Ongeduld en twijfel

Een moeizame week. Alweer.

Dinsdag bracht ik een bezoek aan de kno arts: mijn oor ziet er nu rustig uit, mocht de ontsteking terugkomen dan kan hij alsnog een buisje zetten, maar dat doet hij liever niet te snel. Want ook weer kans op complicaties. Dus even aanzien. Dat ik zo'n verschrikkelijke pijn heb gehad begreep hij. Dat kan heel goed, soms hebben mensen het bij deze pijn over de ergste pijn die ze kennen. Dat begrijp ik, het was echt naar, maar ik heb ook een niersteenkoliek gehad, verschillende operaties in botten en ook enorme kiespijn. Kan er wel dus over meepraten. Het is nog steeds gevoelig, en ik ben er nog niet helemaal gerust op dat het nu blijvend weg is... 

In de loop van de week kreeg ik ook last van mijn maag en een lichte misselijkheid. Waarschijnlijk geirriteerde maagwand door alle pijnmedicatie en stress. Daar voel ik me ook niet lekker door. Een pijn kun je proberen te stillen met een pilletje, maar misselijkheid vind ik lastig te verdragen.

En moe, wat ben ik moe. En dan niet goed kunnen slapen. Bah. Zo moe en zo weinig energie. Om moedeloos van te worden.

Toen donderdag het uitgestelde bezoek aan het ziekenhuis voor mijn voeten. De foto's zijn gemaakt en het goede nieuws is dat de stand van de botten en de schroeven goed is. Nog steeds, ondanks dat ik misschien de laatste weken toch iets teveel heb gedaan. Ik weet inmiddels dat het een Lisfranc fractuur is. Die komt niet zo vaak voor en ik begrijp dat de artsen zelf soms ook onzeker zijn over de te volgen behandeling. Bovendien had de chirurg liever acht weken gips om die geopereerde voet gehad, maar ik ben nog elke dag blij dat ik dat  heb kunnen voorkomen. Ik heb de eerste 6 weken ook echt helemaal niets belast met die voet, dus dat had ook geen meerwaarde gehad. Volgens mij. 

Na enige onduidelijkheid en overleg met de traumachirurg die me geopereerd heeft, mag ik nu proberen kleine stukjes te gaan lopen op twee stevige bergschoenen, met gebruik making van een looprekje. Eerst wilden ze dat ik de airwalker zou gebruiken, maar dat vind ik zo'n onding. Dan loop ik links en rechts ongelijk. Dat is eigenlijk geen lopen maar hobbelen. En dat voelt ook extra pijnlijk aan de littekens van de operatiewonden bovenop mijn voet. Die voet is bovenop ook nog dik, de striemen staan erin als ik die airwalker draag. Het is niet, zoals de naam van het apparaat doet vermoeden, dat je op lucht wandelt.... 

De chirurg zei: 'De foto's zijn goed, dus je hebt het op je eigen manier tot nu toe goed gedaan, dus als je het op die schoenen wil proberen dan mag dat.' Lopen is op zich ook goed voor het herstel, want de opbouw van bot vindt vooral plaats als je die botten belast. Dus het is een fijn lijntje... Niet teveel, op de juiste manier, geen onverwachte bewegingen, zeker niet vallen en bij pijn weer 'inhouden'. 

Mijn voeten passen nog in de hoge bergschoenen die ik heb, zelfs mijn linker die dikker is past nog in de schoen, en kan daar eigenlijk geen kant op, wat juist goed is, want de voet afwikkelen - wat juist kwetsbaar is - kan dan bijna niet. Bovendien zet ik het meeste gewicht op het looprekje, dus het moment van risicovol 'lopen' is maar heel klein. Toch ben ik erg niet helemaal gerust op. 

De fysiotherapeut vindt ook dat ik nog heel voorzichtig moet doen. 'Nu is het de tijd om tuttig te doen en niet te stoer'. Het is allemaal nog kwetsbaar met die dunne botjes en schroeven en als er weer iets breekt ben ik nog verder van huis. Dus niet teveel doen, maar ook niet te weinig. Over 6 weken opnieuw foto’s maken en controle. Dan is het al bijna Kerst!

Wel heb ik nu een verwijzing voor revalidatie zwemmen in het speciale warmwater zwembad in het verpleeghuis hier vlakbij. Daar heb ik erg veel zin in, al zal het allemaal wel heel vermoeiend zijn.

En, vandaag komt er een hometrainer hier in huis, die we mogen lenen, zodat ik al fietsend, dus bewegend maar niet belastend, mijn conditie weer een beetje op kan bouwen. Die is echt ver te zoeken. 12 weken bijna niet bewegen, een operatie en dan Corona er bovenop, en die oorontsteking. Ik begrijp zelf ook dat die conditie niet zomaar terug is. En dat geduld geboden is. En laat ik daar nu juist zo'n gebrek aan hebben. Wordt vervolgd.

PS Wat een lieve berichtjes kreeg ik toch weer deze week, en mooie kaarten en andere post. En maaltijden, bloemen, plantjes en een mooie zelfgemaakte bloemenkrans. Het is om verlegen van te worden. Zoveel aandacht.