Sylvia over Teunie!

Tja, dan komt de dag dat de ene columniste die ik graag lees

schrijft over de andere die ik zo hoog heb zitten. Zo leuk!

COLUMNSYLVIA WITTEMAN

Als blogger Teunie zich erdoorheen slaat met die horde kinderen, dan moet het mij ook lukken – dacht ik vaak

18 november 2022

Dwepen ligt niet in mijn aard, maar ik maak graag een uitzondering voor Teunie. Al vele jaren volg ik haar blog ‘Eenvoudig leven’, met verbazing, bewondering en soms ook deernis. Teunie Luijk heet ze, en ze heeft tien kinderen, die ik op dat blog heb zien opgroeien.

Tien kinderen! Luiers, zwemles, verjaardagsfeestjes, brillen, beugels, huiswerk, blokfluiten ad(h)d, eetstoornissen, kapotte fietsen, het gewone opvoedwerk: maar dan keer tien. Alleen al van dat meelezen op dat blog werd ik soms zó uitgeput dat ik even moest gaan liggen.

Inmiddels zijn bijna al haar kinderen getrouwd (behalve kleine Henk, maar die is ook alweer 16: ik ‘ken’ hem al vanaf zijn 3de) en verschijnt het ene na het andere schattige kleinkind op Teunies blog. ‘Waar blijven míjn kleinkinderen?’, schreeuw ik dan telkens naar mijn eigen nageslacht, dat bitter weinig aanstalten maakt.

Dat laatste is natuurlijk mijn eigen schuld. Teunie heeft haar kinderen als goede christenen opgevoed in de biblebelt, terwijl de mijne hier in Sodom aan de Amstel louter voor hun zondige pleziertjes leven, zoals ze dat van hun ouders hebben afgekeken. Teunies kinderen zijn de koning te rijk met een kommetje zelfgemaakte vla, terwijl de mijne zich na het eten op de scooter naar de luxe Italiaanse ijswinkel spoeden.

Teunie is de koningin van wat met een lelijk woord ‘consuminderen’ heet. Dat kan ook haast niet anders, als je zoveel kinderen moet voeden, kleden en schoeien van één bescheiden inkomen, in Teunies geval dat van haar man Willem. Tussen al dat kindergedoe door houdt ze ook nog een moestuin bij, spint haar eigen wol, breit sokken, houdt bijen en bakt haar eigen brood.

En ze schrijft dus dat blog. Dat blog dat mij altijd op de been heeft gehouden in moeilijke tijden. Want, dacht ik geregeld, als Teunie zich erdoorheen slaat met die horde kinderen, dan moet het mij ook lukken met die schamele drie stuks en zonder moestuin, spinnewiel of breipennen.

En nu heeft ze ook nog een kookboek geschreven. Eenvoudig lekker heet het. In haar voorwoord legt Teunie uit hoe ze in financieel moeilijke tijden met een snelgroeiend gezin noodgedwongen leerde te koken met de seizoenen, met basisingrediënten (dus geen pakjes en zakjes), door zo veel mogelijk zelf te doen en niks weg te gooien. Dat bleek, een niet onaardige bijkomstigheid, ook nog eens beter voor het klimaat.

Het boek ligt voor me en vervult me met een mengsel van herkenning en vertedering. Het ‘aardbeientaartje met gele room’, met aardbeien uit eigen tuin. De gevulde eitjes (met kerrie!). Geglaceerde worteltjes, zoals ik die vijftig jaar geleden bij mijn oma kreeg. Aspergesoep, waarbij Teunie spijtig verzucht: ‘Het is en blijft natuurlijk een heel dure groente.’

Lammetjespap! Ach, wat vond ik dat heerlijk als kind. Ontbijtkoek, appeltaart, poffertjes, zelfgemaakte advocaat, tijmsiroop voor de zere keel. Koekjes met half boter en half margarine (‘Je hebt dan de heerlijke roombotersmaak, maar door de margarine blijven de koekjes beter in vorm in de oven’).

Het boek bevat weinig vleesgerechten (Teunie is een slagersdochter, maar kookt meestal vegetarisch), maar wel spotgoedkope schotels van overgebleven aardappelen, plaatpizza’s en pasta met zalmsnippers die Teunie een tikje beschaamd ‘best luxe’ noemt, ‘zeker als je er dan ook nog vlokken Parmezaanse kaas over strooit’.

Nee, veel buitenissigs staat er niet in Eenvoudig lekker, maar de vlag van de titel dekt beslist de lading: alle recepten zijn inderdaad zowel eenvoudig als heel lekker. Wie het boek leest, leert bovendien dat je met een beetje inzet ‘klimaatneutraal’ kunt koken voor heel weinig geld.

Toch handig, in deze barre tijden.

https://eenvoudigleven.blogspot.com/