Dromen van het oude huis (3)

Een jaar of 18 geleden liep onze oudste dochter, toen 16 jaar, twee weken een winkelstage bij een bakker in het centrum van Zutphen. Op de eerste dag ontmoette ze daar al een bovenbuurman die de bakkerij zo'n beetje als het verlengde van zijn woonkamer zag. Hij kwam gezellig even met haar kennismaken. Een vrolijke man van in de tachtig. 

Op donderdag kwam ze nogal opgewonden thuis, ze schoof aan tafel en begon te vertellen wat er nu toch gebeurd was. 'Die oude bovenbuurman was de bakkerij binnengekomen en had verteld: 'Kom ik op de markt toch mijn oude buurjongen tegen. Ik heb hem al wel 40 jaar niet gezien, maar we herkenden elkaar meteen. Zo leuk! We hebben allemaal herinneringen opgehaald uit de tijd dat ik we samen aan de Prins Bernhardlaan woonden!' 

'Dat is leuk', had onze dochter gezegd, 'ik woon toevallig ook aan de Prins Bernhardlaan.'

'Op welk nummer?' vroeg hij.

'Op nummer 52.'

'Nummer 52? Maar dan woon je in MIJN huis!!'  

Lang verhaal kort. Hij wilde dolgraag langskomen om zijn oude huis nog eens te zien en onze dochter had gezegd dat dat natuurlijk goed zou zijn. Maar hij zou voor de zekerheid vanavond nog even bellen. Ze had het nog niet gezegd of de telefoon ging. Ik hoorde de opgewonden stem van de meneer en of hij echt op bezoek mocht komen...

Ik nodigde hem uit om de volgende dag te komen eten. En of we hem even op zouden komen halen. Nee, hij zou wel een taxi nemen. Tot morgen dan!

De volgende avond kwam hij - hij was nogal slecht ter been - inderdaad de gang door geschuifeld.

Hij keek rond en de tranen kwamen al snel. 'Daar hoefde ik me niets van aan te trekken hoor, hij was de laatste tijd snel emotioneel geraakt. Hij was namelijk terminaal ziek, een vorm van kanker en door de medicatie was hij nog gevoeliger dan eerder.'

Hij keek heel geconcentreerd rond. Hij had vaak terug gedacht aan het huis en zag nu met eigen ogen wat er nog net zo als vroeger was en wat er veranderd was. Toch vreemd hoe iets in je hoofd een eigen leven gaat leiden en het dan weer in werkelijkheid van nu te zien was heel bijzonder. Sommige dingen waren nog heel vertrouwd, andere dingen net anders dan in zijn herinnering. 

Hij was hier na zijn trouwen komen wonen. Zijn vrouw en hij hadden hier vier kinderen gekregen en hij was toen dominee en godsdienstleraar op een middelbare school hier in Zutphen. 

De keuken was uitgebouwd en de originele kamer-en-suite - met de glas in lood schuifdeuren - waren tegen zijn zin in verdwenen, zodat we nu een grote woonkamer hadden. De donkere wenge vloer had hij niet mooi gevonden. Die hadden wij er, toen wij er kwamen wonen, weer uitgehaald, en de originele vloerdelen geschuurd en gelakt, en daar keek hij heel tevreden naar. 

Hij vertelde: 'Mijn vrouw had het geld in het huwelijk ingebracht en zij besliste over de verbouwingen.' Dat was toen - en nu eigenlijk ook nog steeds - tegen het zere been. 

Maar hij zei ook dat ze later gescheiden waren. Het was geen goed huwelijk geweest. Dat leek me nogal een kwestie, als dominee zijnde in de jaren-70. 

'Ja, maar hij was later ook van zijn geloof gevallen, dus dat was eigenlijk helemaal geen issue meer. Oh, dat verbaasde me natuurlijk nog meer. Hoe vaak hoor je dat nu?

Hij had een dochter die uit de kast was gekomen en dat viel in de familie van zijn vrouw ook niet goed, dus hij had van die kant niet veel meer te verwachten.

Ik vroeg hoe het nu met hem zou gaan, nu hij zo ziek was. Hij zou zo lang mogelijk zelfstandig blijven wonen en als het nodig was zou hij naar een hospice gaan. Maar hij voelde zich nu nog goed. Hij las alles wat los en vast was en woonde met veel plezier in de stad, was graag onder de mensen en ging lekker uit eten en genoot van een wijntje. 

Toch wilde hij in ons huis niet naar boven, dat zou te emotioneel worden, om de kamer te zien waar hij zijn preken had geschreven. In de voorkamer boven. 

We hebben honderduit gepraat en na het eten vertelde ik dat ik dat weekend getuige mocht zijn voor mijn broer bij zijn huwelijk. Mijn broer zou gaan trouwen. Trouwen met een man. Een mooie ceremonie in Amsterdam in een strandtent op IJburg. Het homohuwelijk was twee jaar ervoor mogelijk geworden en mijn zwager-to-be had mijn broer in Londen ten huwelijk gevraagd. 

Ik liet hem zien wat ik aan het maken was als cadeau: Een mooi album waarin ik Nederlandse liefdesgedichten had verzameld, waar alleen een 'hij' of een 'jij' in voorkwam. Dus geen zij. Er waren hele mooie gedichten te vinden geweest en ik had er plezier in om die op heel mooi papier te printen en in te plakken.

De voormalige dominee was onder de indruk. Hij keer rond en zei dat we een fijn gezin waren die in een heel goed huis woonden waar hij toch ook hele gelukkige jaren had gekend. De tijd met de opgroeiende kinderen was hem heel dierbaar geweest. We namen heel hartelijk afscheid, we hadden een mooie avond gehad. 

Onze dochter, die het toch een beetje 'raar' vond dat de dominee zijn preken had geschreven in wat nu al zo lang haar slaapkamer was, zag hem die week erop nog een keer in de stad waarbij hij haar heel hartelijk groette en haar nogmaals bedankte voor het leuke etentje. 

Een week of zes later bleek hij te zijn overleden in een hospice in Zwolle.

PS Nadat wij ons huis hebben verlaten voor ons stadsappartementje, werd er in dat oude huis flink verbouwd, en er werd een treinkaartje gevonden achter een betimmering. Misschien heeft deze - toen nog - dominee die wel gebruikt...