Geen zin hebben.
Dat ken ik normaal gesproken niet zo in mijn leven.
Ik draai het meestal zo dat ik eigenlijk overal
wel zin in heb, plezier in heb of gewoon 'leuk maak'.
Maar, nu ik al drie weken in bed lig of in de rolstoel zit,
moet ik dingen die ik helemaal niet wil moeten.
Ik moet van alles verdragen of uitzitten:
Verdragen dat ik moet wachten als ik iets nodig heb,
omdat ik er zelf niet bij kan of het zelf niet kan,
of dat anderen iets niet kunnen vinden.
Verdragen dat mensen mijn po moeten legen,
me in mijn blote billen op de postoel zien schuiven
en mijn poes en mijn billen moet laten wassen.
Dat is echt niet fijn en ondanks dat ik
er niets aan kan doen blijft het toch genant.
Verdragen dat ik soms een paar uur alleen ben
als Wim moet werken of ergens naar toe moet.
Dan ben ik toch onzeker en soms een beetje angstig.
Soms ben ik vergeten de vaste telefoon bij me te vragen
en dan gaat hij en kan ik er niet bij en kan hem niet opnemen.
Of ik ben vergeten om te vragen of Wim het licht aan doet
en kom ik langzaam in het donker te zitten.
Verdragen dat ik niet slaap, moe ben of hoofdpijn heb.
Verdragen dat mijn voeten allebei pijn doen,
mijn lijf stijf wordt en conditie achteruit kachelt.
Verdragen dat ik oefeningen moet doen,
die ik zwaar vind en die me tegenstaan.
Verdragen dat er allemaal lieve mensen zijn die helpen,
die best veel dingen voor ons doen, wat heerlijk is, maar
die ik liever zelf zou hebben gedaan of zelf anders zou doen.
Verdragen dat ik lief en blij doe, terwijl het niet zo voelt.
Verdragen dat Wim zich over de kop werkt,
er moe en mager uitziet en zo moeilijk nee kan zeggen.
Ik probeer hem te stimuleren af en toe een uurtje
voor zichzelf te nemen, voor een wandeling,
of voor koffie met koek om weer op te laden.
Verdragen dat ik nog een operatie moet:
vrijdag 10 september om half acht
moet ik me melden in het ziekenhuis.
Gisteren hebben we via beeldbellen
de narcose en de pijnstilling doorgesproken.
Een week lang kan ik me er op voorbereiden,
er tegen op zien en me zorgen maken.
Maar er verandert echt niets aan:
ik moet het toch ondergaan en
proberen er vertrouwen in hebben
dat het allemaal wel goed komt.
Dus, ik probeer elke dag en nacht weer goed
door het komende kwartier of half uur te komen.
Ik ben superblij met alle aandacht,
lieve kaarten, maaltijden, cadeautjes en hulp.
Echt heel fijn, iets om waarlijk dankbaar voor te zijn.
Maar er zijn elke dag momenten dat
ik er echt geen zin meer in heb.
En dan probeer ik eerst maar eens weer een woord.
En dan gaat het eigenlijk ook wel weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten