Samen en toch ook niet...

Heel vaak komt er iemand om samen met mij op mijn bankje te zitten. De laatste tijd nog vaker dan normaal.
Gezellig, knus samen en toch ieder op zijn eigen zittinkje.

Zo voelt het in deze herstelperiode voor mij ook:
Heerlijk, ik ben blij als er iemand bij me komt zitten. 

Maar uiteindelijk moeten we allemaal op onze eigen billen zitten en onszelf recht houden. 
En dat is wat het is.
Maar een superleuk bankje toch?