Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik stond een beetje wiebelig op vanmorgen.
Niet wiebelig over mijn eigen gezondheid, ik voel me een stuk geruster nu ik bij de KNO arts ben geweest. Ik slaap beter en ik neem vitamines voor mijn weerstand. Ik ben weer bij de oedeem therapeut geweest, dus dat gaat nu ook weer de goede kant op.
Ook mijn gesprekken bij de psycholoog zijn weer opgestart. Zij drukte me overigens op mijn hart om nu niet te gaan denken:'O, alle maatregelen rondom Corona wordt versoepeld, mensen gaan weer meer werken, dus ik kan ook wel weer gewoon verder of er niets aan de hand is.' Niet dus!
Iedereen is aangeslagen in deze onzekere tijd. En ik begon al niet op NUL. Ik begon al op min.
Dus, genoeg rust nemen, niet teveel van mezelf verwachten en goed bij mijn gevoel blijven.
Sterker nog, ik heb een oefening gekregen om meer helpende gedachtes te gaan ontwikkelen op momenten dat ik in een emotie schiet als angst, verdriet, somberheid, onrust, spanning, frustratie enzovoort. Dus, daar heb ik even mijn handen vol aan.
Maar toch wat wiebelig dus. Ik vind het hartverscheurend om alle verdrietige verhalen te horen van mensen die in eenzaamheid moeten leven en zelfs sterven. Zo naar! Ik heb te doen met alle artsen en verpleegkundigen die zulk zwaar werk doen. Ik heb in vergelijking daarmee zelf helemaal niets te klagen, maar word toch onrustig van alle berichten dat er een nieuwe Corona-golf gaat komen. Ik maak me zorgen over de polarisatie tussen de volgzame en de meer kritische bevolkingsgroepen en de onrustbarende geluiden om me heen over dat deze crisis toch niet goed wordt aangepakt. Dat er zoveel verschil van mening is. Dat de complot-theorieen over elkaar heen buitelen. Ik word er verdrietig van.
Maar misschien ook nog wat wiebelig over gisteren. Ik had een hele fijne moederdag, want Wim en ik hebben onze dochters opgezocht. We hebben bij hen afzonderlijk, op afstand en in de buitenlucht met elkaar koffie gedronken en geluncht. We hebben de kleinkindjes gezien. Heerlijk om te zien hoe Sammie zich zo goed ontwikkelt, ze praat al veel meer, kan heel geconcentreerd spelen en laat precies weten wat ze wil. Ik mocht Marijntje de fles geven. Het is zo'n mooi kereltje. We zijn bij beide dochters zo'n anderhalf uur gebleven. En toen weer op ons gemakje terug gereden. Ik was naderhand echt heel erg moe. Helemaal op. Gewoon van de intensieve gevoelens van nabijheid en het toch ook weer (zo raar) op afstand blijven. Het overviel me dat ik zo moe kon worden van iets waar ik zo naar verlangd heb.
En dan nu maar weer afwachten hoe het verder gaat met ons allen.
En ik ben van plan om de zijkant van de kast die al tien maanden geverfd moet worden aan te pakken. Maar misschien komt dat er toch ook weer niet van. Ik merk dat ik soms tot weinig meer dan de dagelijkse dingen kom. Een wasje doen gaat wel. Een boodschapje doen ook. Een maaltje koken meestal ook. Maar een klus die al maanden wacht, kan nog wel wat langer wachten....
Hebben jullie dat ook? Dat je wel wil, maar soms toch te onrustig bent om echt aan iets 'achterstalligs' te beginnen? Zo komt Wim van zijn werk, dan gaan we samen koffie drinken en dan maar weer eens kijken hoe de dag verder gaat.
Misschien moest ik maar weer eens een klein breiwerkje oppakken...
Iets is meestal niet voor niets blijven liggen. Soms geef ik mezelf een schop en soms zet ik nog een kop koffie en pak ik een boek.
BeantwoordenVerwijderen