezondheid.

In mei belde zijn vrouw met 

de trieste en schokkende boodschap 

dat hij een onbehandelbare hersentumor had.

Hij mocht weer naar huis waar we hem bezochten.

De laatste keer was op donderdag 12 augustus, 

toen we elkaar, in de serre aan de keukentafel, 

uitgebreid spraken en - met koffie en koek - 

samen hebben teruggekeken op zijn leven.

We hadden nog het plan om snel daarna

onze - aan elkaar geschreven - liefdesbrieven 

terug te lezen en uit te wisselen.

Twee dagen later viel ik en brak allebei mijn voeten.

Dus dat moesten we even uitstellen.

Vrijdag belde zijn vrouw om te vertellen dat hij 

donderdagavond plotseling was overleden.

Ger

Ik ben verdrietig,

ik zou hem graag even bellen 

om hem dat te vertellen.