Dromen van het oude huis (1)

 'Mis je ons oude huis nog steeds zo erg?' vroeg ik mijn oudste dochter toen ik laatst met haar meeliep naar het station om haar uit te zwaaien toen ze met de trein weer naar Nijmegen vertrok. 'Niet meer zo heel erg, maar ik droom er nog wel vaak van', antwoordde ze. 

Ze was op zijn lichtst gezegd 'not amused' toen we ons oude jaren-30 huis gingen verlaten voor ons huidige appartementje. We hadden er 27 jaar gewoond, toen we er in trokken was onze dochter vier jaar en voor haar was ons huis haar ouderlijk nest, de plek waar ze is opgegroeid, wat altijd 'haar huis' was geweest, ook al woonde ze toen we er uit trokken al weer een jaar of tien op zichzelf.

En natuurlijk begrijpen we haar. Ze heeft al haar verjaardagen daar gevierd en Sinterklaas en Kerst met de hele familie. Ze heeft in de tuin eieren gezocht met Pasen, leuke avondjes gehad met vriendinnen, maar ook dag in dag uit in dezelfde slaapkamer geslapen en aan dezelfde tafel in onze woonkamer haar ontbijt en haar warm eten gegeten. Ze had er een flink aantal jaren een mooie vleugel om piano te studeren. En dan verandert dat ineens, omdat je ouders zo nodig kleiner en comfortabeler willen gaan wonen, eerst met een een stel 'bejaarden' in een woongroep en uiteindelijk dan 'gestippeld' om de woongroep heen in een gewoon flatje. 

Ze vond het echt niet leuk, maar heeft op mijn verzoek - en met veel aandacht - al haar kindertekeningen, twee koffers vol, uitgezocht en een uitverkoren deel meegenomen naar haar eigen huis. We hebben foto's gemaakt van de feestelijke jurk die ze droeg toen ze met zes jaar de Pinkerbruid was en die al die tijd al in de zolderkast lag. Ze heeft alle spullen die op haar slaapkamer lagen uitgezocht en meegenomen wat ze niet wilde missen. En ze heeft ondanks haar tegenzin dapper geholpen met plannen maken voor de inrichting van ons nieuwe huisje en zelfs geholpen met de verhuizing. 

Ze vroeg ons als gezin wel om samen officieel afscheid te nemen van het huis. We begonnen op zolder. We haalden samen herinneringen op. Wat wisten we nog van alle ruimtes? Leuke dingen zoals de slaapfeestjes, waar de meisjes met alle vriendinnen in een groot bed van alle matrassen op de grond, frietjes mochten eten in bed, de spannende hindernisbaan over de zoldertrap en het stiekem in het raamkozijn in het zonnetje zitten met een boek. En minder leuke dingen, zoals de kou in de winter, waar een vriendje die bleef slapen met zijn overhemd voor zich uit de trap af kwam omdat hij dat hemd eerst wilde laten 'ontdooien'. 

Er werden foto's gemaakt. En onze dochter wilde graag ook het geluid van de zoldertrap vastleggen. Op film. Dat is gebeurd, al vond onze andere dochter, zwanger en wel, het nodig om er een beetje grappig doorheen te zingen... Maar je kunt het hier beluisteren. filmpje

De eerste tijd kon was het gemis pijnlijk voor onze dochter. Het voelde echt niet fijn als ze op ons nieuwe stekkie 'op bezoek' kwam. Al snel werd het Coronatijd, zo kwam ze wat minder vaak 'thuis', wat eigenlijk niet meer 'thuis' was. 

Later was het een fijne tussenstop als ze met de trein toch langs Zutphen kwam en alleen maar even uit hoefde te stappen om even aan te waaien. En dat vindt ze nu eigenlijk wel een echte 'pre', dat we zo aan het station wonen. 

Maar ze droomt dus nog steeds wel over het oude huis. 

Ik niet en ik mis het eigenlijk ook niet. Al vond ik het niet leuk toen ik op bezoek in ons oude huis zag hoe ze de hele tuin hadden leeggehaald. De rozen, de jasmijn, de seringen, de hortensia's, de appelbomen, de lelietjes van dalen, de vrouwenmantel, de pioenrozen, de clematis. Alles. Alles weg! Er is nu een grote trampoline in de achtertuin en de voortuin is helemaal betegeld.

Gelukkig hebben we de foto's nog.