Ik ben vast niet de enige!

Ik heb gisteren niet geblogd.

Dat gebeurt me zelden.

Ik kon me er niet toe zetten. 

Wat een ellende allemaal om ons heen en in de wereld.

Wat een grimmigheid.

En hoe moet het nu verder?

Ik was donderdag op weg naar de winkel voor boodschappen. Ik voelde me treurig. Ik had net gehoord dat Peter de Vries alsnog was overleden. Ik had zo gehoopt dat hij er door zou komen en dan zelf de daders zou opsporen. En dan al die beelden over het hoog water, de ravage, de paniek en het verdriet van die mensen die daar midden in zaten. De nieuwe golf aan besmettingen en de ziekenhuizen die weer voller raken. Mensen van heel dichtbij die in de sores zitten. Iemand van heel dichtbij die heel ernstig ziek is en niet meer beter zal worden. Wat een treurigheid.  

Ik besefte dat ik helemaal geen puf had voor die boodschappen. Ik ben omgedraaid. En ben lamgeslagen de rest van de middag in bed gaan liggen. Net als in de tijd dat ik door de bestralingen moest. Wat deed ik toen? En nu weer? 

Rust nemen. Beetje lezen. Wat afleiding. Mooie stukjes terug zien van films en series die me lief zijn. Waar ik de afloop al van ken. Die me ontroeren. 

Me even terugtrekken in mijn eigen veilige bedje waar ik al die ellende maar spaarzaam toeliet. We aten wat groentesoep die we nog hadden. Ik ben vroeg naar bed gegaan. En gelukkig sliep ik ook een uur of zes.  

Gisterenmorgen deed ik om acht uur al de boodschappen waar ik eigenlijk de dag ervoor voor op pad was geweest. En ik kreeg bezoek, wat gezellig was en we hebben onze gedachten en gevoelens gedeeld wat me altijd weer meer in verbinding brengt (ook met mezelf). 

En Wim nam me na zijn werk mee naar een terras voor een glaasje wijn en wat ontspanning. Even er uit. Daarna hebben we gezond gekookt en heerlijk gegeten,

Nu gaat het weer. Ik besef dat ik niet alles kan veranderen. Ik heb alleen invloed op de dingen die ik zelf kan bepalen. Ik wil doen wat ik kan doen aan de klimaatverandering die op ons afkomt. Kiezen voor duurzaam en biologisch als het maar een beetje kan. Langer doen met mijn spullen, soberder leven. En als ik maar genoeg slaap en ontspan heeft de wereld meer aan mij dan wanneer ik gestrest zit te zijn. Dus, ik steek af en toe mijn hoofd in het zand. Gewoon om het zelf vol te houden.

Ik zal wel niet de enige zijn toch?