Sinds we kleinkinderen hebben kijk ik
met meer interesse naar hun babyfoto's en
naar die van onszelf en die van onze kinderen.
Het kan me dan soms zo verbazen dat ik
dat kleine mensje ben dat me daar aankijkt of dat
in de box ligt te slapen met haar duim in de mond.
Totaal geen weet hebbend van wat er allemaal
gaat gebeuren in haar leven, van wie ze gaat houden,
wat ze gaat leren van de gebeurtenissen die haar overkomen,
welke keuzes ze gaat maken, wat haar beroep wordt,
waar ze de slappe lach om gaat krijgen,
wie haar vriendinnen zullen zijn,
hoe oud ze wordt...
En eigenlijk is dat nu nog steeds zo.
We hebben geen idee wat ons nog te wachten staat.
Het mysterie van het leven, zo veel wat we niet weten.
En zo kijk ik dan ook soms naar
de vele foto's van onze kleinkinderen.
Welke trekken ik herken, wat 'eigen' is.
Hoe ik ze zou willen kunnen beschermen.
Dan voel ik hoeveel ik van ze hou.
En dan houd ik het niet droog.
Het is dat ik niet meer menstrueer,
maar anders zou ik zeggen dat
ik ongesteld moet worden.
Iets met hormonen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten