Vorige week toen Linde hier haar spullen uitzocht,
vonden we ook haar pinksterbruidsjurk.
Wat te doen?
'Ik word er wel blij van!' zei ze
als volleerde Marie Kondo aanhangster.
Maar ja, het lag al 25 jaar in de zolderkast
zonder dat ze het ooit gemist heeft...
'We kunnen er een foto van maken...'
opperde ik voorzichtig.
'Ja, dat wil ik en kun je er dan een blogje van maken?'
'Tuurlijk', zei ik, 'het is toch bijna Pinksteren.'
In de kleuterklas mochten
het oudste meisje en jongetje
de pinksterbruid en bruidegom zijn.
Linde was het oudste meisje
en kreeg een jurkje met een sleep.
Haar bruidegom, Wendelin, had een
(te grote) bolhoed en een stokje met belletjes.
Er was een rozenpoortje en ze maakten
een rondje naar de kinderboerderij.
En er werd natuurlijk gezongen
van de fiere pinksterblom.
Schattig he?
En toen hebben we het jurkje weggedaan.
Grinnik. Zoon vindt niks sparkelen... Dus het wegdoen van die spullen gaat snel een simpel. Hij is er nog makkelijker in dan ik.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heb ik van een aantal dingen wel foto's. Dankzij het delen met zijn vader... ;-)
Komt zo'n scheiding toch nog van pas.
;-)
VerwijderenGrappig, ik kende het liedje niet, en toen werd het nét vanmiddag ergens op Radio 5 gedraaid.....
BeantwoordenVerwijderenJa, het liedje kon ik wel. Nog nooit ergens gewoond waar dit "gespeeld" werd. Wel heel leuk om zo te zien.
BeantwoordenVerwijderenGroet, Tineke.