Deze uitspraak zag ik op Facebook.
Die past precies bij mijn situatie.
Er moet van alles gebeuren.
Maar zelf kan ik bijna niets.
Dat betekent dus dat ik moet delegeren
of vragen of anderen mij willen helpen.
Het is echt frustrerend:
Ik vind het zo fijn om zelf actief te zijn.
Zelf dingen op mijn eigen manier te doen.
En nu moet ik dus vaak wachten.
Wachten en geduld betrachten.
En verdragen dat dingen anders gaan
dan hoe ik het zelf zou doen.
En ook verdragen dat mijn stemming wisselt.
Dat merkte ik gisteren, toen ik somber werd.
Zo herken ik mijzelf niet.
Angstig oké, maar somber?
Toen las ik dat dat bij Oxycodon kan horen.
Lekker dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten