Dat is de vraag waar ik Wim vanmorgen mee verraste toen hij net de ogen opsloeg.
Na wat gepruttel, ging hij er over nadenken en zei: 'Je moet een arts laten komen die de dood constateert. In zo'n geval moet je daar gewoon 112 voor bellen. En dan een begrafenisondernemer.'
Ja ja ja, dat officiele, dat begrijp ik, maar wie moet ik daarna als eerste bellen?
De kinderen? Kun je die dan gewoon over de telefoon zeggen dat hun vader is gestorven?
En je moeder? En je zussen en broer? Je vrienden?
En doe je dat in je eentje? Of vraag je daar dan iemand voor om je daar mee te helpen? En wie dan?
Hoe gaat dat eigenlijk?
Kun je dat goed of fout doen?
Waarom denken we daar nooit over na?
Toch zou een lijstje/adresboek oid handig zijn. Mijn vriendin is onlangs plotseling overleden en haar dementerende man heeft niet aan ons gedacht. Zo verdrietig om dat na de crematie te moeten horen. Toen hij zich dat wel besefte vond hij dat heel erg, maar was opgelucht dat we er niet boos over zijn. Maar we zijn wel heel verdrietig om geen afscheid te kunnen nemen.
BeantwoordenVerwijderenWe denken daar niet over na omdat we er liever niet met geconfronteerd worden denk ik. De dood en ziekte is toch voor iemand anders, zo blijft het leven leefbaarder.
BeantwoordenVerwijderenMaar we zouden ons beter voorbereiden zowel wat de praktische zaken betreft als het mentale (ik weet wel niet of dat kan).
https://wp.me/p1RndB-7w6 Dit is de blog waarin ik erover schreef. Misschien heb je er iets aan.
BeantwoordenVerwijderenDankjewel voor je blogberichtje. lieve groet, Jacquelien
Verwijderen