Als je 'alleen' maar je huis kwijt bent heb je geluk

Gillian Eilidh O'Mara

'On the street where you live'

Elke week op vrijdag plaats ik een 'woon' schilderij,

waarop je een woonhuis, of meerdere woonhuizen,

een fijne woonsfeer of een interieur kunt zien.

Ik geniet van huiselijkheid, fijn wonen en thuiskomen.

En zeker ook als dat mooi is verbeeld door een schilder.

Hier zie je een meisje lopen op de stoep in haar straat.

Het huis staat er stevig, veilig en wel, luiken ervoor,

een voordeur met een klopper en brievenbus,

een lantarenpaal voor de deur, alles heel gewoon.

Behalve als je er nu naar kijkt met in je hoofd de beelden

van het nieuws van deze week in Turkije en Syrie.

De verschrikking, de vele doden, het grote verdriet.

De vader die de hand vasthoudt van zijn dode kind.

De mensen die wanhopig wachten op hulp.

Het is te gewoon allemaal te erg.

Natuurgeweld, dat zovelen treft.

En als je 'alleen' maar je huis kwijt bent heb je nog geluk.

Maar hoe traumatisch is dat feit op zich al.

Je veilige plek, de plek waar je jezelf kunt zijn,

jouw thuis, waar je je eigen spullen in bewaart,

foto's, dagboeken, liefdesbrieven, kunst, sieraden,

maar ook gewone huisraad en andere waardevolle spullen.

Voor zoveel mensen is dat allemaal onder het puin verdwenen.

Of ze mogen hun huis niet meer in omdat het op omvallen staat.

Waar haal je de moed vandaan om weer een leven op te bouwen?

Vanmiddag luidden hier in Zutphen de kerkklokken.

We storten wat we kunnen missen voor de hulpacties en

zijn dankbaar voor onze eigen, veilige, vertrouwde huizen.