Vanmorgen ben ik in mijn gedachten
steeds bij Gusta, Vlasje van haar blog:
Ze werd ziek en heeft na een hectische ziekenhuisopname
besloten af te zien van verdere behandeling en is naar
een mooi hospice in de duinen gebracht,
waar ze tijd kreeg om afscheid te nemen en
alles zo te regelen en achter te laten als ze zelf wil.
Vanmorgen rond 12 uur krijgt ze euthanasie.
Ze houdt eigen regie tot op het laatst.
Ik volg haar blog al heel wat jaren,
eigenlijk was dat waar ik mee wakker werd.
Ze is een onafhankelijke geest die steeds
heel mooi onder woorden kon brengen
wat ze vond van wat er gebeurde,
in haar leven, in ons land en in de wereld.
Vaak was ik benieuwd naar haar mening over
gebeurtenissen die ons allemaal aangaan.
En ik genoot van de dingen waar zij blij mee was,
een schoon bed, lekker badderen, naar buiten in de duinen,
haar katten, het schaatsen en het wielrennen dat ze volgde,
haar hulp, bezoek van haar broer en lieve vrienden,
mensen in moeilijkheden die ze coachte.
Ik heb haar een kaart gestuurd waarin ik
haar bedankte voor de manier
waarop ze me wist te inspireren
met iets wat ik ware levenskunst noem.
Ook genoot ik van de muziekclips die
ze elke dag meestuurde met haar berichten
Zoals deze:
Hieronder zet ik een berichtje dat ze schreef op 9 februari.
Tekenend voor wie ze is:
Af en toe merken mensen op dat ik toch ook veel verdriet moet hebben.
Dat is niet zo. Ik voel me opgelucht dat ik niet meer hoef te knokken,
dat ik toch 74 ben geworden ondanks een wrak lijf en slechte prognoses.
Dat ik naast verlies, vechten en miskenning, ook veel plezier heb gehad,
van natuur heb kunnen genieten en van muziek en kunst,
dat ik zoveel leuke, maffe, echte, lieve en warme mensen heb gekend.
Mijn katten, allen zeer veel liefde wederzijds,
de wolken, de wind, de zee, de geuren.
Het is heel veel fantastisch moois wat ik heb ervaren.
Daar is verdriet niet im sprache.
Natuurlijk mis ik dit jaar scoottochtjes, de orchideeën bloei
en zal ik nooit weten of de schat van Oak-island wordt gevonden
om maar wat te noemen, maar niemand die nu leeft
zal de hele toekomst leren kennen en er is altijd meer dat je
niet gezien, gehoord, gelezen, beleefd of geweten hebt dan wel.
We leven ons eigen partje van een onoverzienbare werkelijkheid
en dat is toch immens veel.
Dankbaarheid is hier passender dan spijt, toch?
Nee ik heb er volledig vrede mee.
En diegenen die mij gaan missen; vier het feit dat ik er was.
Ik steek een kaarsje voor haar aan
en zal haar heel erg missen.
Dag Vlasje
Vlasje heb ik uitgezwaaid.Dag Vlasje....zij weet nu wat wij nog niet weten.Zij was voor mij een steunpilaartje.Gelukkig mag ik jouw berichten nog volgen en dat doet mij veel plezier.Dag Jacqelien,wij mogen het leven nog vieren.
BeantwoordenVerwijderenVandaag heb ik doorlopend aan Gusta/Vlasje gedacht, getroost door het persoonlijke afscheid van haar 1,5 week geleden in het hospice. Ook ik ga haar missen maar ben dankbaar dat we (mijn man en ik) haar leerden kennen en genoeglijke momenten met haar hebben gedeeld. Vlieg vrij Vlasje!
BeantwoordenVerwijderen