Dan maar Downton Abbey!

Dinsdagmorgen werd er een echo van mijn buik gemaakt. Op zoek naar galstenen. Ik heb het hele onderzoek gehuild van de pijn. Daarna mochten we direct door naar de chirurg voor de uitslag.

Er bleek niets mis met mijn galblaas en met de ct-scan van vorige week die deze dokter erbij pakte stond hij echt voor een raadsel. Ook omdat alle bloedonderzoeken steeds goed waren en ik geen koorts heb gehad. Deze jonge chirurg heeft me een paar jaar terug ook gezien toen ik borstkanker had. Dat bleek toen goed behandelbaar en ondanks alle schrik was ik toen best flink en strijdbaar. Dat zag er nu wel anders uit. Wat een pijn, onzekerheid en onmacht. 

Hij stelde voor om me voor de zekerheid door te sturen naar de gynaecoloog. En me dan volgende week terug te zien. Oke... Toen we wegreden van de parkeerplaats werd ik al gebeld. Ik mocht diezelfde middag gelijk komen. De gynaecoloog heeft me weer eens onderzocht. En ook weer een echo gemaakt van mijn buik. Alles ziet er uit zoals bij mijn leeftijd past. Geen cystes, geen gedraaide eierstok. 

Hij had een plausibele verklaring:  Mijn hele buikvlies is volledig geirriteerd. Dat kan getriggerd zijn door de blaasontsteking of door iets anders, daar kom je misschien nooit achter. Maar de hele buik staat onder erge spanning. En dat veroorzaakt heftige pijn. Zenuwpijn. Net zoals een ontstoken blindedarm dat kan doen. Bij dat beeld zou ook de voortdurende misselijkheid passen en de koude handen en voeten. Hij dacht dat die spanning de komende twee tot vier weken de tijd nodig heeft om uit te doven. 

Hij stelde voor om te stoppen met de morfine. Misschien wel de maximale onderhoudsdosis paracetamol blijven nemen om het dragelijk te houden. En oxazepam erbij om te ontspannen. Proberen om goed te slapen, rust te nemen en tegelijk ook wat meer te bewegen. Dat is lastig met de revalidatie met mijn voeten, maar toch voorzichtig meer en soepeler bewegen. En afleiding zoeken. 

Hij benadrukte ook dat het niet zo is dat het alleen maar 'tussen de oren' zit, maar dat dit soort reactie fysiek echt heel pijnlijk kan zijn en dat ik geen zeurpiet of een aansteller ben. Dus daar kwamen de tranen weer. 

Morgen spreek ik mijn psycholoog. Ze was zelf ziek, anders had ik haar misschien wel eerder geconsulteerd. En ik heb morgenvroeg een afspraak bij de osteopaat, waar ik ooit eerder bij ben geweest. En nu het zwembad weer open is zou een bewegen in het warme bad wel een goed idee zijn. 

Ik zal blij zijn als dit allemaal met deze sisser afloopt. Ik maakte me wel erg zorgen. Ook ben ik eerlijk gezegd een beetje bang voor harde oordelen uit de buitenwereld. Geloof me als ik zeg dat ik al die oordelen zelf ook al wel heb geformuleerd: Dat ik gewoon maar wat aandacht zoek, dat ik een slappeling ben, dat ik een stresskip ben, dat ik Wim en de schoonfamilie niet genoeg ondersteun bij alle zorg rond de uitvaart van mijn schoonvader, dat ik het erger maak dan het is, dat ik me moet schamen om de drukke zorg lastig te vallen met iets wat niet aantoonbaar is.... enzovoort, enzovoort.   

Ik probeer me niet schuldig te voelen en het allemaal gewoon maar van me af te zetten.

Ik heb me ondergedompeld in alle seizoenen van Downton Abbey. En gisterenavond had ik zin in een koud biertje. Zo verras ik mijzelf maar weer eens.