Vandaag is het niet echt een roze ochtend,
- zoals in deze pastelkleurige woonkeuken -
tenminste wat mijn Wim betreft dan,
want het is hem in de rug geschoten;
een paar dagen terug al trouwens,
waarschijnlijk toen hij - op zijn werk -
een oude heer die op de grond zat
overeind heeft moeten helpen,
waarbij hij zich heeft geforceerd.
Maar hij bleef ondanks de rugpijn,
rustig en ook heel voorzichtig bewegen,
tot gisterenavond voor het naar bed gaan.
We waren naar de film geweest,
'The old oak', een mooie film.
Thuis nam hij eerst een hete douche,
daarna wilde hij onder de rode lamp
en toen een warme kruik mee naar bed
en toen wilde hij ook een pijnstiller.
Die hij normaal NOOIT neemt...
Alles gaat nu heel moeizaam:
in bed komen, bukken, zitten,
lopen, zich omdraaien in bed.
Vanmiddag gaat hij naar de fysio.
Hopelijk kan zij hem goed helpen
om de juiste dingen te doen,
en is deze ellende maar
van korte duur.
Zo zijn de zaken
nu eens omgedraaid.
Normaal gesproken is Wim
mijn rots in de branding
en ben ik degene die
hulp nodig heeft.
En pijnstillers.
Ik vind dit best naar om te zien.
En ik realiseer me nu pas ook (beter)
hoe Wim zo vaak maar heeft moeten
verdragen om aan te zien dat ik
ziek was of zoveel pijn had.
Altijd vervelend om de ander te zien lijden met vervelende pijntjes die gelukkig meestal na poosje over gaan met wat pijnstillers,en zeker minder aandacht vragen omdat je de oorzaak weet van het in de rug schieten.In onze 56 huwelijksjaren delen we altijd lief en leed dagelijks en dat weten we als geen ander van elkaar ook zonder dat met de hele wereld te delen,een blik,lief woord of aai en we begrijpen en steunen elkaar door dik en dun.
BeantwoordenVerwijderenMaar als mijn reactie troost mag geven als vreemde,bij deze dan….
Ger van hoorndesovervloeds3.blogspot.com
Dankjewel Ger! Jacquelien
Verwijderen