Ondanks dat we er op voorbereid waren was het toch een schrik. Wim kon het eigenlijk niet geloven.
Er stond bij de uitslag dat Wim gebeld zou worden door de GGD met instructies. Binnen 48 uur. Het is nu zondag, maar hij is nog steeds niet gebeld.
Wim had nog steeds flink koorts en had hoofdpijn. En hij begon ook te hoesten. We zijn toen toch maar apart gaan slapen. Ik had de hoop om er langs te zwijnen en niet ziek te worden.
Ons vangnet dat ons al hielp met de zorg rondom mijn gebroken voeten kwam gelijk in actie. Er werden heerlijke soepjes bezorgd. Maaltijden werden ingepland. Er werden mooie leesboeken gebracht. Alles werd buiten op het balkon op de tafel daar gelegd. Het is een vervreemdende situatie.
Vrijdag in de loop van de dag begon ik ook wat verkouden te worden. Ik hoopte nog dat het een gewone verkoudheid was, opgelopen in de koude wind op de teststraat. 's Middags las ik een geleend boek waarin een vrouw verliefd werd op een stoere cowboy. Ik kreeg het er wel een beetje warm van. Vrijdagavond zat ik naar de 'Masked Singer' te kijken toen ik rillerig werd. Toch maar getemperatuurd. 38.2 Toch verhoging. Ja, toen begon ik wel te denken dat ik er toch wel aan moest geloven.
Die nacht heb ik niet veel geslapen. Ik moest de hele tijd hoesten en proesten. Door dat hoesten werd ik steeds herinnerd aan het beeld van al die mensen die we in de eerste Coronagolf op de ic's hadden zien liggen. Dat roept toch angst op. Ik werd bang. Zo midden in de nacht, met rillerige koortsdromen.
Zaterdag bracht een vriendin wat boodschappen met twee zelftesten. Gelijk een test gedaan. En na een paar minuten begon het tweede streepje al op te komen. Dat was wel duidelijk. Ik had ook Corona.
Wat nu? Eigenlijk zou ik naar de teststraat moeten voor een PCR test. Maar hoe dan? Wim mocht niet uit huis. Ik kon niet zelf naar de teststraat met die twee gebroken voeten. En wie wil een mogelijk besmette vrouw met een rolstoel in de auto naar de teststraat brengen?
Het resultaat zou overigens ook vragen zijn naar de bekende weg. Er zou niets aan de situatie veranderen. Toen heb ik de GGD maar eens gebeld. En overlegd met de mevrouw daar. Er was ook een mogelijkheid om mij thuis te laten 'bemonsteren'. Maar dat was eigenlijk bedoeld voor mensen die zo ernstig ziek waren dat ze in bed moesten blijven. Ze vond dat ik het het beste kon overleggen met degene die Wim zou bellen voor zijn bron en contactonderzoek. En verder gewoon doen alsof ik al een officiele positieve test had. Voor mijn QR code maakte het ook niets uit, want we waren allebei al twee keer gevaccineerd. En we waren al in quarantaine voor Wim. Okeee..
Heel jammer vond ik ook dat we mijn afspraak voor maandag bij de traumachirurg moeten gaan afzeggen. Er zouden foto's worden gemaakt en ik had zo gehoopt om te horen die zo goed waren dat ik weer wat mocht gaan proberen te lopen. Maar nee, alles moet on hold. Ook geen fysio. Geen thuiszorg.
En na 10 weken aan huis en rolstoel gekluisterd te zijn, komt er nog minimaal 1 week bij.
En hoe is het nu? Ik heb verhoging, ben zwaar verkouden, heb pijn in mijn hoofd, oorpijn en keelpijn. Ik heb een blauwe plek op mijn buik, die zeer doet. Dat lijkt een bloeduitstorting door een van de laatste tromboseprikken die Wim mij heeft gekregen. Maar dat voel ik de hele tijd en dat stoort me ook.
Samengevat denk ik dat we allebei Corona hebben met milde klachten. Zelfs onze smaak is nog prima in orde. Met mijn eetlust is - als altijd - ook helemaal niets mis.
Maar na tien weken thuis met de beentjes omhoog voel ik me toch wat lamgeslagen en moe in machteloos.
En af en toe schiet ik wel even in de angst.
Mijn vriendin schreef me een lief appje:
Vannacht heb ik met een slaappilletje een hele goede nacht gemaakt. Ik zou - als het goed is, en me spiegel aan Wim die twee dagen op me voorloopt - me na het weekend weer wat beter moeten voelen en dan vrijdag weer 'normaal' kunnen doen...
En dat is zo veel meer en beter dan al die mensen die aan Corona zijn overleden of er zo verschrikkelijk ziek van zijn geworden of er nog heel lang klachten aan over hebben gehouden.
Dus, toch intens dankbaar voor het vaccin. Het komt wel goed met ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten