Me weer kunnen oprichten! Een feestje!

 

Kijk nou eens, wat een lieve chocolade egeltjes!

Ze staan gezellig op het zakje waar ze uitkwamen.

We kregen ze cadeau van een van de goede feeën 

die ons van de meest heerlijke maaltijden

en de meest gezonde soepjes voorzien.

Vooral voor Wim is het fijn dat hij niet

elke dag een maaltijd hoeft te verzinnen, 

er boodschappen voor hoeft te doen

en hoeft te staan kokkerellen.

Dat vindt hij normaalgesproken best leuk,

maar nu is hij zo druk met alles dat 

dat echt een grotere belasting zou zijn. 

Niet alleen heeft hij zijn werk, maar ook

de complete huishouding inclusief 

poetsen, de was en de boodschappen.

Hij helpt mij de hele dag aan koffie en thee,

boterhammetjes, fruit en schaaltjes yoghurt.

Hij reikt mij van alles en nog wat aan 

en doet nog duizend en een andere dingen.

En hij doet ook nog de dingen die ik eerst

altijd deed, al doet hij het net even anders.

Hij is ook mantelzorger van zijn oude ouders.

Dus, hoe heerlijk is het dan voor hem

dat er zoveel van onze naobers en vrienden

bellen dat ze een ovenschotel hebben gemaakt,

een curry of een pasta hebben ingevroren,

of een stamppotje om de deur schuiven.

Allemaal even heerlijk en gezond.

De laatste tijd ontstaat de volgende variant:

Vrienden komen hier met een maaltijd

of met een tas ingrediënten om hier te koken,

 en eten dan - soms - ook gezellig mee. 

Gewoon aan onze eigen eettafel, 

ik met mijn been omhoog.

Toch voelt dat wel weer meer 'gewoon'

 dan wanneer ik in mijn bedje eet.

De laatste tijd gaat het echt vooruit. 

Ik heb geen oppas meer nodig als Wim werkt.

Ik kan zelf met de rolstoel naar het toilet.

 Weliswaar met de deur open, maar dat lukt.

De pijn in mijn voeten wordt een stuk minder. 

Ik mag voorzichtig op mijn rechtervoet gaan staan.

Dat is nog wat onwennig, maar voelt geweldig! 

Gewoon me weer kunnen oprichten!

Dat voelt als een feestje!!