Het valt niet mee.

Een struggle kun je mijn leven de laatste weken wel noemen.

Natuurlijk, het duurt allemaal al wel heel lang:

het zittende en liggende leven dat ik leid.

Zaterdag is het 12 weken geleden dat ik mijn twee voeten brak.

Vrijdag is het 8 weken geleden dat ik werd geopereerd.

Al die tijd kan ik niet lopen, alleen voorzichtig op een been staan.

Als onaangenaam toetje kregen Wim en ik allebei Corona,

waarna ik als kers op de taart ook nog een oorontsteking kreeg.

Wat was dat pijnlijk en wat een stress had ik daarvan.

Vanmorgen heb ik de laatste pil antibiotica genomen.

Morgen heb ik een afspraak bij de KNO arts.

Ik houd mijn hart voorzichtig vast. 

Mijn oor doet nog steeds pijn.

Het helpt ook niet dat ik zo langzamerhand 

op ben van de zenuwen. Snel overprikkeld, snel bang,

Ik kan me zonder problemen allerlei narigheid in mijn hoofd halen.

Zeker midden in de nacht als ik wakker word uit een nare droom,

en ineens weer compleet doof ben aan mijn arme, pijnlijke oor.

Dan ervaar ik pure paniek. 

Dat ik onlangs een geliefde ben verloren 

aan een hersentumor helpt daar ook niet bij. 

Sowieso is kanker gehad hebben een psychologische snelweg naar 

allerlei andere vormen van rampspoed die een mens kan treffen.

Tenminste, in mijn hypochondrische gedachtegang.

Het geisoleerd thuiszitten was al niet erg lekker, 

maar daar nog een dag of tien quarantaine bij optellen

sloot mij nog meer af van de buitenwereld. 

Natuurlijk, we kunnen bellen, en appen en mailen.

Ik kreeg een schattig filmpje van mijn tantes, (weer tranen),

de post brengt ons lieve kaarten en heel behulpzame 

buren en vrienden brengen ons boodschappen en maaltijden. 

Daar zijn we echt heel blij en dankbaar voor.

  

Maar het verlangen om eens zelf naar buiten te kunnen lopen,

een boodschap te kunnen gaan doen, zoals een cadeautje kopen,

wordt met de dag groter. Of zelf een stukje fietsen of autorijden.

Of gewoon zelf voor het groentenschap kunnen staan 

en kiezen waar ik zin in heb om te gaan koken en eten. 

Zelf koken, bloemen verzorgen of de was ophangen.

Of zelf onder de douche springen in plaats van 

gewassen worden op een douchestoel.

We wonen best fijn, maar de muren 

komen af en toe echt op me af. 

Ik probeer goed voor mijzelf te zorgen.

Ik zoek ontspanning en afleiding, lees en rust uit.

De tv en netflix brengen allerlei fijns, ik puzzel en brei.

Maar de leuke ideetjes die normaal bij me opkomen drogen op.

 Dat is jammer want de energie die ik daar van krijg mis ik nu ook.

De afspraak met de chirurg voor de controle van mijn voeten 

moest 12 dagen worden uitgesteld vanwege onze corona.

En ik keek er al zolang naar uit. Echt niet fijn.

Hopelijk krijg ik dan aanstaande donderdag 

groen licht om weer te gaan leren lopen.

En toen kregen Wim en ik ook nog ruzie.

Over stomme dingen, zoals onze nieuwe plinten.

En dat je dan niet eens met de deuren kunt slaan,

of eens een eindje in de wind kunt lopen om af te koelen...

Tel daarbij op de teleurstellende toestand in de wereld,

met een klimaattop die veel te weinig bereikt,

een regering die we nog steeds niet hebben, 

onze energierekening die verdubbeld is,

de coronacijfers die de pan uit rijzen, 

en alle andere sores om ons heen.

 

De telefonische afspraak met psycholoog werd vandaag afgebeld.

Ze is ziek, dus weer uitstel om mijn hart uit te storen.

Dan maar uitgebreid jammeren op mijn blog.

Hopelijk rennen jullie niet allemaal weg, 

en draait het tij naar een gunstiger wind.

Niet alleen voor mij, maar voor ons allemaal.

Want, het valt niet mee.