Borrelen

In mijn rondbrief vertelde ik dat ik hoopte op een dansje met Oud & Nieuw. Een beetje zoals op de foto links. Ik zou er voor tekenen. Met pantykousjes en al. Helaas is het nog niet zover, maar ik kan gelukkig melden dat het best vooruit gaat. 

Ik slaap nog niet geweldig maar ik sprokkel toch elke nacht zo'n 5 a 6 uurtjes bij elkaar. 'S nachts heb ik tamelijk veel pijn in mijn knieen. Dat helpt natuurlijk niet. Ik kan me soms bijna niet omdraaien. En overdag met het lopen gaat het ook nog moeizaam. Met name als ik net opsta, strompel ik echt een beetje in het rond, maar dat zal ook nog wel verbeteren. Ik gebruik de krukken bijna niet meer en de rolstoel kan ook al bijna weer terug naar de hulpmiddelen-uitleen. Al vermijd ik natuurlijk nu langere stukken lopen nog. Daar zou ik indien nodig de rolstoel wel voor kunnen gebruiken. Als ik nu teveel loop moet ik het naderhand bezuren. Dus voorzichtigheid is geboden. Onbelast bewegen op de home-trainer werkt wel goed. Een warme douche (kan ik nu weer zelf) en het juiste evenwicht zoeken tussen rust en beweging ook.   

Ik kan weer zelf autorijden: HOERA!!! Dat geeft een boel vrijheid, bijvoorbeeld voor een - incidentele - werkafspraak, maar ook om even bij iemand koffie te gaan drinken. Of om naar de mondhygieniste te gaan. Voor de deur geparkeerd, zelfstandig naar binnen en weer naar huis: Grote meid!

Al twee keer ging ik alleen met de auto naar de Albert Hein. Nadien helemaal moe en overprikkeld, maar toch maar mooi gedaan. Al werd ik wel op mijn hielen gereden door het karretje van de mevrouw die na mij door het poortje liep. Mensen zijn het niet gewend dat je zo langzaam loopt. Mijn voet vond dat niet fijn.

Wat gebeurde er nog meer deze week? We hebben nieuwe plinten. Na de verhuizing was dat blijven liggen en met de borstkanker en de nasleep daarvan hadden we er niet echt aandacht voor. Maar na drie maanden in een ziekenhuisbed in een kleine kamer met plintloze muren was het echt hoog tijd. Het ziet er ook heel mooi uit, zo'n hoge plint. Het maakt het echt af. Er moesten wel allerlei kasten van de wand afgezet worden en dus grotendeels uitgepakt. Wat een rommel geeft dat. Je snapt niet hoeveel spullen er in zo'n kast staan of zitten. En natuurlijk koffie zetten voor de mannen en je hele huis op de kop. Maar toen het klaar was waren we heel tevreden en was ik na een avond gevloerd voor de televisie, de volgende dag weer fris.

We hadden een etentje voor twee vriendinnen: kaasfondue met een paar mooi salades erbij. Heerlijk dat dat weer kan, gezellig gepraat en nadien wel moe, maar uiterst tevreden. Dat zelfde geldt voor een bezoekje van onze dochter en kleinkinderen. Ik kan nog niet met ze mee rennen, maar in hier huis kan ik ze bijna normaal ontvangen, met ze spelen en van ze genieten. En dan ga ik als ze weg zijn een uurtje plat.

Er kwam een vriendin op bezoek die ik lang niet gezien had. We hebben ons leven doorgenomen en vijf kwartier in een uur gepraat. En ik heb ook wat langere gesprekken gehad met vriendinnen over de telefoon. Heerlijk toch dat dat allemaal kan.  

En, wat ook heerlijk is: Ik doe 's morgens op mijn gemakje een afwasje, ruim wat op, doe de kranten bij het oud papier, herschik wat dingen in de koelkast naar mijn zin, geef de planten water, verzorg de bloemen, doe de gordijnen open en hang ze netjes naar mijn zin, leg wat recht in de boekenkast en op de fruitschaal, veeg wat stofjes weg en ben ZOOO tevreden dat ik dat weer zelf kan doen. 

Ik werkte wat stapeltjes papierwerk weg. Er waren wat regeldingen, soms met lang in de wacht staan of me verdiepen in administratieve zaken, maar dat is ook klaar. 

Er was een nieuwe deelneemster voor de opruimcursus, we hadden een leuk gesprek en kregen er allebei zin in om aan de slag te gaan. (Helemaal leuk was dat ze mij cadeau kreeg...) Ik heb lekker gelezen. En wat series gekeken. En van alles op televisie: schaatsen en 'Wie is de mol?'

En ik heb plannetjes gemaakt. Dat is toch wel het leukste: Er is weer ruimte voor plannetjes. Iets wat ik wil breien voor mijn kleinzoontje. Een trui voor Wim die hij wel zou willen hebben. Een schortje voor een vriendin die daar zin in had. Een keukenkastje waar ik lades in wil hebben in plaats van het deurtje dat er nu voor zit, omdat ik geen zin meer heb om te bukken voor de dingen die daar in staan. Ik heb grote, mooie nieuwe vaste planten gekocht voor in onze gemeenschappelijke hal beneden. Die moeten we er nog even inzetten. Natuurlijk vrienden die we eindelijk weer eens willen bezoeken of uitnodigen. Een spelletjesavond of een lunch met de vriendinnen van de vrouwentuin.

De zin en de moed voor dit soort dingen verwelkom ik zo! Ik heb vier maanden lang alles on-hold moeten zetten. Oke, het volledig herstellen van mijn geopereerde voet kan nog een half jaar kosten, maar mijn levenslust borrelt ondertussen al weer aardig op. En dat voorzichtige dansje zal dan toch ook wel snel weer kunnen, hoop ik...