Hoe het verder ging

En hoe het verder ging met Jacquelien en haar buik.

Donderdagmorgenvroeg hield ik het niet meer van de pijn. Ik was in afwachting van de uitslag van de ct-scan over de nierstenen. Ik overlegde telefonisch met de afdeling urologie en mocht naast de paracetamol en de diclofenac ook een oxycodon nemen. Die had ik nog van na mijn voetoperatie. Het is een morfine-achtige pijnstiller die als bijwerking obstipatie heeft, je krijgt er van die laxerend zakjes bij en ik kreeg er eerder ook stemmingswisselingen van. Tenminste een nacht waarin ik heel somber werd. Maar nu moest ik het wel nemen, het was niet te doen. De uroloog belde om te zeggen dat er op de scan niets bleek van niersteenkolieken. Ze stuurde me vanwege de pijnscore weer terug naar de eerste hulp.

Wim was er niet. Hij bracht een vriend van ons naar een bestralingsafspraak, een lieve vriendin wilde me wel brengen en met me mee gaan. We zaten ook samen weer te puzzelen, wat zou ik nu kunnen hebben? Zoveel pijn moet toch een oorzaak hebben? 

Op de spoedeisende hulp aangekomen kreeg ik weer alle onderzoeken die ik maandag ook al had gehad. Bloed prikken, hartfilmpje, urine onderzoek. Eigenlijk waren alle uitslagen wel goed. De arts assistent, die me vertelde dat ze me eigenlijk weer naar huis wilden sturen, vertelde met welke chirurg ze dit had overlegd. Dat bleek een oude bekende, de jonge arts die me ook heeft gezien in mijn borstkanker periode. Hij kwam ook even bij me langs. Ik moest heel erg huilen. Vooral het niet weten wat het is maakt me nu eenmaal heel erg onzeker. Met borstkanker als bagage, heeft dit soort heftige pijn een alarmerende werking en de angst is gewoonweg verlammend. 

'Ik laat je niet los', zei de dokter, hij wilde een echo van de galblaas laten maken en mij volgende week op de poli zien. Ik had het gevoel dat ze dachten dat het vooral tussen de oren moest zitten en voelde me nog net geen aansteller. Maar toen hij zei dat ik misschien wel wat moest ontspannen, raakte me dat wel. Ik vertelde over de stress en ongemak die ik het laatste half jaar heb meegemaakt. Twee gebroken voeten, een ingewikkelde operatie, narcose, bedlegerig zijn voor drie maanden, Corona, oorontsteking, maagklachten, revalideren, weer leren lopen... Het lijkt net of ik minder weerbaar ben. En of stress en verdriet extra hard binnenkomt. De afspraak voor de echo werd gemaakt: Die staat op de planning voor aanstaande dinsdag.

Diezelfde donderdag ging het steeds slechter met mijn schoonvader die al een tijd heel ernstig ziek was. Zo in- en in verdrietig. Hij woont al een jaar in een verpleeghuis, en ging zienderogen achteruit. De laatste keer dat ik hem zag was met Kerst en ook toen was er op de afdeling waar hij woont veel agressie van medebewoners. Zo naar. Die donderdagmiddag werd er een (on-line) familiegesprek georganiseerd. Toen werd besloten om pijnstilling en slaapmedicatie in te zetten want dit hij was erg onrustig en zoals ze dat noemden 'oncomfortabel', een andere woord voor een zielig hoopje mens waarmee we geen contact meer konden krijgen. Nog steeds was er geprobeerd om tegen beter weten in te zien of hij op zou knappen, maar dit was geen leven.

Diezelfde donderdagavond is hij ingeslapen. Hij is 92 jaar geworden en was helemaal op.

Wat komt er dan een boel op je af. Mijn man is de oudste van vier kinderen, ze wonen allemaal een eind af van mijn schoonmoeder van 90 die nog op zichzelf woont. Vrijdag ging iedereen er heen. Onze dochters zijn ook naar hun opa geweest om afscheid te nemen. Maar ik kon niet. Dat voelt heel ongelukkig, maar ik had zoveel pijn. Ik was er in gedachten bij. Een vriendin uit Amsterdam kwam bij mij, dat was heerlijk. We hebben fijn gepraat en het leek als ietsje beter te zijn. Toen ze na de lunch weer vertrok ben ik maar weer plat gegaan. Geen energie om te bloggen. Dat heb ik bijna nooit!

Zaterdag ging Wim weer naar Zwolle, om steeds even te waken bij zijn vader en voor overleg met de uitvaartondernemer. Toen hij weg was zaterdagmiddag kreeg ik gaandeweg zoveel pijn dat ik weer de huisartsenpost belde. Het was niet te doen, ik dacht dat ik tegen de vlakte zou gaan. En ik was ook zo misselijk! 

Ik mocht gelijk komen. Vriend Jules heeft me gebracht, zo lief. De huisarts heeft weer van alles onderzocht. Was het mogelijk een eierstokverdraaiing? Of, en dat vond deze huisarts aannemelijker, galsteenkolieken. Er was overleg met de eerste hulp. En omdat ik geen koorts had, vonden ze dat het wel tot dinsdag kon wachten. Ik kreeg de aanbeveling om alles wat ik aan pijnstilling had in te zetten. Inclusief de morfine-achtige oxycodon. En dat heb ik gedaan. Een warme kruik op mijn buik, warme thee en proberen te ontspannen en te slapen. In de hoop dat het de volgende dag weer beter zou gaan. Dat is aardig gelukt. Een paar uur geslapen en vanmorgen nam ik weer die hele  reeks pijnmedicatie. Wim maakte een schema om het goed verdeeld over de dag te kunnen nemen. Daarna kreeg ik een beschuitje, een kopje thee, een appeltje en hielp hij me met een warme douche. 

Wim is weer naar zijn moeder voor overleg over de uitvaart en een vriendin komt zo even langs om 'op mij te passen'. 

Het voelt heel naar om in deze tijd van afscheid nemen niet te kunnen bijdragen. Ik troost me met de gedachte dat ik kan terug kijken op al die samen gevierde kerstfeesten, familievakanties en verjaardagen. We hebben samen veel plezier gehad op rommelmarkten en opa maakte een mooie poppenkast en een poppenhuis voor onze dochters. 

Onze kinderen hadden een hele fijne opa en oma. Ze hadden alle tijd om spelletjes met hen te doen. Ze gingen mee naar de dierentuin, naar theatervoorstellingen en naar het Land van Ooit. Ze pasten op als wij weg waren en wat waren er veel logeerpartijtjes. Met pannenkoeken en oma soep. En later met hele fijne gesprekken. En hoe lief was opa met zijn eerste achterkleinkind.  

Onze oudste dochter heeft haar afstudeerscriptie ook aan haar opa en oma opgedragen. Wat was hij trots, zelf maar een paar jaar avondmulo en als dan je oudste kleinkind aan de universiteit afstudeert is dat wel wat. Al zei hij ook dat je beter een gelukkige timmerman dan een ongelukkige hoogleraar kon zijn. Later bleken alle kleinkinderen de universiteit te hebben doorlopen of ze zijn er nog mee bezig. Prachtig vond hij dat.

Deze foto komt op de rouwkaart. 

Genomen tijdens een familievakantie in Giethoorn.  

Dag pa!