Ik hoef me niet te vervelen...

Gisteren, dinsdagavond, ging Wim weer aan het werk met een late dienst. Onze dochter kwam uit Nijmegen om op mij te passen. Omdat ik nog niet zeker genoeg ben bij het over 'schuiven' van bed naar postoel. Maar, omdat dit hoog-laag-bed in hoogte verstelbaar is, en er genoeg ruimte is naast mijn bed, gaat het me al wel wat makkelijker af. Ik laat mijn ergst getroffen been op het bed liggen, zodat ik er niet op kan gaan staan of leunen. Het bed staat dan hoog, zodat ik me niet erg hoef op te duwen. Ik pak de armleuningen van de postoel en zet zo weinig mogelijk gewicht op de hak van mijn minst erg gebroken voet. Ik druk mij omhoog, wat wel zwaar is voor mijn schouders, en plof op de zitting. Ik kan daarop dan mooi rechtop zitten. En vanmorgen werd ik ook op die stoel gewassen door Claudia, onze eerste thuiszorgster, die dat heel fijn deed. 

En die - en passant - ook Wim aanmoedigde om zorgverlof aan te vragen. Of anders toch zijn ochtenddiensten voorlopig te proberen te ruilen, zodat ik 's morgens niet alleen ben, want dat is echt niet vertrouwd. Haar opmerking dat niemand er iets aan heeft als Wim overspannen raakt kwam binnen. Toen is Wim toch gaan overleggen met zijn teamleidster. Daar was ik heel blij mee. Want ik merk aan alles dat Wim moe is. Hij slaapt geen nacht door omdat ik toch een paar keer zijn hulp nodig heb. En met de zorg voor zijn ouders erbij is hij behoorlijk 'aan de beurt' naast zijn werk.

 

'S avonds kwam buurvrouw Maria met heerlijke pompoensoep en een ovenschaal met volkoren pasta ook met pompoen en een tomatensalade. Heerlijk om zo te worden verwend. Wim is ook wel erg druk met alles en zonder hulp komt dat koken en boodschappen doen er ook nog eens bij. Naast de was en het poetsen. Ik merk dat ik het moeilijk vind dat ik hem de hele tijd moet vragen om klusjes te doen die ik normaal en passant zelf even meepak. Zoals de planten water geven, de bloemen verzorgen, spullen steeds op hun vaste plek terugzetten en ze 'gezellig' schikken. Maar het makkelijke daarbij is dat ik helemaal niet in de woonkamer of de badkamer kom en ik me ook niet kan storen aan spulletjes die niet zo mooi uitkomen.... 

Het is wennen aan van alles. Af en toe kijk ik om me heen en vraag me dan af hoe dit alles zo gekomen is. Ik sliep vannacht amper een uur of twee. Ik kon geen fijne houding vinden. Mijn voeten doen zeer. Ook met pijnstilling. De benen moeten allebei hoog liggen en op de een of andere manier valt dat na een paar minuten al weer niet mee. Ik word stijf, wil ontspannen of verliggen en weet niet hoe. Mijn benen zijn stijf ingepakt en worden heel heet. Dat gaat irriteren en jeuken. En dat voelt soms zo 'gevangen' dat ik mijzelf rust in moet praten om niet in paniek te raken. 

Al met al is het soms of ik mezelf niet meer herken. Ik pieker een eind weg. Vooral dus in de nacht. Soms breekt het zweet mij uit. Ook geholpen doordat ik steeds verhoging houd en opvliegers krijg. We hebben even overleg gehad met de poli chirurgie, die hebben aangeraden een Corona Sneltest te doen voor de zekerheid. Negatief gelukkig. De verhoging moet ik blijven meten, maar het lichaam is hard aan het werk om de breuken te helpen helen en alle bloeduitstortingen en afvalstoffen  weg te werken. 

En ik moet zorgen voor genoeg rust. Dat is lastig met alle gedoe er omheen. Morgen komt er zowel een ergotherapeut als een fysiotherapeut om me te helpen met de transfers en om tips en oefeningen om wat spierkracht te behouden. Ik hoef me niet te vervelen.