Anke, vriendin en een van onze naobers,
stierf vorig jaar november helaas aan corona.
Ze liep Corona op in het ziekenhuis in Amsterdam,
waar ze toen al maandenlang - blijmoedig en wel -
zware behandelingen onderging voor leukemie.
Haar man Jules kreeg, na haar, ook corona;
hij lag wekenlang in Zutphen op de IC,
en kon daarom niet bij de uitvaart
zijn van zijn eigen vrouw.
Het was zo intens verdrietig allemaal.
Gelukkig is Jules na een lange revalidatie weer
helemaal opgeknapt en hij gaat dapper verder.
Zondag was er een herdenkingsdienst voor Anke.
Het was in het Koelhuis, vlakbij ons huis,
dus we konden er, ik met de rolstoel, naar toe.
Het was prachtig.
Anke werd recht gedaan.
Jules heeft ontroerend mooi gesproken,
Anke's dochter Judith vertelde over haar moeder
met een verhaal van Toon Tellegen als inspiratie.
Er waren lieve foto's van Anke door de jaren heen,
en een pianiste speelde op een vleugel klassieke
muziek, waar ik het niet droog op hield.
En naast de mooie bijdragen
van andere naoberleden,
las Theo bovenstaand gedicht
- zo raak en lief - van zijn hand voor.
We hebben het glas geheven
en geproost op het leven van Anke.
Ze was er weer even helemaal.
Ze wordt gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten