Elke morgen als ik mijn ogen opsla,
vind ik het onwerkelijk en moeilijk te geloven
dat we in zo'n heel andere en angstige wereld leven.
Soms heb ik er zo genoeg van.
Dan wil ik dat alles weer 'gewoon' is.
Dat het maar nachtmerrie was waar ik uit ontwaak.
Dat ik mijn kleinkindjes weer kan opzoeken en knuffelen.
Dat we een avondje naar het theater kunnen,
of vrienden uitnodigen voor een etentje.
In plaats van met spanning in mijn buik
nu.nl openen voor het laatste rampspoed nieuws.
Ik weet het, ik heb nog geluk.
Ik ben niet alleen, maar samen met Wim.
En al is zijn werk risicovol,
en heeft hij zeker geen groot inkomen,
hij verdient de basis waar we van kunnen leven.
Het kan allemaal veel erger.
We hebben nog niemand verloren aan Corona.
We zijn niet failliet of in grote schulden.
Op het blog van vlasleeuwenbekje schreef zij:
Voor nu is het gewoon proberen het beste
ervan te maken en je veerkracht trainen.
We schrijven geschiedenis met zijn allen.
De kunst om dit te doorstaan is
een oefening in menselijkheid
en mentale kracht.
En zo is het!
We doen ons best.
Sterkte gewenst allemaal!
hoi hoi
BeantwoordenVerwijderenbij het lezen van je blog dacht ik meteen,ja ik herken het zo,ik wou ook dat alles weer normaal was,en ook als ik mijn ogen open doe meteen het nieuws kijken,je loopt hele dag met een nerveus gevoel rond,
ook voor jullie sterkte en kracht en hopen dat we er snel uit komen
liefs ramona
Hou vol Ramona!
Verwijderen