Een beetje rommelige blog van de opruimcoach...

En beetje rommelige blog vandaag met van alles wat. Dat is ook een beetje tekenend voor hoe ik me voel. Het ene moment tevreden op ons balkon met een boek, even later met hartkloppingen een naar bericht lezen.

De ene nacht slaap ik redelijk een uur of zeven, de volgende lig ik maar angstig te woelen en kom ik amper aan een uur of drie toe.

Ik begin het gesprek met vrienden vaak met de vraag: 'Hoe denk jij dat het nu verder gaat?'

Omdat ik wil weten wat anderen daar over denken. En ook omdat ik me niet kan voorstellen, hoe ons leven blijvend zal veranderen met de Corona. En of (en hoe) we er uit zullen komen.

Ik ben vooral bang voor spanning en onlusten als mensen ten einde raad raken en we met zijn allen een grens bereiken aan onze medemenselijkheid.

En even later ben ik geroerd door berichtjes als: 'Nieuw woord van Sammie: koe!' Of de vraag van mijn dochter of ik het leuk zou vinden als ze me het boek:'Lampje' zou voorlezen...

Ik zwalk heen en weer over wat ik zal gaan doen. Niet in staat om me lang op een ding te concentreren. Ik zoek afleiding, ontspanning, beweging, actie, inspiratie, troost en bemoediging, en wil ook graag zelf positiviteit uitstralen voor de mensen die dat kunnen gebruiken.

Maar soms lukt dat even niet. Het voelt gewoon allemaal heel onveilig. Een beetje zoals op deze foto: Grappig bedoeld, maar zitten we niet allemaal samen boven deze afgrond en kunnen we niet anders dan heel rustig blijven zitten?

Misschien ben ik nog wat labiel na mijn borstkanker operatie,

nu zeven maanden geleden, en de daarop volgende bestralingen.

Het lijkt een eeuwigheid terug.

Vanmorgen maakte ik vanuit bed deze foto:

De twee plankjes met daarop de kaarten die ik kreeg.

Een beetje rommelig, er zijn er een stel afgewaaid 

als ik het raam te ver open liet staan.

Net heb ik besloten de kaarten weg te halen,

ze nog eens te bekijken en in een laatje te stoppen.

Tijd voor de lieve nieuwe kaarten die we al kregen.

Ik zal straks wel een foto maken.

Waar ik heel erg van geniet zijn de mooie foto's 

van Zutphen die mensen die op Facebook zetten.

Hier zie je allebei de Walburgiskerk in beeld.

Overdag, zonovergoten en bij ondergaande zon.

Wat fijn dat mensen dat voor ons vastleggen...

Wat me ook bezighoudt is de pijn in mijn oor die ik al sinds februari heb. De huisdokter heeft me neusspray voorgeschreven. Dat leek iets te helpen. Toen werd ik afgeleid door het wondje aan mijn hand en de lymfevaat ontsteking die ik daarna kreeg. Antibiotica dus, dat zou misschien ook helpen voor mijn oor. Maar helaas de pijn keerde terug. En ik kreeg na telefonisch overleg een andere neusspray. Die heb ik vier dagen gebruikt, toen ik vorige week op vrijdagavond laat een enorme bloedneus kreeg. Echt heel erg. Het bleef maar stromen, ook mijn keel in. We zijn naar de spoedeisende hulp ermee geweest. Wat voelde ik me ongelukkig. De arts daar dacht dat het een bijwerking van de nieuwe neusspray was. En kijkend in mijn neus zag hij iets boven aan het neustussenschot zitten. Maar ja, de kno artsen werken nog niet en ik moest het maar afwachten. 

Het hele paasweekend was ik ongerust. Ik kan me sinds de borstkanker zonder enkele moeite allerlei andere rampspoed in mijn hoofd halen. De spanning is soms lastig te hanteren. 

Woensdag kon ik weer bij mijn eigen huisarts terecht. Die vertelde me na onderzoek dat de kno arts maar eens verder moest onderzoeken maar dat bijvoorbeeld een poliep meestal onschuldig is, en dat hij dacht dat de oorpijn wel vervelend, maar niet gevaarlijk zou zijn. Ik probeer nu door gapen en voorzichtig snuiten mijn oren te laten 'knappen'. Dat gaat vaak goed. Maar vannacht had ik weer meer pijn en dan ben ik toch wel weer erg gestrest daarover. De verwijzing voor de kno arts staat volgens verwachting op de planning voor nu over 16 werkdagen. Ik vind dat best lang. Maar tegelijk zijn er natuurlijk zoveel mensen veel ernstiger ziek en overlijden zelfs, dat ik vind dat ik niet mag klagen.

Jammer is ook dat de psycholoog waar ik steeds naar toe kon onze afspraken tot nader order heeft afgezegd. Evenals de oedeem therapeute. Dus het is een rare 'tussentijd' waarin van alles 'on hold' staat. En ik het lastig vind om het vertrouwen in mijn lijf en in mijn mentale weerbaarheid te houden. 

  

Extra leuk dus als er onverwachte cadeautjes op mijn pad komen:

Ik kreeg een telefoontje van mijn tante Joke en toen ik opnam bleek het een whats app gesprek te zijn met nog twee lieve tantes: Ruth en Catrien.

Het zijn drie zusjes en we zijn allemaal geboren Koopmanvrouwen.
Ze hadden een gesprek met zijn drietjes gehad en mij er toen bij gehaald.

Zo lief. Later kreeg ik deze foto. We staan er allemaal niet op ons leukst op, maar het was een fijne herinnering aan een heel lief en dierbaar moment.