Oom en tante!

Op Hemelvaartsdag hebben Wim en ik mijn oom Joop en tante Catrien bezocht die sinds kort verhuisd zijn naar een zorgappartement. Ze mochten daar nu weer twee personen tegelijk op bezoek krijgen, en aangezien wij allebei al een prik hebben gehad en zij al dubbel zijn gevaccineerd, vonden we dat we (na overleg) de stoute schoenen maar moesten aantrekken en op bezoek gaan. 

Ze wonen in Krommenie, dus een aardige rit, maar al met al viel het zeker qua reistijd toch mee, al vind ik die zes-baanswegen rond Amsterdam toch altijd wel even opletten. 

We vielen met de neus in de boter, want vanwege Hemelvaart werden we door het verpleeghuis getrakteerd op taart, en aangezien we zelf ook taart hadden meegenomen was het gezellig koolhydraatrijk koffie drinken. 

Mijn tante was zichtbaar meer ontspannen door alle lieve zorg om haar heen, en ondanks het veel kleinere appartementje (dan hun vorige volwaardige huis), bestaand uit een zithoek, een kitchenette, een slaapkamer en een grote badkamer, zijn ze erg op hun plek. Alle koffie, thee en maaltijden worden hun aangereikt, inclusief een kopje soep om een uur of vier. De was wordt gedaan, er wordt gepoetst, er is zo nodig hulp bij de verzorging en zo worden ze compleet ont-zorgd. Hoe fijn als je dik in de tachtig bent. En ook heel rustgevend voor hun kinderen, mijn neven en nichtjes.   

Omdat ze zoveel kleiner zijn gaan wonen, en niet alles mee konden nemen, werden we door mijn nichtje gevraagd of we misschien belangstelling hadden voor schilderijen of tekeningen gemaakt door mijn oom of kalligrafiewerk van mijn tante. Nou, dat hadden we zeker.

We hebben niet zoveel ruimte, dus we gingen bij het werk van mijn oom voor een klein werkje. Onze keus viel op een schilderijtje van een boerderij in een graanlandschap: vrolijke kleuren en alles met een huisje er op vind ik altijd fijn. 

Onze echte 'Joop' hangt naast onze gele kast of het er al jaren hangt. Hij voelt zicht er thuis, ik geniet er van. 

De foto van het schilderijtje doet niet helemaal recht aan de kleuren.

In het echt is hij nog mooier en kleuriger, neem dat maar van me aan. 

Ook dit lieve roodborstje (formaat ansichtkaart) kregen we.

Later mochten we na de lunch bij mijn nichtje en haar vriend,

wat kalligrafiewerk van mijn tante uitzoeken. Zo leuk!

Ze vond dat kalligraferen fijn om te doen, 

ze werd er door de jaren heen ook heel goed in. 

Volgens mij heeft ze er jarenlang ook les in genomen.

Heel jammer dat ze het nu niet meer kan,

maar je moet ook echt een vaste hand hebben.

Des te fijner vind ik het dat ik hier op mijn blog  

wat van haar mooie werk kan laten zien.

Bij het kiezen viel ik de ene keer voor de tekst zelf, 

de andere keer voor de prachtige uitvoering en techniek. 

Deze hier is niet ondertekend, 

mogelijk nog niet helemaal af, 

maar voor mijn gevoel extra mooi, 

want hier zie je nog de potloodlijnen

van het meten en het uitzetten 

van de regels en de hoeken.

Wat een precisiewerk!

Wim zat hier vanmorgen naar te kijken en zei toen:

'Ja, mooi, maar als je in de laatste regel een fout 

maakt kun je gewoon op nieuw beginnen!'

En deze, wat losser, maar daar word ik wel heel vrolijk van.

Zo'n klein alfabetje, ook zo leuk!

Of deze, supermooi toch?

Ontroerend lieve tekst!

Mijn tante Catrien heeft ook ooit eens vier haiku's gekalligrafeerd 

voor een interieuropdracht die ik had voor een slaapkamer.

Vier mooi ingelijste haiku's dus, voor elk seizoen eentje.

Voor een heel ernstig ziek nichtje van ons maakt mijn tante dit pakje.

Het was tijdens een Koopman-vrouwen-weekend en zooo lief!

Als je dit toch kunt!

En voor mij maakte mijn tante ooit deze tekst.

Leuk he?

Ja, dat is nou mijn tante Catrien!

En je kunt wel zien dat we familie zijn toch?

Dit is wel een jaar of 7 terug trouwens, 

op de dag dat Ilse en Waylon tweede 

werden op het Eurovisie Songfestival.