In het gesprek met de psychologe van het ziekenhuis,
werd me vandaag pijnlijk duidelijk dat ik eigenlijk
nog helemaal niet DURF te denken dat
het weer helemaal goed komt met mij.
Dat ik ooit weer zomaar kan lopen,
laat staan op mijn tenen staan of huppelen.
Wat ik ervaar als ik even stil zit en probeer
te voelen hoe het met me gaat is zwaarte.
Iets met de laatste loodjes,
en tegelijk nog een traject te gaan.
Ik hang in de rolstoel, ik lig op de bank.
Het me sterk en stevig oprichten en
me lichter voelen is heel ver weggezakt.
Ik zit nu 15 minuten op de hometrainer.
Maar dat voelt vooral ook erg zwaar.
Wat ik nodig heb is moed, hoop en vertrouwen.
En waar ik dat dan toch vandaan moet halen??
Toch kreeg ik de opdracht van de psychologe,
om me in gedachten met een mooie kleur te omhullen,
en me vast te houden aan wat de chirurg riep bij het weggaan
toen we in het ziekenhuis waren omdat ik zo vreselijk veel pijn had:
'Het komt goed!'
Dat is een fijne bemoediging van die psycholoog. Ik kan die tip ook gebruiken ;-)
BeantwoordenVerwijderenVeel sterkte voor jou!Het komt goed!
groetjes, Alice
PS Prachtig die viooltjes!
Vast!
BeantwoordenVerwijderenTuurlijk komt het goed!
BeantwoordenVerwijderenAlleen je moet geduld hebben en dat is vaak best moeilijk!
Kijk wat je wel kunt i.p.v. wat je niet kunt!
Succes, sterkte en fijn weekend!
Het zal vast weer goed komen en dat kost geduld, vertrouwen en heel veel tijd. Er moet heel veel "hersteld" worden. Rustig aan dan breekt het lijntje niet. Groet, Tineke.
BeantwoordenVerwijderenDag Jacquelien,
BeantwoordenVerwijderenWat een langdurige zware tijd ga jij door. Het komt vast weer goed! Houd moed!
De link hieronder is van het lied Houd Moed, van Britta Maria. Ik weet niet of je het al kent? Het is heerlijk, lekker hard aanzetten. Ik wens je beterschap en geduld.
Groet, Laura (een trouwe volger van je blog).
https://www.youtube.com/watch?v=QdVtcRLFo_c
Dankjewel voor de tip. Echt mooi!
Verwijderen