Wish me luck!

Tja, met deze tekst in het hoofd begon ik met dit nieuwe jaar.

Rustig aan, mild zijn voor mezelf. En licht.

Want ik heb veel ellende achter de rug vanaf de zomer.

Ik heb mensen verloren, ander mensen zien lijden. 

Ik heb zelf ook mijn portie ongemak en stress gehad.

Maar, ik sta weer op mijn eigen twee voeten. 

Ik loop nog niet snel, maar ik loop tenminste weer.

Mijn maag is weer helemaal mijn eigen maag, oorpijn is over.

Nu alleen nog sterker worden en weer lekker aan het werk!

Toen kreeg ik vorige week woensdag pijn in mijn buik.

We waren op bezoek bij onze dochter en kleinkids, 

en voelde me echt niet lekker, zwaar gevoel en misselijk. 

Donderdagvroeg een plasje bij de dokter gebracht.

Leek op een blaasontsteking. Kuur meegekregen.

Het leek eerst wel op te knappen.

Zaterdagmiddag ging ik op bezoek bij een vriendin

Ik kocht wol in de wolwinkel (die weer open was)

om een trui voor mijn lieve echtgenoot te breien.

Ik kocht verf in de verfwinkel (die weer open was)

om de nieuwe hogere bedpoten mee te verven.

Toen ik thuis kwam was de koek op.

Ik kreeg ergere buikpijn. Ik werd ook wat labiel.

Huilen om een blaasontsteking na al die eerder doorstane pijn?

Spanning dacht Wim. Ik vond het maar raar.

Zondag heb ik me heel rustig gehouden. Veel drinken.

Maandagmorgen nam ik een pijnstiller en de laatste antibiotica

 en greep mezelf bij de kladden. Kom op!!

 

Een wasje gedaan, die opgehangen, afgewassen, gedoucht,

administratie, geblogd en toen ging ik bij iemand op de koffie.

Ik kreeg wel steeds meer buikpijn.

Op de koffievisite leek het helemaal niet te gaan.

Ik was misselijk, voelde me heel ellendig.

En... deze vrouw woonde drie huizen van mijn huisarts.

Ik vertrok sneller dan ik eerder eigenlijk van plan was 

en ging even bij de huisarts aan.

Ik vertelde de assistente ik zo'n pijn had, wat moest ik nou?

Ik kon die middag komen. Gelukkig!

Wim zou naar zijn vader die heel ernstig ziek is.

Gelukkig wilde hij net zo lief met de trein gaan, 

 dan kon ik met de auto naar de huisarts.

Daar in de wachtkamer hield ik het bijna niet meer.

Er was een leerling huisarts bij, 

dus ik had twee paar onderzoekende ogen.

Het verhaal gedaan, best lastig met zoveel pijn.

De misselijkheid, de koude handen, geen koorts,

het soms niet kunnen stoppen met trillen.

  

Ik had nog even een plas kunnen meebrengen. 

Die was niet goed. Teveel witte bloedellen geloof ik.

De dokter en de dokter in spe hebben me onderzocht.

Wijs eens aan waar de pijn zit?

Ja, eigenlijk overal. Mijn hele buik en mijn onderkantje.

Ze gingen kloppen en prikken.

Rechts boven in mijn flank sloeg ik aan. 

Ze dachten aan nierstenen.

Ik mocht kiezen: 

Of met pijnstilling naar huis en later in de week een scan, 

of direct door naar het ziekenhuis voor onderzoek.

Dat leek me het beste.

Dus even later werd ik gezien op de eerste hulp.

Ik kreeg een warm dekentje over me heen. Heerlijk.

De verpleegkundige vroeg of ik niet iemand 

kon bellen die me zou kunnen komen ondersteunen.

Ik dacht dat dat qua Corona niet mocht, 

maar het leek haar een goed idee. 

Ik belde buurvrouw Wopke, en die zou komen.

Er werd bloed geprikt en ik moest weer een plas inleveren.

Er kwam een jonge arts, die heeft me onderzocht.

En me ook weer helemaal uitgehoord.

In mijn rechterflank, ook in de rug deed het zeer,

als hij er op drukte. Vanuit mij zelf kon ik dat niet voelen.

Ik vond dat wel vreemd ervaring. Alles doet zeer, 

de pijnplek zelf valt vanuit mij zelf niet te lokaliseren.

Pas als zo'n dokter er op duwt en in prikt.   

Wopke kwam en de uitslagen.

Het bloed was eigenlijk allemaal goed.

Temp goed, iets verhoogde bloeddruk van de pijn. 

De plas had ook nu weer teveel witte bloedcellen.

Ik voelde me eigenlijk ook wel weer wat beter.

Er kwam een mevrouw van de roomservice.

Ik mocht wat eten en kon kiezen wat:

een rijsttafel, hutspot, rode kool of een boterham.

Zo zat ik even later aan een kop thee en kwam

er even later een bordje met onder andere aardappelpuree.

Goed voor mijn maag. En ik had er ook wel zin in.

Gek dat dat dus met vlagen erger en ook weer wat beter wordt.  

Ik mocht naar huis. 

Ze verdenken mijn nieren dus. 

Ik moest de volgende dag een ct scan laten maken.

En ondertussen de pijnstilling nemen die ze meegaven.

Naast de paracetamol, weer diclofenac, 

nu allebei in de vorm van zetpillen.

Ik neem er toch maar een maagbeschermer bij.

Thuis, gisteren veel in bed, blaas- en nierthee gedronken,

een warme kruik, steeds misselijk, maar eten gaat eigenlijk ook wel.

Om tien voor twee mocht ik komen voor de ct scan.

Dat was heel snel gebeurd.

Helaas krijg ik het uitslaggesprek pas donderdagmiddag.

Dus ik zit er nog wel even mee. Weer wachten.

 Ik hoop maar steeds dat het een klein niersteentje 

is dat gewoon ineens verdwijnt.

Ik heb in 2006 ook een niersteenkoliek gehad, 

maar lag er toen mee in het ziekenhuis. 

Dat was heftiger, maar ook snel weer over.

  

Aan andere dingen die mis kunnen zijn probeer ik niet te denken.

Ik moet gewoon weer afwachten.

Wish me luck!