And so do we...

Lieve Jacquelien,
Vandaag las ik op de blog: 'That's not my age', een artikeltje over Michelle Obama getiteld: Michelle Obama misses hugging (and so do we).
Ik dacht zo dat het iets voor jou zou zijn. Het zit in de bijlage.
Liefs, Josephine

Dit mailtje kreeg ik vorige week.
En inderdaad Josephine, het is iets voor mij. Voor ons allemaal denk ik.
Inspirerend en bemoedigend. Lees maar:

‘As many of you know, I’m a hugger. My whole life, I’ve seen it as the most natural and equalising gesture one human can make toward another — the easiest way of saying, “I’m here for you.” And this is one of the toughest parts of our new reality: Things that once felt simple — going to see a friend, sitting with someone who is hurting, embracing someone new — are now not simple at all.’

‘But I’m here for you. And I know you are here for one another…. Even as many of us are living with grief, loneliness, and fear, we need to stay open and able to put ourselves in other people’s shoes. Empathy is our lifeline here. It’s what will get us to the other side. Let’s use it to redirect our attention toward what matters most, reconsider our priorities, and find ways to better remake the world in the image of our hopes.’

En er gebeurde nog meer bemoedigends:
Onze dochter kwam een kastje halen dat we over hadden om te kunnen gebruiken als kledingkastje voor haar dochtertje Sammie. Wim en ik hadden het kastje al naar beneden gesjouwd. We zouden het samen in haar auto kunnen leggen en zo zou ze meteen weer weg kunnen. Maar toen ze er was wilde ze wel binnen komen voor een kopje koffie, op afstand weliswaar, maar heerlijk om haar weer even thuis te hebben. En.... ze had Marijntje meegenomen. En die mochten we wel aanraken. Omdat ze er op vertrouwt dat die hele kleintjes nog geen virus over zullen brengen.

Zo zaten we even later met de kleine Marijn op schoot. Die we al twee maanden niet 'live' hadden geknuffeld, dus bijna de helft van zijn leventje niet. Wat een plezier. Het voelde zo intensief dat ik naderhand echt even moest bijkomen.

Zo kon onze dochter zelf even zien 

hoe we plek hadden gemaakt bij de foto's 

voor Marijn met zijn vader en Marijn met zijn opa.

  Het kastje dat we over hadden, 

zie je hier rechts, nog op de foto rond de Kerst.
Het kastje stond er - zo lang we niets anders hadden - en

was zomaar op de foto gekomen, toen ik vast wilde leggen 

hoe Wim ons keukenblad een klein stukje had verlengd. 

En op de plek van het oude kastje 

hangen de nu nog veel ouwere kastjes,

die ik op een veiling had gekocht dit voorjaar.

Het plakplastic op de bodem van de kastjes is 

ook al jaren oud, maar zo leuk, dat laat ik lekker zitten.

Wel lekker schoongemaakt met groene zeep natuurlijk...

Daar kan geen nieuw kastje tegenop!