Naar het ziekenhuis

 

Maandag was de afspraak in het ziekenhuis waar ik een dikke week naar toe geleefd had. Om 9 uur vertrokken we van huis. Wim had al geoefend hoe de rolstoel in de auto paste en de achterbank naar beneden geklapt. Dan nog is het een hele toer. Meubels in de kamer aan de kant, door de dubbele deuren. Alles mee, papieren ID. Even weer in de buitenlucht na een week. Heerlijk!

Met de lift naar beneden. Bij de auto, de voetsteunen van de rolstoel en proberen over te stappen de auto in. Dat blijft heel spannend, steeds kijken waar ik mijn handen en mijn voeten het beste neer kan zetten, maar het lukte. De rolstoel in de auto en gaan. Bij het ziekenhuis de rolstoel weer achter uit de auto halen, de voetsteunen er aanzetten en er weer inklimmen. Wim zette de auto weg en ik rolde naar binnen om me aan te melden. 

Daarna eerst naar de radiologie. Daar mochten we even wachten maar waren al snel aan de beurt voor het maken van een foto. Dat moest staand op mijn linkervoet, om te kijken hoe mijn voet zich hield als hij werd belast. Tja, maar hoe moet je dan gaan staan? Ik kan me wel een beetje opduwen aan de armleuningen van de rolstoel, maar dan sta ik nog niet. Uiteindelijk heeft Wim me met behulp van ene Jesse, me omhoog getild, en me in evenwicht gehouden met mijn voet op de bodemplaat waar het rontgenapparaat boven hing. 

Toen naar de traumachirurg. Daar moesten we even wachten. We werden binnengeroepen. Er bleek een fout: Ik moest nog eens foto's te laten maken, maar dan zonder gips. En als we dan bezig waren ook van de rechtervoet. Het gips ging er af. Heerlijk! Nu kon ik zelf ook even zien hoe mijn voet er uit zag tien dagen na mijn val. We vonden dat de zwelling een stuk minder was, hij nog wel blauw, of eigenlijk groen. 

Mijn rechtervoet had ik gisterenavond thuis nog gezien even zonder air-walker. 

Die had ook nog behoorlijk grote bloeduitstorting op de plek van de breuk.

Weer naar de radioloog. Weer proberen te gaan staan. Dat ging zonder gips eigenlijk beter. Bovendien had ik net al geoefend. De air-walker rechts ging er ook af  voor de foto, gelukkig hoefde ik daar niet op te staan. Zo reden we met twee blote voetjes terug naar de gipskamer.

Ik kreeg wel veel aandacht, steeds als we zo door de gangen reden.

We mochten snel naar binnen. 

Wat bleek: de foto links moest uitsluitsel geven over de vraag of de middenvoetbeentjes teveel van elkaar af weken, hoeveel ruimte er tussen zat, en of dat bij een te grote tussenruimte zou moeten worden geopereerd. In dat geval zouden de botjes onderling met schroeven aan elkaar worden gemaakt en dan zou dat ook betekenen acht weken onbelast herstellen, wat in mijn geval met de breuk in mijn rechtervoet erbij behoorlijk belastend zou zijn. De chirurg in opleiding en de gipsverpleegkundigen gingen de foto's bekijken. Wij mochten meekijken. Er werd gemeten en nog eens vergeleken. Er was discussie. Het is op het randje van net goed of iets teveel ruimte. De traumachirurg kwam erbij. Hij wilde het nog gaan voorleggen aan een chirurg / voetenspecialist. Ik vertelde dat ik geen marathonloper ben en dat ik niet koste wat koste ooit weer wil kunnen rennen. Als ik maar stabiel genoeg ben om te lopen. En zonder hakken. Waarschijnlijk zou ik dan bij aanhoudende pijn aangepast schoeisel krijgen. En, dat vooruitzicht is iets wat zich zomaar in mijn hoofd nestelt. Van de hakken direct naar een aangepaste schoen, die gedachtesprong lijk ik zomaar te kunnen maken, maar hoe dat straks in werkelijkheid zal zijn weet ik natuurlijk nog nog niet. Als ik maar weer kan lopen. Ik krijg vrijdag uitsluitsel van deze arts met een telefonisch consult. Voorlopig krijg ik eerst voor vier weken lager gips met een schoen eronder waar ik op geleide van de pijn voorzichtig op mag gaan staan. In de linkervoet waren stukjes bot afgebroken, maar dat zou gaan inkapselen en daar zou ik geen last van moeten krijgen. Zo'n operatie kan niet bijvoorbeeld over twee jaar nog. Het is nu, of over een week, of niet meer. Lastig hoor. 

Toen de arts weer vertrokken was zei de Jeroen, de gipsman, dat het ook voorkomt dat er met zo'n operatie met veel bezwaarlijke gevolgen zoals acht weken niet belasten, de resultaten ook niet altijd geweldig zijn. Ik kreeg de indruk dat hij er niet zo voor was. Hij heeft mijn voet ingegipst. Dat ging wat lastig, want ik zat in de rolstoel en hij moest zich bukken in een vervelende houding. Ik voelde direct al wel dat het heel strak zat, maar ik was moe van de spanning en wilde naar huis. 

Wim moest nog trombosespuitjes ophalen bij de apotheek en een glijplank bij de medipoint. 

Hij zette me met een koffie in de hal. Daar kwam ik van bij.

Daarna haalde hij de auto op en we gingen naar huis. Inmiddels doodmoe van alle inspanning en het in de rolstoel zitten. Thuis maakte hij een broodje voor me en ik mocht weer even op bed, proberen te rusten.

Daar lag ik een tijdje, toen ik echt steeds meer last kreeg van de overgang van mijn wreef naar mijn enkel. Het gips zat overal strak, maar daar knelde die echt. Mijn tenen begonnen te tintelen. Ik nam een pijnstiller. Wim ging een boodschap doen. En ik hield het niet meer. Echt niet leuk! Had ik mijn oude gips nog maar! Ik belde naar de gipskamer en ik mocht terugkomen. 

Dat klinkt natuurlijk fijn, maar dat was toch weer diezelfde ingewikkelde onderneming. Om kwart over twee gingen we op pad. Ze hebben weer opnieuw gegipst. Nu met viltjes ertussen en met zijn tweetjes, zodat ik in de goede houding lag en de kans groter was het nu wel goed zou gaan. Om drie uur reden we daar weer weg. 

De ergotherapeut zou om half vijf nog komen, maar die heeft Wim afgebeld. Ik was helemaal op!!! 

Van de spanning, van de pijn, van het steeds verplaatsen, van het hangen in die rolstoel, van de slapeloze uren in de nacht, van het gezicht van Wim dat bezorgd stond. Van de - toch noch kleine mogelijkheid - om vrijdag alsnog te horen over  toch nog een operatie. En van de onzekerheid dat we daar dan ook echt goed aan doen. Van de vraag of ik ooit weer goed ga lopen.

Het was goed nieuws, een stap vooruit, maar ik vind het al met al toch niet meevallen. Ik was te moe om te bloggen. Had niet veel tekst meer.

Wel een prachtig boek gelezen! Een heftig boek. Een hartverscheurend boek. En eigenlijk helemaal niet wat de titel lijkt uit te stralen. Het gaat over verlies en over de liefde. Over de kunstenaarswereld in Parijs na de eerste wereldoorlog. Over de homoscene in Chicago in de jaren 80 waar aids zoveel slachtoffers eiste. Over de aanslagen in Parijs in 2015. 

Echt heel indringend mooi geschreven. Kon ik ook steeds weer even huilen.