Wat een heerlijke dag!

Vanmorgen fietste ik - nadat ik met een opdrachtgever bij haar thuis een opruimklus had gedaan - terug vanuit de Zuidwijken helemaal langs de IJssel terug naar huis. De zon scheen dat het een lieve lust was. Het was koud, maar dan tintelfriskoud, echte-wollen-handschoenen-aan-koud, maar met de zon echt heerlijk. De IJssel lag er rustig bij; Het hoge water van een paar weken terug was verdwenen en ik zag overal mensen fietsen, met de hond door de uiterwaarden lopen of op een bankje zitten met de snufferd in het zonnetje. De torens van Zutphen staken af tegen de helderblauwe lucht, en ik bedacht me dat er al eeuwenlang mensen richting die torens hebben gelopen of er met paard en wagen naar toe hebben gereden.   

Juist met al het nieuws van de verschrikkelijke aardbevingen in Turkije en Syrie in mijn achterhoofd was ik zo dankbaar voor dit fietstochtje (dat ik het weer kan is ook al geweldig) een stabiele woonomgeving, ons veilige, gezellige flatje en de fijne mensen in onze buurt. Blij, gelukkig, tevreden, dankbaar dat dekte de lading toch net niet helemaal. Ik voelde me stralend. 

Thuisgekomen zetten Wim een heerlijke kop koffie met een geroosterde boterham met tahin voor me neer. Ik ging een aflevering kijken van de serie New Amsterdam, en daarna ben ik in onze zonovergoten slaapkamer een uurtje gaan tukken. Wat zomaar lukte, waarschijnlijk omdat ik vannacht niet veel slaap heb gehad, dat heb ik soms.

Toen even naar de bibliotheek, er was een boek binnen gekomen dat ik gereserveerd had van Dirk de Wachter, 'De kunst van het ongelukkig zijn.' Nou, die kunst versta ik vandaag niet, ben juist heel gelukkig. 

In de kast met toptitels stond zowaar het nieuwste boek van Santa Montefiore voor me klaar, dus dan kon ik ook zo meenemen. Ik haalde melk en yoghurt bij de biologische winkel en bedacht me dat ik niet hoefde te koken, want er was nog een maaltje over van zondag: Rode kool uit eigen moestuin met aardappel/pastinaak puree. Daar maak ik straks iets bij en dan zijn we al weer klaar voor vandaag.

De sudoku-mix van de zaterdag Volkskrant (die een lieve naober elke zaterdag speciaal voor mij uit haar krant knipt en in een plastic hoesje bij ons in de brievenbus doet, zo lief!!!) had ik gisteren al opgelost, een aantal verstelklusjes die er al wat langer lagen had ik afgevinkt en onze ramen waren vrijdag al helderschoon gelapt door Henk die mij levenslang van schone ramen wil voorzien omdat ik hem al weer een jaar of vijf geleden aan zijn nieuwe / huidige vriendin heb mogen koppelen. Want dat doe ik er ook gewoon nog bij, hihi...

O, ja en nog wat: Ik doe tegenwoordig elke morgen trouw mee met Nederland in Beweging omdat ik de tip had gekregen om om kwart over negen naar de live uitzending daarvan te kijken, en dus er dan ook klaar voor te moeten staan, in plaats van terug te kijken wat natuurlijk de hele dag door nog kan en dan eigenlijk steeds uitgesteld en afgesteld wordt. Het is verrassend welke smoesjes ik weet te verzinnen om daar dan niet aan mee te doen. Maar nu is kwart over negen gewoon een 'moetje'. En smoesjes helpen niet!

Volgende week op Valentijnsdag komen we weer bij elkaar met ons filmclubje, een vriendin wil met mij een boekenclubje opzetten, wat al langer een wens van mij is en als klap op de vuurpijl zijn lieve vrienden van ons ingegaan op mijn voorstel om in april een kleine week van huis te ruilen. Wat heerlijk is omdat zij aan een gracht in Amsterdam wonen wat ons weer heel wat mogelijkheden geeft voor fijne ontmoetingen en leuke voorstellingen. 

Als bijkomend voordeel van iemand in je huis te logeren krijgen is dat ik van plan ben mijn kasten een voor een na te lopen, want overzichtelijkheid is wel fijn voor gasten. Gisteren al begonnen met de gele kast. Daar kon toch weer van alles uit naar andere plekken in huis of zelfs het huis uit. Zo lekker!  

Ik voel me dan ook wel een beetje schuldig om zo blij te zijn terwijl we al dat verschrikkelijke nieuws van over de hele wereld horen. Maar ik doe er niemand kwaad mee toch?

-------------------------------------------------------------------------

Tot slot nog een keer het gedicht van Jan Terlouw

over de rivier IJssel, zo mooi en liefdevol beschreven.

IJssel

Uren kan ik kijken, in gedachten vaar ik mee.
Eeuwig draagt de IJssel levend water naar de zee.
Altijd in beweging, van de bergen tot de kust.
In een hectisch leven brengt de IJssel zoveel rust.
Ik geef toe, rivieren, stuk voor stuk wonderschoon.
Maar toch, onze IJssel, spant voor mij met stip de kroon.
Kijken naar de IJssel, naar de ader van het leven,
Die ons door de eeuwen, zoveel welvaart heeft gegeven
Die ons in contact, met andere landen heeft gebracht.
Drager van het vrachtschip, en ook van het luxe jacht.
Biotoop van veel, van zoveel planten, zoveel vissen.
Voor geen geld zou ik mijn mooie IJssel willen missen.
Altijd zoveel mensen, onophoudelijk bewegen.
Overal gepraat, wat is stilte dan een zegen.
Even wat teveel, en ik breek er dan soms uit.
’t Kabbelen van de IJssel, da’s pas superieur geluid.
Als je me dus vraagt: ‘Waaraan beleef je echt plezier?
Wie is je grote liefde?’ Dan wint uiteindelijk mijn rivier.

Even luisteren hoe hij het zelf voordraagt?  Jan Terlouw draagt zijn gedicht voor!