Mijn hormonen en ik

Op 12 november had ik mijn laatste bestraling en op donderdag 14 november nam ik de eerste pil van mijn anti-hormoontherapie. Tamoxifen. De oncoloog had me gezegd dat ik na een week of twee wat bijwerkingen kon verwachten. De meest voorkomende bijwerkingen zijn opvliegers, pijn in de gewrichten en emotionele overgevoeligheid. Maar die bijwerkingen zouden ook in de loop van de tijd weer wat kunnen afvlakken. We hebben een afspraak gemaakt voor 30 december en daarbij gesteld dat wat er dan nog aan bijwerkingen was blijven waarschijnlijk ook wel zou blijven.

De eerste twee weken voelde ik niets. Ik kreeg de hoop dat ik nu eens de dans zou ontspringen.
Toen kreeg ik wat stevige opvliegers. Soms zo stevig dat ik er eens even bij moest gaan zitten, hoe handig is een koffiehoekje in de supermarkt dan!!

Daarna kreeg ik pijn in mijn voeten en ook in mijn knieën als ik in bed lag en in mijn rug als ik te lang in een houding zat. Nou ja, vervelend, maar niet zo erg om er een pijnstiller voor te nemen.

Toen beviel onze dochter van kleine Marijn. Wat was ik blij. En opgelucht. En wat waren de bomen mooi in de herfstkleuren als we er langs reden. En hoe kon ik genieten van alles wat zo goed ging.

Toen kwam er leuk bezoek. Wat had ik me er op verheugd! En hoe gezellig was het. En toen ze weg waren was ik ineens helemaal OP. Echt OP.  

Dat was raar. Ik was zo moe en overprikkeld dat ik het even niet meer wist. Ik moest rust nemen, dat was duidelijk. Maar hoe dan? Lezen? Beetje tv kijken? Ik moest al die prikkels van me af laten glijden. Ik had geen puf om iemand te bellen. Ik was alleen, Wim was naar het werk. Dat was eigenlijk wel fijn. Maar ik voelde me niet echt mezelf. Net of er iemand anders in mij was gekropen. Toen bedacht ik voor het eerst dat dit wel van de hormoonpillen kon komen. 

De volgende dag gingen we koken voor een lieve, oude vriendin die niet lang meer te leven heeft. We draaien mee in een pooltje van mensen die om haar heen staan. Ik vond het deze keer moeilijker om aan te zien. Ze wilde niet veel eten en was wat in de war. Hoe naar. We hebben ons best gedaan, maar ik ging verdrietig weg.

Die woensdag zou ik met mijn vriendinnen eten. Normaal gesproken ben ik er altijd bij. Ik krijg daar altijd energie van. En nu heb ik na lang twijfelen afgezegd. Ik was zo moe en zo gevoelig voor narigheid. Ik zou geen goed gezelschap zijn. Daar schrok ik wel van. Hoe moet het nu met mij als wat ik normaal het liefste doe, zoals gezellige dingen organiseren me ineens teveel is? 

Ik werd er bang van. Ik heb de hele nacht met mijzelf overlegd en maakte in de vroege ochtend Wim wakker en zei dat ik er over dacht om te stoppen met de hormoonpillen. Ondanks dat het toch voelde als verliezen. Ik had het zo graag een kans gegeven om te zien of het nog zou wennen.

Wim vond het prima. 'Overleg maar met de oncoloog eind december. Eerst maar eens kijken hoe het gaat als je stopt'. Die dag ging ik een paar uurtjes op bezoek bij onze dochter om onze verse kleinzoon opnieuw te bewonderen en een beetje te helpen met Sammie die op woensdag niet naar de opvang gaat. Ik kwam moe thuis, maar ik heb mijn verzet daartegen gestaakt en kon daar lekker aan toegeven. 

De volgende morgen voelde ik me beter en.... ben ik weer met de pillen doorgegaan. Niets veranderlijker dan een mens. Het voelde ineens toch beter om het nog een kans te geven. 

Ik heb het met de psycholoog besproken en die vind dat ik wat liever mag zijn voor mezelf. Gewoon mag uiten dat het allemaal niet zo leuk is. Dat ik wel kan WILLEN dat ik het allemaal aankan, maar dat het beter is om mezelf ruimte te geven en niet alles GEWOON door te blijven doen. 

Eens kijken of mijn stemming en ik weer in balans komen in de komende weken.

Toch blijft het vreemd om te ervaren dat dat ene kleine pilletje zo'n invloed op mijn stemming heeft. Mooie dingen vind ik mooier. Moeilijke dingen vind ik moeilijker. Mijn zenuwen liggen allemaal open en bloot. Je hoeft maar met een vinger te wijzen of ik ben geraakt.

En sowieso zijn mijn hormonen en ik veel eerder dan anders helemaal VOL of OP en als we pech hebben VOL & OP.  Arme Wim.