Ons adres stond er alvast in....

Een jaar of 14 geleden hielp ik een oudere mevrouw 

met het opruimen en wegdoen van haar spullen.

Ze had een gehandicapte man die ze verzorgde en 

als ze ooit kleiner moesten gaan wonen wilde ze 

nu alvast door haar spullen heen om te verminderen.

Het was er keurig en heel goed georganiseerd,

daar had ze dus helemaal geen problemen mee, 

integendeel, daar was ze juist supergoed in.

Ze wist waar alles was en het was netjes opgeborgen.

Ze was enig kind en had alles uit haar ouderlijk huis nog.

Ze had de verlovingsjurk van haar moeder bewaard,

het - nog prachtige - trouwkostuum van haar opa  

en een blikje pijptabak van haar vader dat ze 

af en toe open deed om er aan te ruiken.

Allemaal oude, netjes bewaarde spullen,

die haar telkens weer tot tranen toe beroerden.

Ze had vijf kinderen die het ook allemaal druk hadden, 

die kon ze echt niet belasten met al haar emotionele ballast.

Vandaar dat ik mocht proberen om haar ermee te helpen.

Het was echt niet makkelijk, we hebben steeds geprobeerd 

spullen zinvol her te bestemmen (als dat Nederlands is...).

Zo hebben de kleinkinderen met alle oude kleding 

een modeshow georganiseerd, daar zijn foto's van gemaakt 

en heel wat kleding vond zijn weg naar een toneelvereniging.

Op een keer gingen we door haar boekenkast.

Ze kwam met een boekje aan waar ze zich 

al jaren naar en schuldig over voelde:

Haar zoon had het boek geleend van de leraar godsdienst

om te gebruiken bij het maken van een scriptie.

Maar, de hond had het boek te pakken gekregen.

Het was flink beschadigd en ze durfde er 

eigenlijk niet meer mee terug naar de school.

De zoon was inmiddels huisarts en zelf vader van zes,

maar al die jaren had dat beschadigde boek haar 

beschuldigend aangekeken vanuit de boekenkast.

Ik sloeg het boekje open.

En zag ons eigen straatnaam erin staan!!!

En de naam van de voormalig dominee die we 

een jaar of wat ervoor hadden ontvangen in ons huis.

  

Nou, dat vonden we toch wel heel toevallig.

Ik kon haar vertellen dat de beste man was overleden.

Ze hoefde zich er helemaal niet naar meer over te voelen.

Maar wat moest ze er nu dan toch mee aan?

Op dat moment was mijn man leraar wiskunde

 en hij gaf ook een aantal uren godsdienstles.

Ik vroeg haar of ik het mee mocht nemen,

ik dacht dat mijn man het vast goed kon gebruiken.

En ons adres stond er alvast in...

Sterk verhaal he?