In ons nieuwe huisje hebben we
geen opbergplek meer voor onze adventskrans.
Daarom heb ik gisteren onze oude jaren-60 kandelaar
een mooi plekje gegeven op de keukenkast,
en de eerste kaars aangestoken
toen het buiten dichttrok van de mist
en het al bijna begon te schemeren.
PS Ik heb onze oude krans nog even opgezocht.
Twee jaar geleden zette ik hem op ditzelfde blog
samen met deze sterretjesfoto's.
Wat een pak sneeuw hadden
we toen al voor de kerst!
Dat ziet er gezellig uit. Ik ben op je blog terecht gekomen vanwege de leuke woontips. Korte tijd na jouw diagnose belandde ik in dezelfde situatie. Ik ben nu met de bestralingen begonnen. Fijn om jouw openhartige verhalen te lezen. Ik vind het een beetje gek om zo anoniem mee te lezen met jouw persoonlijke verhalen vandaar mijn reactie.
BeantwoordenVerwijderenBeste Lena, wat zijn er toch veel vrouwen die deze nare, verdrietige en verwarrende tijd moeten doormaken. En allemaal doen we ons best om er zo goed mogelijk door te komen. Toevallig ben ik iemand die er heel open over kan zijn. En ik ben heel blij met alle lieve en hartverwarmende reacties op mijn verhaal. Ook al valt het me niet altijd mee om al die aandacht goed te 'ontvangen'. Ik wens jou toe dat je dat wel kunt. Wat mij heel erg heeft geholpen is dat alle gevoelens er mochten zijn. Soms hielp een beetje afleiding, soms gewoon even huilen, soms balen en mezelf zielig voelen, soms genieten van het moment.
VerwijderenDe bestralingen vond ik ook best pittig om te ondergaan. Gelukkig was iedereen even lief en aardig daar in het ziekenhuis. En ik ben lekker gaan kleuren, maar dat heb je kunnen lezen.... Misschien is dat niets voor jou, hoeft ook niet.
Ik wens jou moed en vertrouwen. En lieve mensen die een kopje thee voor je zetten als je dat nodig hebt. lieve groet, Jacquelien