In de rubriek klein leed...

Even een berichtje in de rubriek klein leed.

Laatst schreef ik heel vrolijk over

mijn bijna 10 jaar blog jubileum.

In een van de reacties schreef iemand 

dat ze me dagelijks en graag leest en 

dat ze als in Zutphen is altijd even kijkt 

of ze me ergens ziet of herkent.

Leuk natuurlijk, maar gelijk een gevoel van OEF: 

dat kon nog wel eens tegenvallen voor zo'n lezeres.

Ik voel me vaak een beetje zoals hierboven in de strip.

Te oud, te slecht ter been, te dik, te onverzorgd.

Nou, nee ik ben wel verzorgd, gewassen en gestreken, 

maar ik loop vaak zonder make-up, in een oude jas, 

zonder 'iets' in mijn haar over de markt of in de AH.

Ik ben best vriendelijk en maak graag een grapje

op straat, ook met mensen die ik niet ken,

maar ik voel me nooit en dan ook echt nooit 

iemand die herkend kan worden van mijn blog.

Behalve mijn tantes leest niet veel familie mijn blog, 

ik hoor er tenminste echt bijna nooit iets over. 

Een paar vriendinnen spreken me er soms op aan

en tegenwoordig leest zelfs mijn Wim me af en toe. 

Ik hoorde hem laatst tegen een vriendin van ons 

zeggen dat ik elke vrijdag een schilderij post.

Dus, dat heeft hij in de smiezen.

Nee, de complimentjes krijg ik vooral van 

mensen die mij niet kennen of tegen komen.

Ik ben heus bang dat ik me in mijn blog beter 

voor doe dan ik ben, dat iedereen dat dan gelooft 

en dat ik dan in het echt reuze tegenval.

Maar verder gaat het best goed met mij.